του Antonio García Del Riego, μέλους της Ομάδας των Εργοδοτών της ΕΟΚΕ

Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια κρίσιμη συγκυρία, καθώς αντιμετωπίζει ιστορικές προκλήσεις, από την πράσινη μετάβαση έως τον πόλεμο στο κατώφλι της και έναν εντεινόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό. Η αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων θα απαιτήσει κάτι περισσότερο από πολιτικές δηλώσεις. Θα απαιτήσει χρήματα και την ικανότητα κινητοποίησης, διοχέτευσης και μόχλευσης των χρηματοοικονομικών πόρων. Εν ολίγοις, απαιτεί ένα ισχυρό, ανταγωνιστικό και αυτόνομο χρηματοοικονομικό σύστημα, κάτι το οποίο, δυστυχώς, δεν διαθέτουμε.

Η χρηματοδότηση αποτελεί το «κυκλοφορικό σύστημα» κάθε σύγχρονης οικονομίας. Κάθε νέο εργοστάσιο, ηλεκτρικό όχημα, επέκταση νοσοκομείου ή νεοφυής επιχείρηση στον κλάδο των καθαρών τεχνολογιών εξαρτάται από το αν κάποιος θα αναλάβει τον κίνδυνο να το χρηματοδοτήσει. Και στην Ευρώπη, αυτός ο «κάποιος» είναι συχνά μια τράπεζα. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ), οι οποίες αποτελούν το 99 % των επιχειρήσεων της ΕΕ, εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις τραπεζικές πιστώσεις για να αναπτυχθούν, να επενδύσουν και να εξαγάγουν. Ωστόσο, οι ίδιοι οι οργανισμοί που αποτελούν τον πυρήνα του χρηματοδοτικού μας οικοσυστήματος κινδυνεύουν να τεθούν εκτός ανταγωνισμού και να υπαχθούν σε υπερβολικές ρυθμίσεις.

Η Ευρώπη κάνει συχνά λόγο για «στρατηγική αυτονομία» στους τομείς της ενέργειας, της άμυνας και των ψηφιακών υποδομών, αλλά σπανίως αποτελεί μέρος της συζήτησης η χρηματοοικονομική αυτονομία. Ωστόσο, θα πρέπει να συμπεριληφθεί στη συζήτηση.

Σήμερα, πάνω από το 60 % της επενδυτικής τραπεζικής στην Ευρώπη τελεί υπό τη διαχείριση τεσσάρων μόλις αμερικανικών τραπεζών. Οι επερχόμενοι κανόνες της Βασιλείας IV θα εφαρμοστούν πλήρως στην ΕΕ, αλλά όχι στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο ή την Ιαπωνία. Αυτή η ασυμμετρία θέτει τις ευρωπαϊκές τράπεζες σε μειονεκτική ανταγωνιστική θέση. Εάν θέλουμε οι ευρωπαϊκές τράπεζες να χρηματοδοτήσουν τη διττή μετάβαση και να στηρίξουν στρατηγικούς τομείς, πρέπει να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις.

Η Ένωση Κεφαλαιαγορών πρέπει να προχωρήσει πέρα από τη ρητορεία και να καταστεί μια πραγματική ενιαία αγορά αποταμιεύσεων και επενδύσεων. Για να επιτύχουμε αυτούς τους στόχους, χρειαζόμαστε έξυπνες, αναλογικές και ευνοϊκές ρυθμίσεις που να προστατεύουν τη σταθερότητα και τους καταναλωτές, αλλά και να ενεργοποιούν την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Αυτό προϋποθέτει:

• αναλογικότητα,
• τεχνολογική ουδετερότητα και
• κανόνες που βασίζονται σε αποτελέσματα.

Η Ευρώπη δεν έχει την πολυτέλεια να είναι αφελής. Σε έναν κόσμο που διαμορφώνεται όλο και περισσότερο από την πολιτική ισχύος και από οικονομικούς συνασπισμούς, η χρηματοοικονομική ισχύς είναι κυριαρχία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα το κατανοούν. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς.