Από τον Zsolt Kükedi, μέλος της ΕΟΚΕ, Ουγγαρία  

Ως εκπρόσωπος περιβαλλοντικής οργάνωσης, γνωρίζω ότι υπάρχει πολύ μικρό περιθώριο για περιβαλλοντικούς προβληματισμούς έναντι αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας και ότι οι άνθρωποι που έρχονται άμεσα αντιμέτωποι με την εισροή προσφύγων εκτιμούν ακόμη και την απλούστερη ένδειξη ενδιαφέροντος, συμπόνιας και προσφοράς ελάχιστης βοήθειας.

Λόγω του έργου μου για την περιφερειακή ανάπτυξη, γνωρίζω πολλούς τοπικούς δημάρχους και ηγέτες κομητειών που προσέφεραν αμέσως και ανιδιοτελώς σπίτια και κοινόχρηστους χώρους των περιοχών τους σε πρόσφυγες μετά την έναρξη του πολέμου. Υπήρχε ένας οικισμός μόλις 700 ατόμων όπου βρήκαν καταφύγιο περισσότεροι από εκατό Ουκρανοί. Έκτοτε τους παρέχεται τροφή, στέγη και η δυνατότητα να πλένουν τα ρούχα τους. Αμέσως μετά το ξέσπασμα του πολέμου, όταν επέστρεψα στην πατρίδα μου από τη σύνοδο ολομέλειας της ΕΟΚΕ, απευθύνθηκα σε 18 μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης, δημάρχους και ηγέτες κομητειών στην ανατολική Ουγγαρία, ρωτώντας τους τι αντιμετώπιζαν και πώς θα μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε από τη μακρινή Βουδαπέστη Δεν σχεδίασα να πάω ο ίδιος αμέσως στα σύνορα, καθώς τις πρώτες ημέρες οι ενθουσιώδεις εθελοντές μπορεί να αποτελέσουν μάλλον εμπόδιο παρά βοήθεια στο ανθρωπιστικό έργο.

Εννέα από τα 18 άτομα με τα οποία επικοινώνησα ανταποκρίθηκαν. Οι υπόλοιποι προφανώς δεν είχαν τον χρόνο να διαβάσουν ή να απαντήσουν σε μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, κάτι που είναι απολύτως κατανοητό σε αυτή την κατάσταση. Ωστόσο, όσοι απάντησαν δήλωσαν ότι η επιστολή μου τους καθησύχαζε. Το γεγονός και μόνον ότι τους σκεφτόμασταν και ότι συνειδητοποιούσαν πως μπορούν να στραφούν σε εμάς, ήταν κάτι πολύ θετικό. Κάποιος ζήτησε χρήματα επειδή χρειάζονταν κουβέρτες και απορρυπαντικά. Κάποιος άλλος με παρέπεμψε κάπου όπου ζητούνταν δωρεές. Αλλά συνολικά, υποσχέθηκαν να έλθουν σε επαφή εάν σταθεροποιηθεί η κατάσταση και δεν μπορούν πλέον να αντεπεξέλθουν οικονομικά ή προσωπικά.

Συμμετείχαμε επίσης σε μια άλλου είδους βοήθεια: τη συγκέντρωση ιατρικών εφοδίων και την παράδοσή τους σε όσους τα έχουν ανάγκη και δεν είναι σε θέση να τα προμηθευτούν λόγω αυτής της κατάστασης. Παραδώσαμε σακουλάκια στομίας από τον χώρο εργασίας της συζύγου μου. Τα σακουλάκια στομίας είναι ειδικά δοχεία για άτομα που δεν είναι σε θέση να αποβάλλουν με φυσικό τρόπο τα σωματικά απόβλητά τους λόγω αναπηρίας ή ασθένειας που επηρεάζει ορισμένα τμήματα του πεπτικού ή ουροποιητικού συστήματος. Τα περιττώματα αποβάλλονται μέσω μιας οπής, ή στομίας, σε συγκεκριμένο σημείο του κοιλιακού τοιχώματος. Οι ασθενείς χρειάζονται καθημερινά νέο σακουλάκι. Το ότι μεταφέραμε τα εν λόγω σακουλάκια ήταν κάτι που δεν περιμέναμε να κάνουμε. Ωστόσο, η ζωή μας είναι αρκετά περίπλοκη ώστε να κατανοούμε ότι σε μια κατάσταση όπως η παρούσα, πρέπει να κάνουμε και ασυνήθιστες δωρεές.

Στις συνεδριάσεις του τμήματος μας στην ΕΟΚΕ συζητήσαμε για τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας και για τον αντίκτυπό του. Μου ζητήθηκε να προσκαλέσω ομιλητή από το πεδίο μάχης και εμπειρογνώμονα σε θέματα πυρηνικής ενέργειας, ώστε να γίνει κατανοητή η απειλή γύρω από τους πυρηνικούς σταθμούς της Ουκρανίας. Καθώς έχω πολλές προσωπικές γνωριμίες στην Ουκρανία λόγω του αναπτυξιακού μου έργου, κατόρθωσα να επικοινωνήσω με τον Serhii Prokopenko, έναν νέο άνδρα από το Χάρκοβο, ειδικό σε θέματα καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, σύμβουλο και νέο οικονομικό αναλυτή. Μας έδωσε αναφορά απευθείας από το πεδίο μάχης, μέσα από ένα πολεμικό καταφύγιο στο Χάρκοβο όπου είχε καταφύγει επειδή η συγκεκριμένη περιοχή είχε βομβαρδιστεί λίγο πριν από τη μετάδοση. Μιλούσε δε εναλλάξ με τον Ούγγρο πυρηνικό εμπειρογνώμονα, επειδή η διαδικτυακή σύνδεση δεν ήταν σταθερή. Ο Δρ. Zsolt Hetesi, ανώτερος ερευνητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Δημόσιας Διοίκησης, ασχολείται με την έρευνα στον τομέα του περιβάλλοντος, της ενέργειας και της αειφορίας από το 2005. Στο παρελθόν, ως ένας από τους επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τους πόρους, είχε αναφερθεί επανειλημμένως στην κρίση που συνεπάγονται ο υπερπληθυσμός και η υπερκατανάλωση πόρων. Ως εμπειρογνώμονας για την εξάντληση των πόρων, αναφέρθηκε στην κατάσταση, την ευπάθεια και τις πιθανότητες ενδεχόμενου πυρηνικού ατυχήματος σε κάποιον από τους τέσσερις πυρηνικούς σταθμούς στην Ουκρανία. Προσπάθησε να καθησυχάσει το κοινό ότι, προς το παρόν, η ανθρωπότητα δεν φαινόταν να διατρέχει άμεσο κίνδυνο από αυτούς τους πυρηνικούς σταθμούς. Την παρουσίαση αυτή ακολούθησε εκείνη του Serhii ο οποίος, καθώς μιλούσε, μας έκανε να νιώσουμε στο πετσί μας την πραγματικότητα του πολέμου. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκε. Το τμήμα συγκινήθηκε από την ομιλία του και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα ζητήματα της καθημερινότητας.

Θεωρώ ότι πρόκειται επίσης για ανθρωπιστικό καθήκον: το να επικοινωνούμε δηλαδή με ανθρώπους που είναι απομονωμένοι λόγω του πολέμου και να αποβάλλουμε το φαινομενικό μας αίσθημα ασφάλειας, έτσι ώστε να προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα και να αισθανόμαστε ότι μπορούμε επίσης να προσφέρουμε κάτι, έστω από μακριά.