Grupa Pracowników EKES-u

Wciąż trwająca pandemia koronawirusa sprawiła, że groźba kryzysu przeistoczyła się w pełną depresję gospodarczą, nastąpił największy od stulecia spadek PKB w czasach pokoju, a miliony ludzi zostały objęte różnymi systemami – świadczeń dla bezrobotnych lub pracy w niepełnym wymiarze czasu. Pomimo, że systemy opieki socjalnej w dużej mierze łagodzą skutki kryzysu, są na ogół równie źle przygotowane na pandemię jak nasze systemy opieki zdrowotnej, które ucierpiały wskutek wieloletniej polityki oszczędnościowej realizowanej od kryzysu w 2008 r.

Ponadto wprowadzone środki ochrony pracowników i ich miejsc pracy są nierównomierne, ponieważ pracownicy znajdujący się w najbardziej niepewnej sytuacji, np. zatrudnieni w ramach umowy o dzieło bądź innych nowych form pracy, często nie kwalifikują się do tradycyjnych systemów ochrony socjalnej.

System zasiłków dla bezrobotnych jest rozdrobniony nie tylko w obrębie poszczególnych krajów, lecz również między nimi: istnieją poważne różnice w czasie trwania i zakresie świadczeń, a także stopie kompensacji – stosunku do wynagrodzenia otrzymywanego w okresie zatrudnienia. W badaniu zleconym przez Grupę Pracowników przeanalizowano, w jaki sposób zareagowałaby cała gospodarka w UE i poszczególnych krajach, jeżeli systemy świadczeń dla bezrobotnych miałyby wspólny zakres, czas trwania i stopę kompensacji dochodów, zapewniając pracownikom w Europie wspólny minimalny standard. Za pomocą modelowania makroekonomicznego w badaniu przetestowano tę hipotezę w kontekście kryzysu w 2008 r., całego cyklu budżetowego i, co jest obecnie istotniejsze, pogorszenia koniunktury gospodarczej wskutek pandemii.

Wyniki pokazują jasno, że wpływ takiej zmiany na gospodarkę byłby pozytywny, szczególnie w połączeniu z innymi kierunkami polityki społecznej, co zapewniałoby ochronę miejsc pracy i zapobiegłoby kolejnej recesji gospodarczej. Pełne badanie i szczegóły można znaleźć tutaj: link.