EESC-info: Met “Winter on Fire: Ukraine's Fight for Freedom” heeft u een paar jaar geleden al een film over Oekraïne gemaakt, die genomineerd werd voor een Oscar. Nu bent u terug met een nieuwe film:“Freedom on Fire: Ukraine’s fight for freedom”. Is dit deel twee van dat verhaal?
Evgeny Afineevsky: “Winter on Fire” was een pleidooi voor vrede. In februari 2022 vond ik het als filmmaker de hoogste tijd om op dit verhaal terug te komen en het verband te laten zien met de oorlog van vandaag. Ik zou dus niet zeggen dat “Freedom on Fire” een sequel is. Wat de film doet, is de draad oppakken vanaf Maidan tot waar we nu zijn. Deze oorlog is eigenlijk al acht jaar bezig. Het is een gevecht voor waardigheid, vrijheid en mensenrechten.
Wat heeft u ertoe aangezet om die eerste film over Oekraïne te maken?
Dat moet Maidan geweest zijn. Ik heb daar gezien hoe dapper het Oekraïense volk is. Ze kwamen op voor hun rechten en overtuigingen. Ze vochten voor een onafhankelijk Oekraïne als een verenigd land dat deel uitmaakt van de familie van vrije Europese naties. Daar was ik toen getuige van en dat heeft me ertoe gebracht om het verhaal vorig jaar weer op te pakken en de saga voort te zetten.
Is er een bijzonder verhaal dat u met de Oekraïners ter plaatse heeft meegemaakt en dat u met ons wilt delen?
Er zijn er zo veel. Maar er is er een dat ik altijd vertel wanneer ik mensen hoor zeggen dat je de geschiedenis niet kunt veranderen. Toen ik in die koude winter van 2013-2014 op het Maidan-plein was, hing daar een poster met een grote waterdruppel en de tekst: “Ieder van ons is een waterdruppel, samen zijn we een oceaan”. Ik zag hoe de Oekraïners de handen in elkaar sloegen en de regering lieten zien dat ze de stem, de kracht en de wil hadden om hun geschiedenis als natie te veranderen, en dat deden ze ook. In 93 dagen bereikten mensen uit verschillende sociale groepen, rijk en arm, jong en oud, hun doel door samen te werken en elkaar te respecteren. Het gaat erom verenigd te zijn, dat is nu belangrijker dan ooit.
Wat verwacht u van de EU, van de Europese landen en het maatschappelijk middenveld als het erom gaat de Oekraïners in deze oorlog te helpen?
De EU staat voor eenheid, voor eenmaking. Ik denk dat dit het moment is om te voorkomen dat een derde wereldoorlog uitbreekt. Hoe eerder we dit inzien, hoe eerder de wereld verenigd zal zijn. De Oekraïners vragen mensen uit andere landen niet om mee te vechten, maar om hen te helpen deze oorlog te winnen. En wat zo mooi is: de hele wereld, wij allen, staan achter Oekraïne om deze oorlog een halt toe te roepen.
U heeft deze film opgedragen aan de journalisten “die elke dag hun leven op het spel zetten”. Hoe belangrijk zijn verslaggevers en activisten in oorlogstijd?
Ik heb deze uitspraak gedaan in mijn eerste film en ik blijf hem herhalen, nu ik met journalisten ter plaatse heb gewerkt en sommigen van hen er niet meer zijn. Uit statistieken blijkt dat journalisten, Oekraïense filmmakers en verslaggevers zijn omgekomen in de eerste maanden van de oorlog, die het wreedst waren. Deze oorlog wordt echter niet alleen op de grond uitgevochten, maar ook in de media. Propaganda is het belangrijkste wapen. Joseph Goebbels leerde ons al dat als je een leugen maar vaak genoeg herhaalt, hij uiteindelijk de waarheid wordt.
De Russische agressie tegen Oekraïne vindt letterlijk voor de deur van Europa plaats en heeft grote gevolgen voor de Europese landen. Hoe zit het met de Verenigde Staten? Hoe hebben de mensen daar gereageerd? Zijn de ngo’s en maatschappelijke organisaties in actie gekomen?
De Amerikaanse regering helpt zoveel ze kan, maar hier in Hollywood wordt niet veel over Oekraïne gesproken. Sommige zenders brengen nog verslag uit over de oorlog, maar de mainstreammedia niet. Ngo’s zijn vanaf het begin ter plaatse geweest om de mensen te helpen, maar de samenleving als geheel zit op een andere golflengte. Dat maakt nu eenmaal deel uit van de realiteit van de oorlog. We hebben het druk met veel andere dingen. Voor mij als filmmaker is het pijnlijk om te zien dat er zo weinig politieke films zijn. Het lijkt alsof Hollywood zich ver weg van de politiek wil houden. Maar als in Oekraïne een kerncentrale wordt geraakt, zullen we daar uiteindelijk allemaal een prijs voor moeten betalen.
U heeft in 2017 “Cries from Syria” geregisseerd, ook weer een film over oorlog en conflict. Wat was de aanleiding om die documentaire te maken? Is het u gelukt om deze tragedie onder de aandacht te brengen?
Met “Cries from Syria” wilde ik via mijn verhaal een licht werpen op wat er in Syrië is gebeurd vanaf het begin tot de enorme vluchtelingencrisis. Veel van de mensen in “Cries from Syria” zijn nu dood. Hetzelfde geldt voor de films over Oekraïne. Ik heb geprobeerd de wereld uit te leggen dat het geen lokaal conflict was, maar een oorlog. Ik wilde ook activisten en vrijwilligers met elkaar in contact brengen, maar bovenal wilde ik journalisten in contact brengen met de journalist aan het front, die de hoofdrol speelt in de film. In mijn meest recente film heb ik laten zien wat voor mij het belangrijkst is, de mediaoorlog. Ik heb veel tijd doorgebracht in steden en in de media en heb duidelijk gemaakt wat propaganda is. Ik denk dat ik de belangrijke verhalen van onze tijd wil vertellen en tegelijk wil ik degenen die ze beleven de kans geven hun stem luid en duidelijk te laten horen. Ik wil de wereld iets bijbrengen en oproepen tot actie. Voor mij is elke film een drievoudige A: “advocacy” (pleitbezorging), “activism” (activisme) en “action” (actie).
Heeft u het gevoel dat u met uw films uw doelen heeft bereikt?
Ja, absoluut! Dat is ook wat me motiveert om ermee door te gaan. Ik heb gemerkt dat mijn films echt een verschil hebben gemaakt. Ze hebben mensen geïnspireerd tot politieke actie. Ik heb mensen zien veranderen nadat ze mijn films over Syrië en Oekraïne hadden gezien. In de vragenrondes willen de mensen altijd weten: Vertel ons alsjeblieft, hoe kunnen we helpen? Wat kunnen we doen? Dat is de vraag die ik bijna elke keer te horen krijg. Het is echt inspirerend en het geeft me een geweldig gevoel.
Wat wordt uw volgende project? Heeft u al iets op stapel staan?
Nee, nog niet. Eerst moeten we deze oorlog laten ophouden. Want als deze oorlog zich morgen nog uitbreidt, zullen er geen filmmakers meer nodig zijn. Hollywood zal ophouden te bestaan. Alleen als we de rangen sluiten, kunnen we deze hybride oorlog winnen, op het slagveld in Oekraïne en in de media. Propaganda en leugens kunnen makkelijk de grens van de EU of de VS oversteken. Ze hebben geen visum nodig. Ze kunnen vrij rondreizen. Dat is wat iedereen in Hollywood, in Amerika en in de hele wereld steeds weer vergeet.
Trailer voor “Freedom on Fire”.
Meer over de film hier.
Minder