De gezondheidscrisis die we momenteel meemaken is ongeëvenaard in de Europese en wereldgeschiedenis: ze heeft ernstige gevolgen voor de mensheid in alle hoeken van de wereld en confronteert ons met de vergankelijkheid van ons bestaan. Een microscopisch klein organisme heeft ons aangevallen en hoewel we nog niet weten hoe we het kunnen verslaan, zullen we dat uiteindelijk wel doen.

Voor het eerst in de duizenden jaren van onze geschiedenis wordt de mensheid gedwongen om veel menselijke en sociale activiteiten uit te voeren zonder fysiek contact, zonder op dezelfde plaats te zijn en zonder directe menselijke relaties. We hebben moeten leren “virtueel” te leven, iets wat onze manier van leven als mensen ingrijpend zal veranderen. De wereld is aan het veranderen en daarom moeten ook wij veranderen: we moeten leren om digitale instrumenten te gebruiken om verbinding te maken tijdens videovergaderingen, we moeten leren om op een andere manier te communiceren, zonder elkaar fysiek te zien of door sociale afstand te bewaren wanneer we elkaar wel zien; ook de mobiliteit is aan het veranderen en we proberen nieuwe manieren uit om ons te verplaatsen, zoals steps. Dit zijn nog maar een paar voorbeelden van hoe de verandering een belangrijk deel van ons leven is geworden.

Onze generatie staat voor de zware taak om deze uitdagingen aan te pakken en oplossingen te vinden.

Maar ondanks alles blijven we mensen, en kunnen we ons aanpassen. We weten dat dit slechts een intermezzo in onze lange geschiedenis is en dat we vroeg of laat kunnen terugkeren naar onze oorspronkelijke aard van sociale wezens.

Ergens was ik verdrietig toen we de constituerende zitting van het EESC voor de nieuwe mandaatsperiode op afstand moesten houden, een gevoel dat waarschijnlijk door velen wordt gedeeld. Zonder de kans te hebben om elkaar persoonlijk te ontmoeten en de nieuwe leden te leren kennen, om samen een kop koffie te drinken tijdens de pauze of een glas wijn na een lange werkdag, is het gewoon niet hetzelfde. Dit zijn belangrijke momenten en sociale interacties in ons werkende leven, die van vitaal belang zijn om elkaar te leren kennen en van gedachten te wisselen met de collega’s waarmee we moeten onderhandelen en een consensus moeten vinden om onze adviezen te kunnen opstellen.

We zijn ons ervan bewust dat we deze activiteiten nog een tijdje moeten uitstellen, maar vroeg of laat zullen we het leven als mens in alle betekenissen van het woord weer oppakken.