W nowym sprawozdaniu EKES-u stwierdza się, że potrzebne są nowe instrumenty finansowe, by dalszy rozwój gospodarki społecznej wykraczał poza pakiet bodźców przyznany jej w ramach programów publicznych, i apeluje się o szkolenia finansowe wspierające finansowanie prywatne.

W przyjętej w styczniu opinii EKES odnotował, że gospodarka społeczna może przyciągać odpowiednie inwestycje wyłącznie wówczas, gdy specjalne instrumenty finansowe zapewniają równowagę między wpływem społecznym, odpowiednimi dochodami inwestorów oraz sprawiedliwym ryzykiem dla przedsiębiorstw społecznych.

Sprawozdawca Giuseppe Guerini zauważył: „Naprawdę konieczne jest ułatwienie powiązań między kręgami inwestorów prywatnych a światem gospodarki społecznej. Naszym zdaniem podmioty finansowe za często uznają organizacje gospodarki społecznej za podmioty wysokiego ryzyka, gdyż posługują się po prostu narzędziami stosowanymi powszechnie do oceny innych rodzajów przedsiębiorstw”.

Inwestycje o skutkach społecznych powinny spełniać następujące kryteria:

• mieć jasny cel w zakresie oddziaływania społecznego;
• wspierać przedsiębiorstwa zdefiniowane wyraźnie jako społeczne;
• wzbudzać oczekiwania co do sprawiedliwej, wyważonej i przejrzystej stopy zwrotu, nawet jeżeli jest ona niższa od średniej rynkowej;
• umożliwiać reinwestycję części aktywów w inne inwestycje spełniające cele społeczne;
• wywierać wymierny wpływ;
odpowiadać wartościom przedsiębiorstwa, w których są dokonywane.

Do pokonania luki inwestycyjnej niezbędna jest również dogłębna znajomość partnera.  „Podmiotom gospodarczym należy ułatwić zrozumienie realiów przedsiębiorstw społecznych, a przedsiębiorstwom społecznym – orientację w świecie i instrumentach finansowych” – dodała współsprawozdawczyni Marie Pierre le Breton.

Przydatne może być również propagowanie dobrych praktyk, takich jak działania fińskiego centrum wiedzy specjalistycznej ds. inwestowania społecznego czy też francuskie modele inwestycyjne oparte na opłatach za wyniki. Należy jednak ustanowić ogólnounijne wskaźniki w celu oceny oddziaływania. Mogą mieć one obiektywny charakter, np. liczba powstałych miejsc pracy, lub subiektywny – np. dobrostan danej społeczności.