Εργάζομαι για την Ομοσπονδία Σουηδών Γεωργών (LRF), και στην αρχή της πανδημίας προσπαθήσαμε άοκνα να εξασφαλίσουμε την προμήθεια τροφίμων.

Στην LRF διαθέτουμε ένα σύστημα για τους γεωργούς που έχουν ανάγκη βοήθειας. Εάν ένας γεωργός αρρωστήσει, υπάρχουν ομάδες που μπορούν να τον βοηθήσουν αναλαμβάνοντας τη φροντίδα των ζώων ή την αντιμετώπιση άλλων πρακτικών πτυχών κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του. Το σύστημα αυτό διαμορφώθηκε εσπευσμένα τον Μάρτιο.

Η LRF παρέχει επίσης βοήθεια φέρνοντας σε επαφή επιχειρήσεις με άτομα που αναζητούν εργασία και γεωργούς που αντιμετωπίζουν έλλειψη εργατικού δυναμικού: παραδείγματος χάρη, ένας παραγωγός λαχανικών προσφέρθηκε να προσλάβει εργαζόμενους ενός κοντινού ξενοδοχείου που έκλεισε και πολλά άλλα σχετικά παραδείγματα. Χάρη σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και στην παροχή δυνατότητας μετάβασης στη Σουηδία σε πολλούς εποχικούς εργαζόμενους, οι τομείς της γεωργίας και της δασοκομίας, που εμφάνιζαν αρχικά έλλειψη εργατικού δυναμικού, έχουν πλέον εξασφαλίσει τους εργαζόμενους που τους χρειάζονται.

Πολλές γεωργικές εκμεταλλεύσεις, ιδίως εκείνες που ασχολούνται με την παραγωγή λαχανικών, αναγκάστηκαν φέτος να αλλάξουν είδος καλλιέργειας και οι παραγωγοί δασικών προϊόντων υποχρεώθηκαν να αναβάλουν ορισμένες από τις δραστηριότητές τους. Ωστόσο, ο γεωργικός τομέας στο σύνολό του (συμπεριλαμβανομένης της καλλιέργειας κηπευτικών προϊόντων) φαίνεται να έχει επηρεαστεί λιγότερο στη Σουηδία από ό,τι σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Όμως, η οργάνωσή μας θεωρεί ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη επέκτασης της αλληλεγγύης μας πέραν του γεωργικού κλάδου και μια πολύ πρακτική κίνηση που μπορέσαμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε ήταν η δωρεά των πλαστικών φύλλων που χρησιμοποιούμε στους οπισθοπροβολείς του γραφείου μας στη Στοκχόλμη για την κατασκευή προστατευτικών προσωπίδων για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας.

Προσωπικά, αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερή. Κανένα κοντινό μου πρόσωπο δεν αρρώστησε από τη νόσο COVID-19.

Μπορώ να εργάζομαι από το σπίτι τόσο καλά όσο και από το γραφείο. Τυχαίνει να ακούω ορισμένους γείτονες να διαπληκτίζονται στο κτίριό μου και αυτό με κάνει να σκέφτομαι εκείνους που είναι λιγότερο τυχεροί κατά τη διάρκεια αυτού του κατ’ οίκον περιορισμού: τα άτομα που έχασαν τη δουλειά τους, τα παιδιά που δεν πηγαίνουν πια στο σχολείο και έχουν πολύ καιρό να γευματίσουν στη σχολική καντίνα τους, τις οικογένειες που ζουν σε μικρά διαμερίσματα χωρίς σχεδόν καθόλου χώρο για εργασία ή σχολική μελέτη.

Αλλά μου λείπει η οικογένειά μου, ιδιαίτερα οι γονείς μου που είναι ηλικιωμένοι. Μου λείπουν συνηθισμένα πράγματα όπως να συναντώ πολλά άτομα ταυτόχρονα. Και, φυσικά, μου λείπει το γραφείο και οι συνάδελφοί μου.

Παρά τον πόνο, την απώλεια και την αναστάτωση που προκαλεί, πιστεύω ότι η νόσος COVID-19 μας διδάσκει ορισμένα μαθήματα. Πάνω απ’ όλα, πιστεύω ότι μας διδάσκει να συμβιβαζόμαστε με την αβεβαιότητα. Έχουμε συνηθίσει να σχεδιάζουμε τη ζωή μας, αλλά η πανδημία, ειδικά στην αρχή, μας ανάγκασε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας. Αναπτύξαμε πλέον νέες συνήθειες, αλλά δεν γνωρίζουμε πόσο θα διαρκέσει αυτή η περίοδος αβεβαιότητας.

Όταν θα τελειώσει, το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να συναντηθώ με τους γονείς και τα πεθερικά μου. Συνάντησα τους γονείς μου για ένα κοινωνικά αποστασιοποιημένο πικνίκ σε ένα πάρκο, αλλά ανυπομονώ να περάσω χρόνο μαζί τους υπό κανονικές συνθήκες, όπως τον παλιό καλό καιρό.