Op 24 februari 2022 veranderde het leven van miljoenen Oekraïners abrupt. Denken we vandaag aan de dag van de overwinning, dan beelden we ons graag in dat op dat moment de vroegere situatie zal worden hersteld. Dat het een normale, vreedzame dag zal zijn, zoals de dag vóór de invalsoorlog.
Alleen: 23 februari komt niet meer terug.
We zijn bij de graven in het bos van Izjoem in de regio Charkiv geweest. We hebben dorpen zoals Kamianka of Dolyna, tussen Izjoem en Sloviansk bezocht, scènes uit een post-apocalyptische film, waar een handvol mensen zich zonder water of elektriciteit staande probeert te houden in de ruïnes van hun huizen. We hebben in de ogen gekeken van de moeder van Volodymyr Vakulenko, de kinderboekenschrijver die door de Russen is gedood in zijn dorp Kapitolivka, nabij Isjum. Zijn lichaam is pas maanden later teruggevonden. We hebben de ruïnes van Sviatohirsk aanschouwd. We zijn opgeschrikt door ontploffingen in de bevrijde stad Cherson, die door de Russen nog steeds werd gebombardeerd terwijl wij in ons het kunstmuseum bevonden waarvan de collecties door de bezetters waren geroofd.
Hoe is een terugkeer naar 23 februari denkbaar, nu deze beelden op ons netvlies staan gebrand? “Hier heb ik het bloed van mijn kinderen opgedweild”, vertelt een oudere vrouw terwijl ze naar de trap van een huis in het dorp Bezrouky in de regio Charkiv wijst. Dit is de plek waar haar achtjarige kleindochter en 38-jarige dochter op een mooie dag in de zomer van 2022 plotsklaps werden gedood door een Russische mijn. Het meisje was een boek aan het lezen. Ze deed het goed op school.
De overwinning? Als men ons op 23 februari 2022 als in een film had getoond wat ons allemaal te wachten stond, zouden we met stomheid geslagen zijn geweest, verlamd van angst, niet in staat om te reageren. En toch hebben we dit eerste oorlogsjaar doorstaan, iedere dag met meer vastberadenheid. Burgers en militairen, mannen en vrouwen, klein en groot. Gewone mensen die hebben laten zien dat ze tot buitengewone dingen in staat zijn. Sommigen gingen vrijwillig onder de wapens.
Anderen steunen het leger niet alleen als belastingbetaler maar ook, in steeds grotere mate, met giften. Weer anderen zetten zich als vrijwilliger in voor allerhande taken, van het naaien van camouflagenetten tot het maken van kaarsen voor de loopgraven. Kinderen bleven naar school gaan, waar de lessen werden onderbroken door luchtalarmen, en jongeren naar de universiteit, ondanks stroomonderbrekingen.
Niemand weet wat ons nog te wachten staat. We weten alleen dat we samen, dag na dag, richting de overwinning gaan. Omdat we maar al te goed weten wat er gebeurt als we de moed laten zakken. De graven van Izjoem zullen in Kyiv komen te liggen. Lviv zal gebombardeerd worden zoals Cherson. De kerncentrale van Khmelnytskyi zal onder vuur worden genomen zoals die van Zaporizja. We weten dit, omdat we het met eigen ogen hebben gezien.
En telkens als we onze ogen sluiten, zien we de gezichten van degenen die de dag van de overwinning nooit zullen meemaken. Iryna Zwila, onze vriendin uit Brovary, wier passie de rozen in haar tuin waren. Zij nam op 24 februari de wapens op en stierf twee dagen later bij de verdediging van Kyiv. Mykola Rachok, mijn literatuurstudent die van auto’s en avonturenromans hield en in juli 2022 omkwam in de strijd bij Pokrovsk. Roman Barvinok, de violist die in het voorjaar van 2020 Vivaldi speelde voor het presidentieel paleis en in augustus 2022 sneuvelde aan het front in Oost-Oekraïne. En zovelen meer. Tienduizenden meer.
De dag van de overwinning komt. Hij zal niet op 23 februari 2022 lijken. Maar we hebben er alles voor over om dat droombeeld dichterbij te brengen.