Door Oleksandra Matviichuk
Als mensenrechtenadvocaat documenteer ik de oorlogsmisdaden die in deze oorlog zijn gepleegd sinds het conflict in 2014 door Rusland is uitgelokt, zodat de schuldigen vroeg of laat allemaal gestraft worden. Als mens begrijp ik echter dat we niet zolang kunnen wachten om deze misdaden een halt toe te roepen. Daarom pleit ik ervoor dat het toetredingsproces van Oekraïne tot de NAVO zo snel mogelijk wordt opgestart.
Nog nooit eerder werden op zo’n grote schaal oorlogsmisdaden gepleegd. Russische troepen hebben opzettelijk woonhuizen, kerken, scholen en ziekenhuizen vernield, evacuatiecorridors aangevallen, een systeem van filtratiekampen opgezet en gedwongen deportaties georganiseerd. Ze hebben zich schuldig gemaakt aan ontvoeringen, verkrachtingen en martelingen en ze hebben burgers in de bezette gebieden vermoord.
Dit is geen oorlog tussen twee staten. Het is een oorlog tussen twee systemen: autoritarisme en democratie. Rusland probeert aan te tonen dat democratie, de rechtsstaat en mensenrechten valse waarden zijn. Als ze echt zijn, waarom kunnen ze dan niemand beschermen? Waarom kan het hele internationale vredes- en veiligheidssysteem geen einde maken aan de Russische wreedheden? Waarom ben ik, een mensenrechtenadvocaat die jarenlang het recht heeft gebruikt om mensen te beschermen, nu gedwongen om de vraag “Hoe kunnen we de mensen tegen de Russische agressie beschermen?” te beantwoorden met: “Door Oekraïne moderne wapens te geven”?
Omdat de wet op dit moment geen gevolg heeft. Maar ik vertrouw erop dat dit slechts tijdelijk is.
Al decennialang hebben Russische militairen internationale misdaden begaan in Tsjetsjenië, Moldavië, Georgië, Mali, Libië en Syrië, waar ze nooit voor zijn gestraft.
We moeten deze cyclus van straffeloosheid doorbreken. We moeten een speciaal tribunaal oprichten voor voor wie zich schuldig maakt aan agressie en Poetin, Loekasjenko en anderen die schuldig zijn aan deze misdaad ter verantwoording roepen.
Ja, het is een gewaagde stap, maar wel de juiste.
Maar hoewel ik als mensenrechtenadvocaat oorlogsmisdaden heb gedocumenteerd zodat op een dag alle Russische misdadigers ter verantwoording worden geroepen, begrijp ik als mens dat we niet zolang kunnen wachten om deze misdaden een halt toe te roepen. Daarom betoog ik het volgende:
Zolang Oekraïne kwetsbaar blijft, is ook het hele Euro-Atlantische veiligheidssysteem kwetsbaar. In plaats van een NAVO-lidmaatschap hebben sommige politici het over een aantal veiligheidsgaranties, die in werkelijkheid niet eens vergelijkbaar zijn met de garanties die zijn vastgelegd in artikel 5 van het NAVO-Verdrag. Hoe kunnen afzonderlijke garanties de veiligheid van zo’n uitgestrekt land waarborgen, dat niet met één enkel schild tegen Russische raketten kan worden beschermd? Wat zullen ze op lange termijn kosten, vooral ook omdat de onveilige situatie directe gevolgen heeft, zoals de “voedselcrisis”? Kunnen we met dergelijke garanties duurzaamheid tot stand brengen, als wat vandaag wordt herbouwd morgen weer kan worden verwoest? Of maken zij het mogelijk dat miljoenen Oekraïense vluchtelingen veilig naar hun land terugkeren?
Oekraïne verdient het om lid te zijn van de NAVO. Oekraïne deelt de waarden van vrijheid en democratie en is bereid deze te verdedigen. Oekraïne zal er niet alleen zelf baat bij hebben, maar zal ook een belangrijke bijdrage leveren aan de veiligheid van het bondgenootschap. Dit zijn geen beloften, maar dit is een feit dat bewezen is op het slagveld. Oekraïne zal de NAVO sterker maken.
De feitelijke toetreding van Oekraïne tot de NAVO is een manier om de oorlog te beëindigen, niet om hem te laten escaleren. Want “strategische onzekerheid” zal voor Rusland altijd een excuus zijn om Oekraïne te blijven aanvallen.
De bevolking van Oekraïne verwacht concrete resultaten van de NAVO-top in Vilnius op 11 en 12 juli 2023. We kunnen niet langer genoegen nemen met de verzekering dat de deur naar de NAVO openstaat. Nu moeten beslissingen worden genomen die het proces van toetreding van Oekraïne tot de NAVO in gang zetten.
Rusland is altijd proactief geweest. Rusland heeft oorlogen en bezetting van buitenlands grondgebied gebruikt om de internationale gemeenschap voor een voldongen feit te plaatsen en te dwingen met de nieuwe realiteit om te gaan. De democratische landen die deel uitmaken van de NAVO moeten eindelijk het initiatief nemen om dit proces in goede banen te leiden. We hebben veiligheid te lang als vanzelfsprekend beschouwd. We moeten verantwoordelijkheid nemen voor onze gemeenschappelijke toekomst.
Minder