EESC info

I mí an Mhárta 2020, thosaíomar ag teacht ar an tuiscint nach géarchéim sláinte amháin a bhí i gceist le paindéim COVID-19 ach go mbeadh tionchar aige ar go leor gnéithe eile dár saol chomh maith. Ba léir freisin do chomhlachais agus do ghníomhaithe go mbeadh dúshláin nua romhainn agus muid i mbun ár ngnáthoibre. Mar a tharla, bhí sé níos measa ná mar a cheapamar go mbeadh sé.

I mí Bealtaine, d’eagraíomar “teacht le chéile fíorúil”. Tar éis dúinn dhá mhí a chaitheamh faoi dhianghlasáil agus ag obair ar líne, chinneamar teacht le chéile agus ár gcuid smaointe maidir le tréimhse na dianghlasála a phlé.

I gcomhar le comhghleacaithe ó Fhóram Eorpach na Saoránach, líonra trasnáisiúnta a thugann breis agus 100 cumann agus eagraíocht neamhrialtasach ó 27 dtír san Eoraip le chéile agus atá gníomhach ag dul i ngleic le saincheisteanna ar nós oideachas saoránachta, cosaint chearta an duine agus tacaíocht don daonlathas, chaitheamar cúpla uair an chloig agus muid i mbun díospóireacht theasaí. Cinnte bhí a dhearcadh náisiúnta féin ag gach duine, ach, ar deireadh, thángamar ar fad a bheag nó a mhór ar na conclúidí céanna.

Bunaithe ar an bplé sin, chuireamar na ceachtanna seo a leanas le chéile…
Ceacht a haon: Tá ár slándáil féin ag brath ar shlándáil daoine eile
Tá cúram sláinte uilíoch agus cosaint shóisialta uilíoch do gach duine inár sochaí agus ar fud an domhain ag teastáil uainn.

Ceacht a dó: Táimid ar fad leochaileach agus tá dán an uile dhuine againn fite fuaite le chéile.
Ní mór an caidreamh idirnáisiúnta agus saol laethúil na ndaoine a bheith bunaithe ar an ndlúthpháirtíocht, ar chomhionannas, ar chearta agus ar chomhbhá a bheith againn le chéile.

Ceacht a trí: Tá a leithéid de rud ann agus an leas coiteann
Ní mór d’institiúidí poiblí a bheith ag obair ar son an leasa choitinn, seachas ar son leasanna áirithe, agus caithfidh siad é a chosaint agus a chur chun feidhme.

Ceacht a ceathair: Is é an daonlathas an chosaint fhrithvíreas is tábhachtaí atá ag teastáil uainn ar fad
Le feasacht na saoránach, rannpháirtíocht na saoránach, eolas ar féidir brath air, taighde agus oideachas poiblí mar aon le hinstitiúidí trédhearcacha is féidir an leas coiteann a chinntiú.

Ceacht a cúig: Theip ar chóras an mhargaidh dhomhanda
Ní mór dúinn an táirgeadh a athlonnú, an geilleagar ciorclach a chur chun feidhme agus ioncam bunúsach uilíoch a chur ar fáil do chách.

Ceacht a sé: Is sinn caomhnóirí an domhain, ní linn an domhan
Agus muid faoi dhianghlasáil, tá an tréimhse seo ag dul chun tairbhe an dúlra agus ag ligean dó teacht ar ais chuige féin tar éis an damáiste ar fad atá déanta againne. Ní mór dúinn ceartas comhshaoil a thabhairt ar ais ar fud an domhain.

Ceacht a seacht: Is iad na hoibrithe riachtanacha na fíorlaochra. Tá na mná ar thús cadhnaíochta
Is gá aitheantas ó thaobh an ordlathais shóisialta de a thabhairt do mhná as a bhfuil déanta acu, ní mór dóibh siúd nach dtugtar aon aird orthu agus nach ndéantar aon ionadaíocht orthu a bheith in ann lántairbhe a bhaint as a gcearta.

Ceacht a hocht: Caithimid cúrsaí a thógáil níos réidhe
Chuir an t-ordú dianghlasála iallach orainn ár n-aird ar fad a thabhairt ar ár gcaidreamh, ar a bheith foighneach agus ar chomhbhá a bheith againn le chéile: ní mór dúinn leanúint orainn ar an gcaoi seo go deo.

Ceacht a naoi: Tá slándáil an duine mar aon le slándáil shóisialta agus éiceolaíoch ag teastáil uainn
Táimid tiomanta do théarnamh cóir agus d’aistriú cothrom inár dtír féin, san Eoraip agus ar fud an domhain.

Ceacht a deich: Ní mór don todhchaí a bheith difriúil leis an am atá caite
Ní ceart dúinn dearmad a dhéanamh ar a bhfuil foghlamtha againn ó na ceachtanna seo agus is gá dúinn gníomhú le chéile.

An bhfuil deis againn tuilleadh a fhoghlaim tar éis na géarchéime? An bhfuilimid in ann an ghéarchéim seo a chur chun deise dúinn féin?
Creidim go láidir go gcaithfidh an todhchaí a bheith difriúil leis an am atá caite.

Is rud úrnua é seo; is í seo an chéad phaindéim ar ghabh mé tríthi. Agus mé i mbun cuardach ar an idirlíon tháinig mé ar liosta de na deich bpaindéim is measa dar tharla riamh agus de réir an taighde sin ba í an phaindéim ba dheireanaí a bhuail an Eoraip roimh an gcoróinvíreas ná paindéim an Fhliú Spáinnigh in 1920. Cé go bhfuilim críonna, nílim chomh críonna sin!

Ós rud é go bhfuil galar scamhóige riospráide ainsealach ag cur ar mo pháirtí, má bhuailtear breoite í is róbhaol di toisc nach mór an fhrithsheasmhacht atá inti in aghaidh frídíní. Mar sin, bíonn an-leisce orainn aon teagmháil a bheith againn le daoine eile. Is saol nua é sin don bheirt againn. Bíonn sí á leithlisiú, dá deoin féin, i dtreo is nach dtolgfaidh sí an víreas. Agus is ormsa a thiteann sé anois tabhairt faoi chúraimí ba nós léi féin a dhéanamh roimhe seo, cuir i gcás an tsiopadóireacht a dhéanamh. Roimh an ngéarchéim, thugainn lámh chúnta di agus mé aon mhéadar taobh thiar di ag tiomáint an tralaí siopadóireachta fad a chuireadh sí a raibh uainn isteach ann. Ní mar sin don scéal a thuilleadh.

B’fhurasta an tralaí a thiomáint; ní bhíodh le déanamh agam ach mo pháirtí a leanúint fad a bhíodh sí ag líonadh an tralaí, agus mise ar mo mharana faoi conas ab fhearr a d’fhéadfaí feabhas a chur ar an domhan. Ós rud é gur mise a bhíonn á líonadh anois, tá breith agus dhá rogha, nó trí, agam, agus fágtar i mo staic go minic mé faoi strus. Cé go bhfuil caife scríofa ar an liosta siopadóireachta, tá na dosaenacha saghsanna romham ar na seilfeanna agus dar liom gur beag i ndáiríre atá eatarthu. Meas tú cén páipéar leithris atá uainn – páipéar leithris aondualach, dédhualach, trídhualach nó ceathairdhualach fiú amháin? Níor nós le mo bhean chéile aon mhoill a dhéanamh: bhí a fhios aici ar an toirt cén táirge a bhí uaithi agus cá dtiocfadh sí air. Is geall le cathair ghríobháin é an t-ollmhargadh, dar liom; is é an t-aon áit nach dtagann strus orm ná an pasáiste ina bhfuil an bheoir ar díol. Cuirim uaireanta an chloig amú sna pasáistí eile agus mé i ngalar na gcás.

Chuir freagairt thosaigh mhuintir na hÍsiltíre i leith na paindéime iontas orm. D’athraigh siad a nósanna d’aon toil agus de mheon dlúthpháirtíochta. Ar an drochuair, i gcás buíon bheag daoine - dream gan mhaith gan náire - fuaireamar amach go raibh siad chomh luaineach leis an ngaoth agus laistigh de roinnt seachtainí bhí a gcuid dlúthpháirtíochta scaoilte le gaoth acu. Níor chloígh na daoine sin a thuilleadh leis na rialacha agus chuir siad an milleán ar an rialtas á mhaíomh go raibh an bonn á bhaint dá gcearta bunúsacha agus teorainn á cur lena gceithre shaoirse. Mar sin, ar mhaithe lena gceart doshannta chun cóisir a reáchtáil, agus ó bhí oiread sin oilc orthu chuige, thóg siad cásanna dlí i gcoinne an stáit!

A bhuí le Dia, tá cónaí orainn san Eoraip, áit a bhfuil an daonlathas agus an smacht reachta sách slán go fóill (i bhformhór na mballstát ar aon chuma) agus áit a bhfuil córas cúraim sláinte maith go leor i gcomparáid le codanna eile den domhan. Ag féachaint dúinn ar an gcaoi a gcuireann na hathruithe sóisialta a tharla de dheasca an víris isteach ar na glúnta éagsúla, is léir gurb é an t-aos óg, i ngeall ar a aois, is mó atá thíos leo. In aois do naoi mbliana déag, táthar ag súil leis go dtosóidh tú ag siúl amach le daoine eile, go gcuirfidh tú eolas ar do ghnéasacht féin agus go dtitfidh tú i ngrá. Le linn paindéime, áfach, cuirtear teir is toirmeasc ar dhaoine barróg a bhreith ar a chéile, gach trácht ar aon ní eile. Goilleann a leithéid sin go mór ar dhaoine óga agus fágtar iad lán de mhianta gan sásamh.

Is í an cheist is mó atá le réiteach ná conas an geilleagar a tharrtháil. Borradh a chur faoin ngeilleagar de réir an phrionsabail ‘gnó mar is gnách’ a luaithe a bheidh an phaindéim faoi smacht? Nó an deis seo a thapú chun cúl a thabhairt don chóras seo a bhfuil forlámhas ag monaplaithe canablacha air agus iompú i dtreo samhail chuimsitheach ina mbeadh tionscnaimh inbhuanaithe, ar mhionscála ar siúl taobh le gníomhaíochtaí gnólachtaí móra freagracha? An rogha idir an gnó mar is gnách nó ár n-iompar róghéilliúil a chaitheamh uainn, sin é a chinnteoidh cén chonair a bheidh romhainn, i bhfocal eile, pé acu an dtiocfaimid slán nó an bhfágfar sinn i mbaol ár ndíothaithe, ar seachrán i nduibheagán an léirscriosta.

Bainigí sult as saoire an tsamhraidh agus ná ligigí an fhaill tharaibh chun marana agus machnamh a dhéanamh agus, i gcás cuid agaibh, chun aithrí a dhéanamh!

Bhí cás romhainn nár theagmhaigh linn riamh roimhe sin. Gan choinne bhí an víreas inár measc agus bhí sé ag leathadh leis ar luas lasrach, rud a thug orainn an tír ar fad a chur faoi choraintín iomlán. Ó tharla nach bhfacthas a leithéid riamh roimhe seo, níorbh eol dúinn conas déileáil leis ar an mbealach ab éifeachtaí. “Cad eile atá romhainn?”, a d’fhiafraíomar dínn féin. Ag an tús bhíomar sceimhlithe agus gan ar ár gcumas dada a dhéanamh faoi. Maidir le cúrsaí gnó, thit gach plean don bhliain reatha (2020) as a chéile ar an toirt, agus mar gheall ar a éiginnte a bhí an scéal, bhí cuid mhaith éiginnteachta ann chomh maith i dtaca leis na pleananna uile a bhí beartaithe don todhchaí.

Is é an cheist a bhí á cur againn uile orainn féin ná: cad eile a bhí romhainn? Conas ba chóir dúinn gníomhú sa saol nua seo: coraintín i bhfeidhm mar aon le leithlisiú iomlán agus gan a fhios againn ó thalamh an domhain cathain a thiocfadh deireadh leis? Na hábhair imní agus na húdair bhuartha ba mhó a bhí ag déanamh tinnis dúinn, is éard ba chúis leo ná nárbh fhéidir dúinn a thuar cad a tharlódh ina dhiaidh sin. B’amhlaidh sin do lucht gnó freisin: bhí an imní chéanna orthu. Is éard a bhí uathu go léir ná go n-inseoimis dóibh cé chomh fada is a mhairfeadh an staid sin, conas a rachadh an rialtas i ngleic léi agus cén cineál cúnaimh a bheadh ar fáil dóibh. Cheana féin, ag céim an-luath, ba léir nár mhar a chéile dúinn uile: i gcás earnálacha eacnamaíocha áirithe, amhail an turasóireacht agus an lóistíocht, creachadh agus milleadh a bhí i ndán dóibh de dheasca na géarchéime, ach i gcás earnálacha eile, amhail earnáil na teicneolaíochta faisnéise agus tionscal an bhia, tháinig deiseanna agus dúshláin nua chun cinn.

Cé nach raibh an rialtas rófhada ar an bhfód, bhí an t-ádh linn gur thug sé aghaidh go tapa agus go leordhóthanach ar an éigeandáil agus chuir sé sinn i mbun cláir ghníomhaíochta, cláir thacaíochta, dreasachtaí etc. a dhréachtú. Chun na críche sin, bhí teagmháil dhíreach chomhsheasmhach againn le líon mór dár mbaill ó earnálacha éagsúla, ionas go mbeimis chomh heolach agus ab fhéidir ar an staid mar a bhí in earnálacha aonair, ionas go bhféadfaimis an oiread smaointe a bhailiú agus ab fhéidir faoin gcineál cabhrach ab éifeachtúla, agus ionas go bhféadfaimis faisnéis a sholáthar d’ionadaithe ón rialtas.

Is éard is mó a mhothaím uaim ná an chumarsáid phearsanta le daoine agus an teagmháil dhíreach leo. Is é fírinne an scéil gur ar líne, a mhéid is féidir, a dhéanann daoine cumarsáid le chéile le linn na tréimhse seo, agus gur beag cumarsáid a dhéantar ar bhonn pearsanta. An borradh ollmhór a tháinig ar an digiteáil i réimse na cumarsáide leictreonaí i measc gnólachtaí, idir an stát agus gnólachtaí, agus leis an bpobal agus leis na húsáideoirí, is féidir a áitiú go bhfuil sé ar cheann de na tairbhí is mó a bhaineann le COVID-19.

Is follas anois gurb é is tábhachtaí ná go mbeadh an dea-eagar le sonrú ar na saoránaigh agus an féinsmacht á chleachtadh acu, rud a chinnteoidh go nglacfaidh siad agus go n-urramóidh siad na treoracha agus bearta, óir ní féidir déanamh dá gceal agus sinn sa tóir ar na réitigh chearta.

Tarlóidh go leor athruithe in go leor réimsí de thoradh COVID-19; níl séanadh air sin. Mar sin féin, níl a fhios againn fiú cá fhad a mhairfidh eipidéim COVID-19, ná níl a fhios againn ach oiread an amhlaidh, i ndiaidh na heipidéime, a thosóimid ar na tréimhsí idir tonn amháin de COVID-19 agus an chéad tonn eile a chomhaireamh, óir ní bheimid in ann bheith réidh leis an víreas go huile is go hiomlán. Tá comharthaí sóirt na géarchéime le sonrú i ngach réimse, ó earnálacha an oideachais agus na sláinte go dtí na hearnálacha airgeadais agus eacnamaíocha, gan ach an méid sin a lua. Níl a fhios againn conas mar a bheidh cúrsaí nuair a thiocfaidh deireadh leis an ngéarchéim nó cé mhéad cur isteach a dhéanfar ar an ngeilleagar.

Is mó athrú a tharlóidh nach léir dúinn faoi láthair; dá bhrí sin, ní ceart dúinn a bheith ag fiafraí dínn féin cé na poist a ghearrfar. Ní mór dúinn ár ndícheall a dhéanamh lena chinntiú go mbeidh ár ngnólachtaí agus ár bpoist chomh hiomaíoch agus is féidir nuair a bheidh an ghéarchéim seo thart. Ní le státchabhair amháin a dhéanfaimid amhlaidh ach trí oideachas leanúnach ar gach leibhéal a chur ar fáil freisin.

Is léir dúinn tar éis an ama a thugamar ár leithlisiú féin nach leor dul i muinín na cumarsáide digití in áit teagmháil phearsanta a dhéanamh le daoine, pé acu a bhaineann sin leis na scoileanna, le daoine atá i mbun gnó nó le gníomhaíochtaí eile. Dá bhrí sin, is é an sprioc atá againn, ní nach iontach, ná dul i muinín na cumarsáide pearsanta le daoine athuair, laistigh dár gcomhlachas agus leo siúd go léir lena ndéanaimid cumarsáid faoi láthair trí uirlisí ar líne.

Bhí an Feabhra thart agus an Márta linn, bhí grúpaí staidéir i mbun oibre agus díospóireachtaí ar siúl, agus bhíomar ag glacadh páirt i bhféile Martenitsa a bhí á ceiliúradh ag ár gcairde Bulgáracha, mar a dhéanaimid gach bliain an tráth sin den bhliain. Bhí bráisléid thanaí de shnáitheanna bréadaithe dearga agus bána á gcaitheamh againn agus babóga beaga ceirteacha déanta as olann á dtabhairt dá chéile againn mar chomhartha áidh. Bhí sé le brath go raibh an t-earrach ar an tairseach agus bhí dóchas againn. Ghuíomar gach rath ar a chéile don chuid dheireanach de théarma oifige cúig bliana CESE.

Níor lig an nádúr dúinn aon bhaint a bheith againn leis an mbagairt a d’fhéadfadh an víreas a bhí ag scaipeadh san Áise a dhéanamh dár saol dea-eagraithe anseo i lár na hEorpa. Is fíor go raibh comharthaí agus rabhaidh thromchúiseacha ag teacht chugainn ó dheisceart na hEorpa cheana féin, ach bhí orainn imeachtaí na n-institiúidí Eorpacha a chosaint ón bpaindéim. Agus, ar aon nós, mar a bhí á rá mar ábhar magaidh ag ár gcomhbhádóirí ar an taobh thall den Danóib, b’fhéidir nach dteastódh i ndeireadh na dála ach beagán leighis baile – i.e. biotáille nó rakia Martenitsa. Dar ndóigh, tugadh an chluas bhodhar dóibh siúd a d’iarr seomraí cruinnithe a dhí-ionfhabhtú, ach tugadh le tuiscint dúinn i gcónaí go raibh súil ghéar á coinneáil ar an mbaol agus b’fhaoiseamh dúinn sin a chloisteáil.

Dé Céadaoin, an 11 Márta, bhí mé fós ag plé moltaí maidir le plean infheistíochta d’Eoraip inbhuanaithe i ngrúpa staidéir ECO/505. Sna rannóga, d’ullmhaíomar pleananna gníomhaíochta agus chuireamar ár gcéad turas eile in áirithe, ach ansin go tobann, seachtain ina dhiaidh sin, thit an tóin as an saol. An Dianghlasáil ! An t-aon chomparáid a thagann liom is ea traein ina mbrúitear go tobann ar na coscáin, agus go léimeann spréacha agus splancacha dearga amach ó bhun na rothaí.

Ní raibh súil ar bith ag éinne leis na bearta sriantacha a bhí ag éirí níos déine in aghaidh an lae. Cuireadh an saol bunoscionn thar oíche. Ba shúnámaí síceolaíoch a bhí ann, rud neamhghnách, agus mar a déarfadh an file Ildefons Gałczyński, “brón ag dul tríd an aigne”. Ba chúis iontais é go raibh gá fanacht sa bhaile agus go raibh eagla ar dhaoine. Bhí a lán ceisteanna againn faoin gcaoi le cabhair nó táirgí riachtanacha a fháil; bhí orainn smaoineamh as an nua ar ár gcuid nósanna.

Ní raibh súil ar bith agam leis nach bhfillfinn ar an mBruiséil go dtí mí an Mheithimh, mé ag taisteal sa charr ar na mótarbhealaí folmha, toisc nach raibh aon eitiltí ag imeacht go fóill. Is cuimhin liom nuair a phriontáil mé mo “cheadúnas” taistil a fuair mé ar ríomhphost ón ardrúnaí – laissez-passer COVID-19 a eisíodh an 29 Bealtaine 2020 i gceithre theanga agus a raibh stampa mór ciorclach air. Barántas a bhí ann nach mbeadh orm dul ar coraintín.

Ar eagla na heagla, chuir mé glaoch gutháin ar oifigí na n-údarás sláinte sna réigiúin sin den Ghearmáin a mbeadh orm dul tríothu. An 8 Meitheamh sa Bhruiséil, ghlac mé páirt sa chéad chruinniú hibrideach ag grúpa staidéir ECO/510 agus, ina dhiaidh sin, sa seisiún iomlánach an 10 agus 11 Meitheamh.

Bhí na meáin phoiblí agus shóisialta breac cheana féin le tuairimí agus teachtaireachtaí amhrais maidir le cé i ndáiríre a samhlaíodh a chruthaigh an víreas. Is mór an trua nár tháinig as, ar feadh tamaill ar a laghad, mórshaothar comhaimseartha ar nós Decameron na 14ú haoise le Giovanni Boccaccio nó úrscéal Albert Camus La Peste ón mbliain 1947, dhá shaothar a léiríonn go fírinneach na laigí atá i nádúr an duine agus an cine daonna ag troid i gcoinne galair.

Maidir leis an taithí ar an dianghlasáil dhomhanda agus an rabhadh go mbrisfeadh ráig eile de SARS-CoV-2 amach, anois agus an fliú geimhridh ar na bacáin freisin – lena bhfaigheann a lán daoine bás gach bliain in a lán tíortha, fiú níos mó ná atá ag fáil bháis le COVID-19 faoi láthair – smaoinigh mé ar an gciall atá le “seirbhísí leasa ghinearálta”, a bhfuil neamart á dhéanamh iontu le fada.

Léirigh paindéim COVID-19 an ról thar a bheith tábhachtach agus cobhsaí atá ag soláthraithe na seirbhísí sin ar an leibhéal áitiúil, réigiúnach agus Eorpach. Tuigeann an earnáil shóisialta faoi dheireadh go bhfuil ról ríthábhachtach aici mar chnámh droma shamhail shóisialta na hEorpa agus go bhféadfadh an earnáil sin cabhrú le téarnamh dearfach an gheilleagair faoi chuimsiú Next Generation EU agus an Chomhaontaithe Ghlais don Eoraip.

Le linn na géarchéime chinntigh na seirbhísí fuinnimh agus uisce, na seirbhísí dramaíola agus an t-iompar poiblí gur lean roth mór an tsaoil ag casadh agus go raibh seasmhacht inár bpobail. Tar éis an tsaoil, gan an infheistíocht a rinneadh roimhe seo sna hearnálacha sin, ní fhéadfaí déileáil leis an ngnáthshaol, m.sh. cithfholcadh na maidine a ghlacadh, caife a dhéanamh nó dul chun na hoibre nó chuig an ospidéal in am. Baineann sé seo freisin le saincheisteanna cúraim sláinte, leis an gcúram do dhaoine faoi mhíchumas agus do dhaoine scothaosta. Gan nósanna imeachta bainistithe géarchéime, nó gan tacaíocht an phobail agus tuiscint na bpolaiteoirí a bheith ag na seirbhísí leasa ghinearálta, ní fhéadfadh an gnáthshaol bogadh ar aghaidh.

Ar an gcaoi chéanna, is gá amharc ar réimsí tábhachtacha an oideachais, an taighde agus an chultúir i gcoitinne, sula dtosaímid ag clamhsán faoi na deacrachtaí a bhí againn le linn na géarchéime.

An 11 Márta, d’fhill mé ar an mbaile sa Róimh. Bhí atmaisféar trom míshuaimhneach ann; bhíothas tosaithe ar líon na mbásanna a chuntas i dtuaisceart na hIodáile. Tháinig m’iníon Ilaria ar ais as Milano, áit a bhfuil sí ag staidéar, agus tá Miriam, an t-iníon is sine agam, ina cónaí agus ag obair in Barcelona, agus bhí an-imní uirthise.

An oíche úd sin, d’fhógair an Príomhaire Conte go mbeadh ar an tír iomlán dúnadh. Sna limistéir “dhearga” sa tuaisceart, bhí bac ar thaisteal cheana féin agus bhí na daoine sna limistéir sin faoi dhianghlasáil.

Dúnadh na scoileanna, cuireadh an craobhchomórtas sacair agus na gníomhaíochtaí spóirt/caithimh aimsire ar fionraí, agus cuireadh cosc ar chuairt a thabhairt ar othair sna hospidéil agus sna hinstitiúidí sláinte. Ní raibh cead a thuilleadh taisteal ar na córais iompair phoiblí ná phríobháidigh agus cuireadh stop le haon ghníomhaíochtaí táirgthe nach raibh riachtanach.

Bhí an Iodáil faoi néal fíoraisteach. Mearbhall, eagla: shílfeá go raibh an víreas ag scaipeadh gan stad gan staonadh agus nach bhféadfaí é a stopadh.

Bhí dhá íomhá a léirigh cruatan na haimsire sin: an scuaine fhada d’fheithiclí míleata in Bergamo a d’iompair taisí na marbh amach as an réigiún mar nach raibh a thuilleadh spáis fágtha sna reiligí agus an íomhá chumhachtach den Phápa Proinsias ag guí i gCearnóg Naomh Peadar agus an áit bánaithe, an 28 Márta, íomhá a craoladh ar fud an domhain ar an teilifís.

Chuaigh ceardchumainn na hIodáile i mbun oibre láithreach i gcomhar leis an rialtas chun a chinntiú go gcosnófaí gnólachtaí riachtanacha a chaithfí a choinneáil ar oscailt le go mbeadh táirgí riachtanacha sna hollmhargaí agus cógais sna cógaslanna. Níor stad na ceardchumainn den obair riamh, iad ag tabhairt tacaíocht dóibh siúd a chaill a bpoist, ag iarraidh teacht ar chomhaontuithe le lucht gnó chun an chianobair a chur chun cinn, agus chun tacaíocht ioncaim a ráthú, toisc an t-ioncam ag éirí éiginnte.

Bhí cúrsaí sna hospidéil imithe as smacht: ní raibh aon leapeacha fágtha, bhí na hionaid dianchúraim faoi bhrú mór, mar aon leis na hoibrithe sláinte: na haltraí, na dochtúirí, na póirtéirí, a raibh orthu fanacht i bhfad ón mbaile ar coraintín, iad ag obair gan sos, faoi bhrú mór síceolaíoch agus iad ag cabhrú le daoine a bhí ag fáil bháis gan a gcairde agus a muintir ina dteannta chun sólás a thabhairt dóibh.

An tráth sin, dúramar go léir nach ndéanfaimis dearmad choíche ar an rud a tharla. Anois déanaimid iarracht bogadh ar aghaidh, ach níl an ceann is fearr faighte againn ar an víreas go fóill: tá ráigeanna beaga agus móra ag briseadh amach i dtíortha éagsúla san Aontas, agus tá ar gach tír déileáil leo ar a bealach féin. Is go díreach anois nuair is ceart don Aontas Eorpach, a bhuí leis an iarracht mhór eacnamaíoch atá déanta aige ar son na mBallstát go léir, gníomhú go dlúth trí iarrachtaí na mBallsát aonair a chomhordú, is anois a thuigimid cé chomh deacair agus atá sé sin a dhéanamh fós. Ach ní bhfaighimid an bua sa chath seo agus sinn ag troid inár n-aonar.

Bhí guth na gceardchumann níos láidre sna míonna a chuaigh thart ná mar a bhí riamh. Ní coincheap teibí an ceardchumann, ach na hoibrithe a thugann le fios don tír na héilimh chuí ar chothromaíocht shóisialta, dínit agus meas. Iad siúd a chonaic an chaoi a bhfuil rudaí dáiríre sna hospidéil, sna tithe altranais, sna siopaí, maidir le glantachán, iompar, sna gnólachtaí sin a sháraíonn na bunchearta sláinte agus slándála ag an obair, is iad na daoine sin atá in ann a rá linn an chaoi leis an tsamhail eacnamaíoch agus shóisialta a athrú, samhail a bhfuil teorainn léi agus a chuirfidh todhchaí na nglúnta a thiocfaidh inár ndiaidh i mbaol.

Sin a theastaíonn uaim do mo dhá iníon, Ilaria atá ag staidéar in Milano agus Miriam atá ag obair in Barcelona: saol a bheidh in oiriúint dóibh agus a bheidh inmharthana ar leibhéal eacnamaíoch, comhshaoil agus sóisialta.

De thoradh na paindéime d’éirigh teorainneacha na mBallstát feiceálach athuair, uaireanta fiú tharla sin i gcás teorainneacha laistigh de Bhallstáit áirithe. Seans go gceapfaí, dá bhrí sin, gur lú an scóip a bheadh ann le haghaidh comhar trasnáisiúnta idir na réigiúin agus na cathracha. Ach is é a mhalairt ar fad a tharla i ndáiríre.

Mar sin, cén chaoi ar chuir daoine sa Bhulgáir an t-am síos le linn na dianghlasála? Ó mo thaobhsa de, is duine bríomhar fuinniúil mé agus is aoibhinn liom a bheith amuigh faoin aer, rud a d’fhág gur dheacair liom an t-am a chur thart. Is iomaí srian a cuireadh ar mhuintir na tíre. Bhí orainn fanacht sa bhaile agus ní fhéadfaimis dul amach ach amháin le linn uaireanta oscailte na siopaí riachtanacha chun bia, cógais nó earraí tí a cheannach. B'éigean dúinn an scaradh sóisialta (>1.5 m) a chleachtadh agus sinn ag siúl sna siopaí nó lasmuigh díobh. Bhí sé sách casta mar chóras: aon uair a d’fhág tú cathair Shóifia, bhí ort foirm a líonadh amach inar ghá an chúis a bhí leis an turas a lua chomh maith leis an áit ina raibh tú ag dul. Bhí ort í a thaispeáint do na póilíní arna iarraidh sin ort.

Is é an dea-thoradh a bhí ar an ngéarchéim ná go ndeachaigh spleáchas mhuintir na tíre ar dhreamanna eile i laghad agus gur mhó a mbuíochas agus a mbrath ar bhia áitiúil, ar sholáthraithe áitiúla agus ar shlabhraí soláthair bia gairide. Tá méadú tagtha ar an éileamh ar bhia ó fheirmeacha agus ar bhia a cheannaítear go díreach ó shaothraithe. De thoradh tionscnaimh ar an leibhéal áitiúil tá an gharraíodóireacht agus táirgeadh glasraí agus luibheanna ar scála beag á gcur chun cinn.

Tá margaí oscailte don phobal i gcónaí. Is ionad traidisiúnta iad sin chun bia, síolta, síológa glasraí, torthaí agus glasraí agus bláthanna a dhíol. Trí iad a fhágáil ar oscailt – agus na bearta diana sábháilteachta a urramú – cuidíonn sin dúinn filleadh ar an saol mar a bhí agus ár ngnáthaimh a chaomhnú.

Sna ceantair sléibhe bhí grúpaí áitiúla gníomhaíochta an-ghníomhach freisin. Chun tuilleadh tacaíochta a thabhairt le linn na paindéime do tháirgeoirí áitiúla bia a saothraíodh sa bhaile, tá na grúpaí sin i mbun teagmhálacha úsáideacha a bhailiú agus a roinnt ar a suíomhanna gréasáin.

Go deimhin, d’fhonn na srianta éagsúla taistil agus teagmhála a urramú, b’éigean dúinn cuid mhaith de na cruinnithe agus de na himeachtaí fisiciúla a bhí beartaithe ag an eagraíocht a bhfuilim i mo bhall de a chur ar ceal, d’ainneoin go bhfágann na cruinnithe agus na himeachtaí fisiciúla sin de ghnáth gur fusa tionscnaimh chomhoibritheacha a bhunú agus torthaí na hoibre sin a scaipeadh. Mar sin féin, níor chuir na srianta sin stop lenár ngníomhaíochtaí – níor chuir ná é! Táimid ag leanúint de bheith ag obair i gcomhar le chéile go héifeachtúil chun réigiúin sléibhe a dhéanamh níos láidre, ní áirím chun iad a dhéanamh níos athléimní ná riamh. I gcásanna áirithe, chuireamar ár bpleananna oibre in oiriúint de réir mar ba ghá agus tá réitigh choiteanna á bhforbairt againn anois chun cabhrú le réigiúin agus cathracha leochaileacha san Aontas Eorpach déileáil níos fearr leis an éigeandáil reatha.

Chuireamar tús le “Giving a hand” [Lámh chúnta a thabhairt], ardán atá dírithe ar an dlúthpháirtíocht a chothú i gceantair thuaithe. Cuireann an t-ardán an dlúthpháirtíocht idir daoine chun cinn agus nascann sé daoine a bhfuil cúnamh de dhíth orthu le hoibrithe deonacha atá toilteanach “lámh chúnta a thabhairt” i ndáiríre. I dtaca leis na gníomhaíochtaí reatha atá ar siúl faoina choimirce, tá siad dírithe ar chúnamh a thabhairt do dhaoine leochaileacha, do dhaoine faoi mhíchumas agus do dhaoine scothaosta lena gcuid siopadóireachta nó le cúram baile (seachas le cúram pearsanta) agus ar fheighlíocht leanaí a shocrú do thuismitheoirí a mbíonn orthu dul amach ag obair agus nach féidir leo teacht ar réiteach eile dá leanaí.

Tá rath agus rathúnas ar a lán tionscnaimh eile i gceantair thuaithe agus sléibhe, rud a thugann léargas ar an teacht aniar atá le fáil sna pobail seo agus ar mhothú láidir an chúnaimh fhrithpháirtigh atá i réim iontu. Is éard a d’fhoghlaim mé le linn an ama seo, más ea, ná nár chóir dom na spriocanna atá curtha romham agam a chur ar an méar fhada! Nuair a bhíonn saol crua ann is fearr beart a dhéanamh.

Ón uair a fógraíodh an dianghlasáil, ní raibh duine ná deoraí le feiceáil ar na sráideanna. Is é an ciúnas an rud is mó a thugtar suntas dó. Bhí deireadh leis an sciuird reatha chun na hoibre, leis an taisteal thar lear le haghaidh cruinniú dhá uair an chloig, le glór na mbonnán sa chathair, le feitheamh ar bhus nach dtagann... Dála go leor eile, ghlacamar leis an ngaibhniú éigeantach sin, agus rinneamar iarracht dul in oiriúint don mhodh maireachtála nua seo ar dhóigh amháin nó ar dhóigh eile. Más rud é go raibh an teilea-obair éasca i mo chás féin, ní raibh sé iomchuí do m’fhear céile toisc nárbh fhéidir (agus nach féidir fós) a ghairm agus an bonneagar a ghabhann léi a chur in oiriúint don teilea-obair. Mar sin féin, tháinig an easpa inoiriúnaitheachta sin idir é agus codladh na hoíche ar feadh tamaill de dheasca ráta neamhláithreachta as cuimse a chuid fostaithe. Bhí an eagla ag scaipeadh ar a laghad chomh tapa leis an víreas féin.

Anois go bhfuil an chéad ráig den víreas curtha dínn, ba nádúrtha an rud é an cheist a chur: cén staid shíceach, shóisialta agus eacnamíoch ina mbeimid nuair a bheidh an ngéarchéim seo curtha taobh thiar dínn? Más rud é gur fhág an phaindéim gur féidir na riachtanais is tábhachtaí a chur in ord tosaíochta agus gur tharla múscailt feasachta ar an gcomhshaol, chonacthas iompraíocht indibhidiúlach ar scála náisiúnta agus domhanda freisin. Níor rith sé le haon duine i Lucsamburg go bhfeicfeadh sé nó sí dúnadh na dteorainneacha arís. Tá an obair trasteorann ríthábhacht don Ard-Diúcacht agus d’fhág an srian ar shaorghluaiseacht daoine go raibh eagla orainn go mbeadh easnaimh oibrithe cúraim ann, inter alia.

D’fhág an ghéarchéim seo go bhfuilimid ag machnamh ar a leochailí is atáimid féin i dáiríre. Tuigimid anois, go bhfuilid ag brath, ní hé amháin ar na hoibrithe cúraimn, ach ar iompraíocht daoine eile.

Má táthar chun téarnamh eacnamaíoch a bhaint amach, is le chéile a dhéanfaimid é. Seachnóimid an náisiúnachas agus na geilleagair a bheith ag cúbadh chucu féin, tráth atá roinnt tíortha, ar mhaithe leis an athléimneacht, ag moladh na slabhraí luacha a náisiúnú. Ní mór smaoineamh ar níos mó neamhspleáchais ó thaobh domhandú a bheith ann ar an leibhéal Eorpach. Is deis í an ghéarchéim seo, mar a déarfá, chun stopadh agus smaoineamh ar feadh bomaite, rud ar cheart go gcuideodh sé linn machnamh a dhéanamh orainn féin.

Toisc gur poitigéir mé, bhí mé an-tógtha le linn ghéarchéim an choróinvíris leis an ngné sin den leigheas a bhaineann go sonrach leis an difear idir na hinscní. I réimse na meabhairshláinte feictear difear mór idir an tionchar a bhí ag COVID-19 ar fhir agus ar mhná.

Nuair a dhéantar comparáid eatarthu, is léir go raibh ar níos mó fear ná ban dul isteach in aonaid dianchúraim agus gur minice a fuair siad bás, fir óga go háirithe.

Ó cuireadh tús leis an dianghlasáil is mná óga is mó a d’éirigh tinn, agus sin i ngeall ar na róil nua atá acu sa tsochaí: fostaíocht neamhbhuan nó pháirtaimseartha, níos mó teagmhála le daoine, níos lú oibre ón mbaile, níos mó freagrachtaí cúraim.

Ní mór dúinn breathnú arís ar na heiseamláirí atá ag mná agus ag daoine scothaosta sa teaghlach, arae, tá leithcheal á dhéanamh freisin ar dhaoine atá amach sna blianta. Sin ábhar a leanfaidh mé orm ag labhairt faoi.

Le linn na géarchéime, is minic a shuínn os comhair na cógaslainne agus phléinn na ceisteanna sin le mo mhuintir, agus bhainidís sásamh as an gcomhrá sin.

Bheannaínn freisin do na seandaoine sa teach altranais, mise thíos ar an tsráid agus iadsan ar an mbalcón, agus chanaimis amhráin le chéile.

Caithfear an t-uaigneas a chloí agus seasamh le gaolta na ndaoine sin. Beidh ar lucht beartais an méid sin a chur san áireamh agus an fhostaíocht sa réimse seo á cur chun cinn acu, ach go dtí go ndéanfar sin beidh orainn tacú le cách.

Cheistigh mé tuismitheoirí freisin faoi réimse an oideachais agus d’eagraigh mé físchomhdhálacha le múinteoirí i dtaobh na litearthachta sna meáin.

I dtosach báire, ba í an eagla a bhuail daoine, agus an alltacht

An eagla, an imeagla i ndáiríre An eagla sin a chuir stop le gach rud, agus, nuair a bhí líon na marbh á fhógairt gach tráthnóna, a d’fhág go raibh an dúfhaitíos ar dhaoine faoina ndaoine muinteartha, bidís an-óg nó an-sean, nó an-leochaileach. An eagla sin a chuireann i gcuimhne dúinn go bhfuil na scáthanna ag drannadh linn, ag faire na faille.

Tháinig alltacht ar dhaoine nuair a thuig siad nach raibh seirbhísí lárnacha sláinte na Fraince réidh chun déileáil leis an ngéarchéim, go raibh na gairmithe leighis ar an líne tosaigh agus na saoránaigh taobh thiar, agus gan an trealamh ba bhunúsaí ag ceachtar acu chun iad féin a chosaint nó chun cóireáil leighis a chur ar dhaoine eile. Bhí alltacht ar dhaoine freisin go raibh sé de chumas ag tír ar nós na Fraince, lena n-áirítear na críocha Francacha thar lear, stop a chur ar ala na huaire le gníomhaíochtaí uile an duine, na bailte agus na scoileanna a thréigean, cé gur caitheadh an geimheadh ag léirsiú ar na sráideanna le míshástacht dhleathach a léiriú.

Maidir leis an tsochaí, a bhí domhandaithe níos mó ná riamh leis an bpaindéim, tháinig ilroinnt uirthi ansin i ngeall ar an ngaibhniú, rud a d’fhág na sluaite mar dhaoine aonair scoite amach óna chéile. Aon éagrothromaíochtaí idir daoine, d’fhág an phaindéim iad níos mó fós.

Cabhair ón Stát arís

Tá sé de chúram ar na seirbhísí poiblí, go háirithe na seirbhísí sláinte a chinntú gur ag an mbeatha a bheidh an lá. De réir a chéile tugadh tacaíocht lóistíochtúil dóibh, lena n-áirítear roinnt beart nach ndearnadh ach ar mhaithe le cumaí, cuir i gcás aistriú roinnt othar d’iarnród nó i héileacaptair, cé gurbh ann do chlinicí príobháideacha a bhí sásta dul i mbun gnímh, nár iarradh orthu lámh chúnta a thabhairt.

Fuair na gnólachtaí a sholáthraíonn seirbhísí fíor-riachtanacha tacaíocht ón Stát lena chinntiú go leanfadh an saol ar aghaidh, trí bhia a sholáthar, seirbhísí glantacháin...

Ach ba éagsúil ar fad cásanna a gcuid fostaithe fad a bhain le cosaint in aghaidh an víris, agus níor cuireadh aon chóras cúitimh ar bun dóibh.

Ansin, an athléimneacht

Is tríd an teagmháil a tháinig sí, teagmháil idir múinteoirí agus a gcuid daltaí trí na líonraí cumarsáide, an teileafóin, an ráidió, an teilifís, na meáin, idir fhíor-riachtanacha agus shóisialta, níor mhór an t-am a chur isteach, an t-am agus an obair a bhainistiú. Sheasadh na saoránaigh ag an bhfuinneog nó ar leac an dorais, gach tráthnóna ag a hocht a chlog, ag bualadh bos do na ghairmithe sláinte; óir nár thug an Stát an t-aitheantas iomlán a mbeifeá ag súil leis dóibh.

D’aimsigh na fostaithe a gcuid buanna nuálaíochta féin an athuair. D’éirigh an teilea-obair, a diúltaíodh uaireanta do roinnt fostaithe, forleathan ar luas lasrach. Níor mhór do na tuismitheoirí, go háirithe, na máithreacha, tabhairt faoi dhá ghairm, a ngairm féin agus gairm nua mar mhúinteoir.

D’fhág an ról a bhí ag na ceardchumainn mar idirghabhálaithe idir fostaithe, fostóirí agus an rialtas go ndearnadh a ngníomhaíocht a dhlisteanú arís. Táthar ag súil nach ndéanfar díreach éisteacht leo ach go ndéanfar beart dá réir sin.

An Eoraip

Chuir an tAontas Eorpach iontas ar dhaoine freisin, a bhuí le ráitis tosaigh an Choimisiúin!

Bhí i bhfad níos mó na Plean Marshall i gceist sa rud a d’fhógair sé. A leithéid de rúid téarnaimh! Níorbh fhada, áfach, gur tháinig rialtais agus an Pharlaimint ar chúiseanna lena chur ar an méar fhada, rud a bhfuilimid go léir ar an eolas faoi.

Ós a choinne sin, bhí roinnt mhaith gnólachtaí beaga - nach raibh dóthain fostaithe, ná dóthain airgid acu - a d’imigh bancbhriste ar fud na tíre, bialanna beaga a díoladh faoina luach, daoine óga a bhí díreach tar éis gnó a thosú. Ní raibh na bainc ag iarraidh baint ná páirt a bheith acu sa scéal. Tá sé de cheart ag fostaithe sochair dhífhostaíochta pháirteacha a fháil go dtí mí Mheán Fómhair ach cad tá rompu ina dhiaidh sin? Cé go bhfuair cuideachtaí móra an chabhair ó na Stáit, amhail Air France-KLM (EUR 7 mbilliún a fuarthas ón Ísiltír agus ón bhFrainc), agus Airbus, tá siad ag scaoileadh a bhfostaithe chun bealaigh. Is mór an náire é. Tráth atá 700 000 daoine óga ag teacht isteach sa mhargaidh saothair tar éis an tsamhraidh...

An lá dar gcion?

Samhlaítear dúinn nach bhfuil athrú ar bith ag teacht ó lá go chéile! Ar an gcéad dul síos toisc go bhfuil an víreas ag leathadh fós. Ar an dara dul síos, toisc go bhfillfidh na hathchóirithe a bhí ar siúl ‘roimhe’ ‘ina dhiaidh’, cé nach é sin atá ó shaol na hoibre sa Fhrainc ar chor ar bith. Tá an rialtas á dheimhniú do na saoránaigh nach mbainfear úsáid as an gcánachas chun an laghdú 13 % ar OTI a mhaoiniú, os a choinne sin níl deireadh leis an bhfoirceannadh fostaíochta agus an méadú ar phraghsanna ón samhradh ar aghaidh, praghsanna fuinnimh, iompair, torthaí agus glasraí...

I bhfianaise na gceachtanna a foghlaimíodh ón ngéarchéim, beidh athrú ar eagrú na hoibre. Beidh gá le rialacháin nach bhfuil ann fós maidir leis an teilea-obair, an obair ar ardáin, agus físchomhdhálacha. Tar éis na hathléimneachta, tá gá le cúram cuí. An léireoidh an ghéarchéim gurb iad na daoine is láidre ó thaobh an gheilleagair a thagann aniar níos fearr i gcónaí agus gurb iad na daoine atá ar bheagán a bhíonn ag fulaingt níos mó agus níos mó? I réigiún Pháras, is sna ceantair is boichte a bhí an líon is mó daoine tinn. Faraor, níl a dhath úr ann!

Nuair a bhris géarchéim an choróinvíris amach sa Danmhairg thosaigh mo chomhghleacaithe agus mé féin, an 11 Márta, ag cur rudaí in eagar le go bhféadfaí gach rud a dhúnadh síos go hordúil dár gcomhaltaí. Bhí ar a lán fostaithe a bheith ag obair ón mbaile, daoine eile i róil strusmhara in ospidéil, i dtithe altranais agus in earnáil na seirbhísí, a d’fhan ar oscailt le linn na géarchéime. Freagraí soiléire agus dlúthchomhar le comhghleacaithe, b’in iad na rudaí is bunúsaí a bhí ag teastáil. 

Táim i mo leas-uachtarán freisin ar Ghluaiseacht na gCeardchumann Eorpach (ETUC), agus bhí orm oibriú le comhghleacaithe i dtíortha eile. Bhí áthas orm gur thugamar – rialtas agus comhpháirtithe sóisialta na Danmhairge – comhaontú trípháirteach i gcrích an 14 Márta maidir le cúiteamh pá sealadach. Clúdaíonn an comhaontú sin fostaithe atá ag obair i gcuideachtaí príobháideacha a bhfuil dochar suntasach airgeadais déanta dóibh ag paindéim COVID-19.

Bhain cuideachtaí leas as an scéim nua um chúiteamh pá sna cásanna sin nár ghlac siad páirt sna socruithe atá ann maidir le fostaithe a leagan as obair gan phá. Bunaíodh scéimeanna tacaíochta do ghnólachtaí beaga, d’oibrithe féinfhostaithe agus do ghairmithe neamhspleácha. Rachaidh codanna áirithe den chomhaontú sin as feidhm go luath agus táimid i mbun caibidlíochta faoi láthair ar an rud a thiocfaidh ina ionad le go bhféadfar fostaithe a chosaint go fóill.

Bhí mé féin ag obair ón mbaile agus d’éirigh liom sáreolas a chur ar uirlisí fíorúla nua. D’fhéadfadh an tráth sin sa bhaile a bheith an-strusmhar mar gheall ar an éiginnteacht faoin am atá amach romhainn, ach ina ionad sin fuair mé deis díriú go hiomlán ar mo chuid oibre agus níos mó ama a chaitheamh le mo theaghlach. Táim cinnte dearfa de go bhfuil mé féin agus mo chomhghleacaithe tar éis díriú níos géire ar ár bpríomh-mhisean agus go mbíonn smacht níos mó againn ar chruinnithe. Chiallaigh sé freisin dom féin go pearsanta go raibh mé in ann díriú ar na rudaí bunriachtanacha i mo shaol féin.

Ar leibhéal na hEorpa, tá tábhacht thar meán leis an gcomhar agus is mór idir sin agus an claonadh a thugann orainn cúbadh chugainn féin taobh thiar de bhrat an náisiúnachais agus an údarásaíochais. Is fíor go bhfuil an comhar idir stáit thar a bheith tábhachtach i dtreo is gur féidir an víreas a chomhrac, ach tá tábhacht nach beag leis freisin chun aghaidh a thabhairt ar na cúiseanna atá leis an víreas agus ar na hiarmhairtí a leanann, go háirithe ós rud é go mbeidh paindéimí an lae amárach – ach oiread leis an truailliú, leis an athrú aeráide nó le géarchéim na bithéagsúlachta – beag beann ar theorainneacha. Tá luamháin chumhachtacha ag an Eoraip lenar féidir a chinntiú go mbeidh leas an phobail i gcroílár fhorbairt na mór-roinne. Trí fheabhas a chur ar an gComhaontú Glas, ar an gComhbheartas Talmhaíochta agus ar an gCreat Airgeadais Ilbhliantúil, d’fhéadfaimis na tionscadail Eorpacha agus náisiúnta a atreorú d’fhonn an Eoraip, atá ar thús cadhnaíochta sa domhan, a sheoladh ar chonair lena gcruthófar domhan ar féidir linn maireachtáil ann.

Ní haon dóithín é tús áite a thabhairt don chomhar seachas don iomaíocht ó leibhéal an duine aonair go dtí an leibhéal idirnáisiúnta. Taibhsítear dúinn ar uairibh gur fusa ár leas féin a chosaint. Agus an cathú seo romhainn, caithimid a mheabhrú dúinn féin gur sinne a bheidh caillteach leis má ghéillimid don mheon gearrthéarmach sin: fillfidh an feall orainn mar a bheadh búmarang ann! Ní fhacthas a leithéid de ghéarchéimeanna riamh roimhe seo agus tá dúshlán ollmhór romhainn; mar sin ní rithfidh linn aghaidh a thabhairt orthu más ag feidhmiú inár n-aonar a bheimid.

Ní rachaidh mé i leith ná i leataobh leis an ngairm chun gnímh seo mar sin: má táimid chun na géarchéimeanna seo a shárú caithfimid ár mianta leithleacha féin a fhágáil i leataobh agus oibriú i gcomhar le chéile ar son an leasa choitinn. Tugaigí aire daoibh féin, do bhur muintir, do strainséirí atá i ngátar, don domhan beo atá thart timpeall oraibh, agus déanaimis iarracht ár bhfuinneamh a chaitheamh ag iarraidh an lámh in uachtar a fháil ar na géarchéimeanna nua seo.