Zsolt Kükedi, μέλος της ΕΟΚΕ, Ουγγαρία

Ο κ. Kükedi μιλά για τη δέσμευσή του να βοηθήσει τους Ουκρανούς στην Ουκρανία και την Ουγγαρία

Ως εκπρόσωπος περιβαλλοντικής οργάνωσης, γνωρίζω ότι είναι λίγα αυτά που μπορούμε να κάνουμε στην παρούσα φάση, καθώς η κατάσταση δεν είναι η κατάλληλη για την αντιμετώπιση περιβαλλοντικών ζητημάτων. Από την άλλη, ακόμα και η πιο απλή ένδειξη ενδιαφέροντος, συμπόνιας και προσφοράς ελάχιστης βοήθειας έχει μεγάλη σημασία για όσους φιλοξενούν πρόσφυγες. Κατά τη διάρκεια του έργου μου στον τομέα της περιφερειακής ανάπτυξης, γνώρισα πολλούς τοπικούς δημάρχους και προέδρους κομητειών που μετά την έναρξη του πολέμου πρόσφεραν αμέσως και ανιδιοτελώς τους χώρους φιλοξενίας και τους κοινόχρηστους χώρους τους στους πρόσφυγες. Ένας οικισμός μόλις 700 κατοίκων πρόσφερε στέγαση σε πάνω από εκατό άτομα. Έκτοτε τους παρέχει φαγητό, στέγη και κάπου να πλένουν τα ρούχα τους. Αμέσως μετά το ξέσπασμα του πολέμου, όταν επέστρεψα στο σπίτι από τη σύνοδο ολομέλειας της ΕΟΚΕ, έγραψα σε 18 μέλη τοπικών αρχών, δημάρχους και προέδρους κομητειών στην ανατολική Ουγγαρία, ρωτώντας τι τους συνέβαινε και πώς θα μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε από τη μακρινή Βουδαπέστη. Δεν σχεδίαζα να τρέξω στα σύνορα, καθώς τις πρώτες μέρες ενθουσιώδεις εθελοντές ανθρωπιστικών οργανώσεων αντιμετώπιζαν οργανωτικά ζητήματα.

Εννέα από τα 18 άτομα με τα οποία επικοινώνησα ανταποκρίθηκαν. Οι υπόλοιποι ενδεχομένως να μην είχαν χρόνο να διαβάσουν ή να απαντήσουν στα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, γεγονός που είναι απολύτως κατανοητό υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτοί που απάντησαν, ωστόσο, μου είπαν ότι η επιστολή μου τους καθησύχασε. Δεν τους προσφέραμε καν πραγματική βοήθεια, ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι τους σκεφτόμασταν και η συνειδητοποίηση από πλευράς τους ότι υπήρχε κάποιος στον οποίο θα μπορούσαν να στραφούν ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Κάποιος ζήτησε χρήματα, καθώς υπήρχε ανάγκη για κουβέρτες και απορρυπαντικά. Κάποιος με παρέπεμψε εκεί όπου ζητούνταν δωρεές. Όμως, σε γενικές γραμμές, υποσχέθηκαν ότι θα επανέλθουν εάν η κατάσταση σταθεροποιηθεί και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε οικονομικό ή προσωπικό επίπεδο.

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, ξέρω ότι σύντομα θα είμαι και πάλι σπίτι και θα γράψω ξανά σε αυτούς τους εννέα ανθρώπους που απάντησαν, ρωτώντας τους τι συμβαίνει και αν χρειάζονται κάτι τώρα. Συζητήσαμε επίσης πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που γνωριστήκαμε και παρόλο που αυτή η θλιβερή κατάσταση μας έφερε ξανά κοντά, σίγουρα θα αφιερώναμε χρόνο προκειμένου να συναντηθούμε δια ζώσης. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να έχεις φίλους στους οποίους μπορείς να βασιστείς.

Συμμετείχαμε επίσης σε μια άλλη δράση βοήθειας: τη συλλογή ιατρικών προμηθειών και την αποστολή τους σε όσους τις έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να τις προμηθευτούν λόγω της κατάστασης. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις σωματικές τους ανάγκες με φυσικό τρόπο λόγω βλάβης ή ασθένειας που επηρεάζει ορισμένα μέρη του πεπτικού ή του ουροποιητικού τους συστήματος. Πρόκειται για μια τρομερή κατάσταση. Τα σωματικά απόβλητα αποβάλλονται μέσω μιας στομίας που βρίσκεται σε συγκεκριμένη θέση στο κοιλιακό τοίχωμα. Παραδώσαμε σακουλάκια στομίας από τον χώρο εργασίας της συζύγου μου, καθώς ο ασθενής χρειάζεται ένα σακουλάκι την ημέρα και στη συνέχεια πρέπει να το πετάξει για λόγους υγιεινής. Μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό για μία μέρα, μόνο που ζεις απάνθρωπα. Ήταν εκπληκτικό που μεταφέραμε αυτό το ζωτικής σημασίας σακουλάκι. Ωστόσο, οι ζωές μας είναι αρκετά περίπλοκες ώστε να κατανοήσουμε ότι σε μια κατάσταση όπως αυτή, πρέπει να κάνουμε και ασυνήθιστες δωρεές.

Κατόπιν αιτήματος της ΕΟΚΕ, στις συνεδριάσεις του τμήματός μας συζητήσαμε για τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας και τον αντίκτυπό του στην ΕΟΚΕ. Στο τμήμα TEN, μου ζητήθηκε να καλέσω έναν ομιλητή από το πεδίο της μάχης, όπως επίσης και έναν ειδικό σε θέματα πυρηνικής ενέργειας, με στόχο να γίνει κατανοητή η απειλή που σχετίζεται με τους ουκρανικούς σταθμούς πυρηνικής ενέργειας. Καθώς έχω μεγάλο κύκλο γνωριμιών στην Ουκρανία, λόγω του αναπτυξιακού μου έργου, κατάφερα να έρθω σε επαφή με τον κ. Serhii Prokopenko, έναν νεαρό άνδρα από το Χάρκοβο, ειδικό σε ζητήματα νεανικής καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, σύμβουλο και ερευνητή της νέας οικονομίας, ο οποίος μπορούσε να μας μιλήσει για τον πόλεμο. Επικοινώνησε μαζί μας κατευθείαν από το πεδίο μάχης, μέσα από ένα καταφύγιο, καθώς η περιοχή στην οποία βρισκόταν βομβαρδίστηκε λίγο πριν από τη μετάδοση. Χρειάστηκε να γίνει και εναλλαγή με τον Ούγγρο ειδικό σε θέματα πυρηνικής ενέργειας, καθώς η σύνδεση στο διαδίκτυο διεκόπη. Ο Δρ. Zsolt Hetesi, επιστημονικός συνεργάτης του Εθνικού Πανεπιστημίου Δημόσιας Διοίκησης της Ουγγαρίας ασχολείται με την έρευνα για το περιβάλλον, την ενέργεια και τη βιωσιμότητα από το 2005. Στο παρελθόν, ως ένας από τους επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τους πόρους, έχει μιλήσει πολύ για την κρίση που οφείλεται στον υπερπληθυσμό και την υπερκατανάλωση πόρων. Ως ειδικός σε θέματα εξάντλησης πόρων, περιέγραψε την κατάσταση, την ευπάθεια και τις πιθανότητες ενδεχόμενης πυρηνικής καταστροφής σε οποιονδήποτε από τους τέσσερις πυρηνικούς σταθμούς στην Ουκρανία. Προσπάθησε να καθησυχάσει τους ακροατές για το ότι, προς το παρόν, ο κόσμος δεν φαίνεται να κινδυνεύει άμεσα από αυτούς τους πυρηνικούς σταθμούς. Στη συνέχεια μίλησε ο κ. Prokopenko, τα λόγια του οποίου καθρέφτιζαν την πραγματικότητα του πολέμου. Έλαβε θερμό χειροκρότημα. Το τμήμα άκουσε με ειλικρινή συμπόνια την ιστορία του, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να συγκεντρωθούμε στο έργο μας.

Αισθάνομαι ότι και αυτό είναι ένα ανθρωπιστικό καθήκον: να συνδεόμαστε με τους ανθρώπους που είναι απομονωμένοι από τον πόλεμο και να αφήνουμε την φαινομενική αίσθηση ασφάλειας, ώστε να μας «χτυπήσει» ο άνεμος της πραγματικότητας και να καταλάβουμε ότι έχουμε να επιτελέσουμε καθήκοντα εξ αποστάσεως.

Ως Χριστιανός, συμπάσχω με όλους όσοι υποφέρουν ή πεθαίνουν κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου. Ως περιβαλλοντολόγος που εργάζεται πάνω στην εξάντληση των πόρων, κατανοώ ότι πρέπει να μοιραστούμε ολοένα και περισσότερους από τους συρρικνωμένους πόρους μας. Εδώ στις Βρυξέλλες, συχνά δίνω ένα ή δύο ευρώ στους άστεγους που κοιμούνται στο μετρό ή στον δρόμο. Και όταν επιστρέφω σπίτι, αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω ώστε να βοηθήσω όσους είναι συνεχώς εν υπηρεσία, ή ακόμα και όσους έχουν κάποια ανάγκη.

Zsolt Kükedi, μέλος της ΕΟΚΕ, Ουγγαρία