Tetyana Ogarkova: Ο τελευταίος πόλεμος του Βλαντίμιρ Πούτιν

Μία από τις πρώτες επιθέσεις γκρέμισε ένα κτίριο σε μια στρατιωτική περιοχή του Brovary, όπου κατοικούσε ο καθηγητής χορού της μεγάλης μας κόρης. Μερικές ώρες μετά, μπήκα στο αυτοκίνητο για να πάω να βρω μια φίλη που δεν απαντούσε πια στο τηλέφωνο. Ουκρανικά άρματα μάχης έρχονταν προς το μέρος μου. Οι ερπύστριες άφηναν σημάδια στην άσφαλτο.

Μετά την οδυνηρή αυτή αφύπνιση της 24ης Φεβρουαρίου 2022, η οποία κατέστρεψε ολόκληρο τον προηγούμενο κόσμο μας, ποτέ πια δεν μας ξαναπήρε ο ύπνος. Κοιτάζουμε τη νέα μας πραγματικότητα με ορθάνοιχτα μάτια.  Την πρώτη βδομάδα του πολέμου, είδαμε για πρώτη φορά τους φίλους μας να πέφτουν στη μάχη. Είδαμε επίσης ότι ο στρατός της Ουκρανίας ήταν ικανός να αντισταθεί στον «δεύτερο στρατό του κόσμου». Είδαμε Ευρωπαίους να μας παραδίδουν όπλα και να συζητούν για μελλοντικές κυρώσεις.

Κυρίως, κοιτάζουμε τη Ρωσία με τα μάτια ορθάνοιχτα. Και δεν μπορούμε να πιστέψουμε τέτοια μικροπρέπεια: οι στρατιώτες περηφανεύονται στις γυναίκες τους ότι έκλεψαν καφετιέρες, χαλιά, ακόμη και πλυντήρια στα κατεστραμμένα χωριά. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε τόση ωμή βία: σκοτώνουν άοπλους πολίτες με μια σφαίρα στο σβέρκο, βιάζουν τις Ουκρανές μπροστά στα παιδιά τους και καίνε τα σώματά τους. Βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία μας και μας εκτοξεύουν πυραύλους κάθε μέρα, χωρίς σταματημό. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε τη χαζομάρα τους: για περισσότερο από ένα μήνα, οι στρατιώτες τους έσκαβαν χαρακώματα στο χώμα του Τσέρνομπιλ ― κι έπειτα χρειάστηκε να μεταφερθούν στη Λευκορωσία με ακτινικό σύνδρομο, από το οποίο άρχισαν ήδη να πεθαίνουν.

Κοιτάζουμε με τα μάτια ορθάνοιχτα την πραγματικότητα της σύγχρονης Ρωσίας. Ο Πούτιν δεν τον κάνει μόνος του αυτόν τον πόλεμο. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Κέντρου Levada, το 85 % των Ρώσων τον υποστηρίζει.
Ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο αυτή την καινούρια πραγματικότητα. Η ηρωική αντίσταση των Ουκρανών στρατιωτών, η στρατιωτική βοήθεια και οι ισχυρές κυρώσεις των δυτικών εταίρων της Ουκρανίας αρχίζουν να αποδίδουν.

Αλλά ο πόλεμος συνεχίζει. Το σημαντικότερο είναι συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, να μην υποκύψουμε στον πειρασμό μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός που θα υπογραφεί ελαφρά τη καρδία ή υπερβολικά γρήγορα ― ανεξάρτητα πόσο θέλουμε όλοι μας την ειρήνη. Έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να επιτύχουμε η αχαρακτήριστη αυτή επίθεση της Ρωσίας να είναι ο τελευταίος της πόλεμος. Καμία κατάπαυση του πυρός, καμία παραχώρηση εδαφών· με τους συμβιβασμούς δεν θα πετύχουμε τίποτα ― παρά μόνο να αφήσουμε τη Ρωσία να διεκδικεί μια εν μέρει νίκη, να υποδαυλίζει τα επιθετικά και εκδικητικά αισθήματα της ρωσικής κοινωνίας.
Η Υπερδνειστερία το 1992, η Γεωργία το 2008, η Κριμαία και το Ντονμπάς το 2014: κάθε δεκαετία, η Ρωσία αυξάνει το επίπεδο των προκλήσεων και των κινδύνων που κατατρώγουν την περιοχή. Το Κρεμλίνο εκμεταλλεύτηκε κάθε αδυναμία της Δύσης ως δικαιολογία για να συνεχίσει την επίθεσή του. Ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα με τα μάτια ανοιχτά. Για να πετύχουμε την ειρήνη, πρέπει να συνεχίσουμε τον πόλεμο. Τον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία.

Θα χρειαστούμε θάρρος. Πολύ θάρρος. Όχι μόνο το θάρρος των Ουκρανών στρατιωτών, αλλά και το θάρρος των δυτικών εταίρων μας, ώστε να εντείνουν τις κυρώσεις (για να καταστρέψουν την οικονομία της Ρωσίας) και να παραδώσουν στους Ουκρανούς τα απαραίτητα επιθετικά όπλα (για να διώξουν τα ρωσικά στρατεύματα πέρα από τα σύνορα).  

Θα μας χρειαστεί επίσης και αυστηρότητα. Η αναγκαία αυστηρότητα ώστε να μπορέσουμε, μετά από την αναπόφευκτη ήττα της Ρωσίας, να επιβάλουμε σε κάθε Ρώσο πολίτη την ιστορική ευθύνη γι’ αυτή την απάνθρωπη βαρβαρότητα. Με αποζημιώσεις που θα πληρώνονται για δύο ή τρεις γενιές. Με εγχειρίδια ιστορίας που θα περιλαμβάνουν λεπτομερείς περιγραφές των εγκλημάτων πολέμου. Με ένα μουσείο της μάχης της Μαριούπολης ή της Bucha, στο κέντρο της Μόσχας.

Μόνο μετά τη λήξη αυτού του αυτοκτονικού πολέμου θα είναι δυνατή μια άλλη Ρωσία, απαλλαγμένη από το σύμπλεγμα της λαβωμένης αυτοκρατορίας και από την επιθυμία να ανακτήσει το παλιό της μεγαλείο εις βάρος των γειτόνων της.

Όταν ξυπνήσαμε στις 5 το πρωί, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ακούσαμε τον Πούτιν να αναφέρεται στην «αποναζιστικοποίηση» και την «αποστρατιωτικοποίηση» ως στόχους της «στρατιωτικής του επιχείρησης». Ας ξυπνήσουμε, όμως. Δε χρειάζεται η Ουκρανία «αποναζιστικοποίηση» και «αποστρατιωτικοποίηση». Εκείνη που χρειάζεται κάτι τέτοιο, αντιθέτως, είναι η Ρωσία.