EKES info

Od kwietnia rozpoczynamy publikację artykułów z serii „Narysuj mi...*” autorstwa członków EKES-u.

Dla czytelników EKES Info publikujemy w tym numerze z wielkim wzruszeniem świadectwa naszych autorów, którzy w formie wywiadu, opinii, przesłania zgodzili się podzielić z nami swoimi przemyśleniami na temat tego czasu, który się zatrzymał z powodu pandemii koronawirusa.

Chcielibyśmy podziękować za przedstawione świadectwa Isabel Caño Aguilar, wiceprzewodniczącej ds. komunikacji, Milenie Angełowej, wiceprzewodniczącej ds. budżetu, oraz następującym członkom: Helenie de Felipe Lehtonen z Grupy Pracodawców, Adamowi Rogalewskiemu z Grupy Pracowników i Giuseppe Gueriniemu z Grupy „Różnorodność Europy”. (ehp)

 Antoine de Saint-Exupéry: Mały Książę

Isabel Caño Aguilar

Żyjemy w wyjątkowych i niecodziennych czasach.

Z jednej strony jesteśmy odizolowani we własnych krajach i domach, a z drugiej mamy przeświadczenie, że świat nie może stanąć w miejscu i że społeczeństwo obywatelskie nadal budzi się każdego ranka i bierze do roboty.

Ta bezprecedensowa sytuacja niesie ze sobą ogromne obciążenie emocjonalne dla każdego z nas.

Trudno jest wyobrazić sobie konsekwencje, jakie niesie ze sobą dla nas każdy dzień. Dotykają one każdego aspektu naszego życia – tak zawodowego, jak i osobistego.

Na pierwszym miejscu pragnę wymienić służby publiczne, zwłaszcza osoby dbające o nasze zdrowie – osoby zaangażowane w wykonywanie swojego zawodu, które wykonują swoje obowiązki, pracując nadliczbowo i dokładając wszelkich sił i starań, by szpitale i służby medyczne nie załamały się. Począwszy od 15 marca każdego dnia o godz. 20.00 dołączam się do oklasków rozbrzmiewających z balkonów. W ten sposób nie tylko przyłączam się do tych, którzy uznają ogrom pracy wykonywanej przez wspomniane służby, ale również do tych, którzy jednoznacznie domagają się przyznania większej liczby środków naszej publicznej służbie zdrowia!

Pragnę także podkreślić wysiłki podejmowane przez cały personel medyczny Oddziału Położnictwa i Ginekologii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego San Cecilio w Grenadzie, który udostępnił nam zdjęcie opublikowane w niniejszej edycji „EKES Info”, i pragnę mu gorąco podziękować.

W dwusetną rocznicę urodzin Florence Nightingale, matki współczesnego pielęgniarstwa, WHO ogłosiła rok 2020 Międzynarodowym Rokiem Pielęgniarek i Położnych w hołdzie tym mężczyznom i kobietom, którzy w czasach szerzenia się koronawirusa nadal pełnią swoją nieodzowną funkcję i zapewniają nam niezbędne usługi.

Przy czym nie są jedyni. Czasem zapominamy o równie niezbędnym sektorze, jakim jest edukacja, w którym kiedyś – z czego jestem dumna – pracowałam. Miliony uczniów i studentów w całej Europie zmuszonych jest pozostawać w domu. Nie mogliby oni realizować swoich programów kształcenia bez stałego i niestrudzonego wsparcia ze strony pracowników edukacji.

Nigdy wcześniej społeczeństwo nie poświęcało tyle uwagi pracy wykonywanej przez pracowników tych sektorów i jestem przekonana, że owe uznanie powinno przełożyć się na zobowiązanie ze strony UE, by zrezygnować ze środków oszczędnościowych, które doprowadziły do zubożenia tego personelu, i by zamiast tego przedsięwziąć konkretne działania i zapewnić większe budżety.

Nie będziemy w stanie wyjść z obecnego kryzysu bez organizacji społeczeństwa obywatelskiego, które działają w terenie każdego dnia, ale potrzebujemy do tego również zdecydowanego impulsu ze strony UE.

Zaledwie kilka dni dzieli nas od obchodów 70. rocznicy Deklaracji Schumana i dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy mocnego sygnału i zaangażowania ze strony UE. Muszą temu towarzyszyć odpowiednie unijne środki i działania, również w odniesieniu do budżetu, by obywatele europejscy nadal postrzegali UE jako ekscytujący projekt, a nie jedynie jako akronim.

W czasach obecnej pandemii COVID-19, która odciśnie trwale piętno na naszym społeczeństwie, musimy ponad wszystko wykazać, że jesteśmy zdolni urzeczywistnić inną, silniejszą i lepszą Europę.

Milena Angełowa

Choroba COVID-19 postawiła nas przed największym jak dotąd wyzwaniem bieżącego stulecia. Nie będę tutaj pisać o negatywnym wpływie, jaki wywiera ona na nasze życie, podstawowe prawa i wolności, gospodarkę i samopoczucie. Postaram się raczej zaproponować pozytywną i pragmatyczną wizję tego, jak najlepiej wykorzystać obecną sytuację. Możemy mierzyć się z tą epidemią wspólnie, jeśli nie pozwolimy sobie na rozproszenie uwagi, jeśli będziemy działać zespołowo i zachowywać się odpowiedzialnie.

Praca wydajniejsza niż zazwyczaj

Nasze domy to teraz nie tylko nasze twierdze – stały się dla nas wszystkim: biurem, szkołą, centrum komunikacji, miejscem rozrywki, kantyną czy restauracją… Jest to dla rodzin wyjątkowa okazja do tego, by się do siebie bardziej zbliżyć i czerpać korzyści z bycia razem oraz ze wspólnego ćwiczenia się w budowie zespołowego ducha. To zaś ma zapewnić każdemu członkowi rodziny dogodne narzędzia, które pozwolą mu skutecznie wykonywać codzienne obowiązki takie jak praca, nauka szkolna, komunikacja, aktywność sportowa. Na przykład moja rodzina zdołała stworzyć dwie klasy szkolne (po jednej dla każdego z naszych dwóch synów), dwa biura domowe i centrum multimedialne – z którego mój mąż i ja uczestniczymy w zdalnych posiedzeniach i udzielamy wywiadów mediom – a także zaimprowizowaną salę gimnastyczną, aby utrzymywać formę podczas pozostawania w izolacji. Dzieci mają wszystkie swoje lekcje online – nawet treningi karate!

Zachować wysokie morale i cieszyć się pięknymi chwilami

Choć blokada narusza podstawowe wolności nas wszystkich – swobodę wyboru, dokąd idziemy, podróżujemy, gdzie pracujemy i aktywnie wypoczywamy – to jednak wciąż możemy zachować pozytywne nastawienie i codziennie znajdować piękne chwile i cieszyć się nimi. Jeśli odpowiednio zorganizujemy sobie dzień, z całą pewnością pomoże nam to w skupieniu uwagi i utrzymaniu motywacji. Sama mam bardzo napięty grafik. Muszę bowiem dzielić czas między zajmowanie się dziećmi, ćwiczenia fizyczne (nie ma taryfy ulgowej – co najmniej 90 min dziennie), pracę dla Bułgarskiego Stowarzyszenia Kapitału Przemysłowego (BICA) – prowadzimy teraz intensywne negocjacje z bułgarskim rządem w sprawie środków antykryzysowych wspierających przedsiębiorstwa i zatrudnienie – i oczywiście zwłaszcza pracę dla EKES-u. To, że z wszystkimi koleżankami i kolegami mogę komunikować się tylko na odległość, sprawia, że potrzeba więcej czasu i wysiłku, aby skoordynować i przygotować merytoryczną stronę debat, a oddalenie komplikuje wykonywanie nawet najprostszych zadań. Ale za to kiedy coś się udaje, satysfakcja jest większa.

Nikt nie wie, jak długo potrwa obecna sytuacja ani kiedy wrócimy do normalności. Jednak niezależnie od potrzebnych nakładów pokonamy wspólnie tę pandemię i wrócimy do zwyczajnego, niczym niezakłóconego stylu życia, wolnego od ograniczeń i strachu. Tymczasem będziemy łączyć siły i nieprzerwanie wykonywać codzienną pracę i rutynowe czynności i nadal cieszyć się pięknymi chwilami, gdyż nawet blokada jest częścią naszego życia i – jeżeli zachowamy pozytywne nastawienie – może przynosić momenty szczęścia.

 

Wywiad z Giuseppem Guerinim

Jak mijają Panu te trudne dni?

Czuję olbrzymią presję zarówno na płaszczyźnie zawodowej, jak i osobistej i emocjonalnej. Mieszkam w Bergamo, a więc w epicentrum włoskiej epidemii. Czujemy się przytłoczeni ogromem cierpienia i dużą liczbą ofiar i towarzyszy nam poczucie wiecznego niepokoju i bezradności. Każdy z nas ma wśród swych przyjaciół, kolegów lub znajomych jakąś ofiarę: albo kogoś zmarłego, albo kogoś, kto walczy o życie na oddziałach intensywnej terapii.

 

W jaki sposób angażuje się Pan na pierwszej linii jako przewodniczący stowarzyszenia spółdzielni?

Ze względu na moją rolę muszę osobiście stawiać czoła wielu sytuacjom kryzysowym, z którymi reprezentowane przez mnie przedsiębiorstwa spółdzielcze muszą borykać się od 23 lutego. Tego dnia zdaliśmy sobie sprawę, że wirus się rozprzestrzenia, i w sytuacji wielkiej niepewności musieliśmy podjąć decyzje w sprawie sposobu postępowania odnośnie do wielu służb, którymi zarządzamy. Nasze spółdzielnie w Bergamo zatrudniają ponad 9 tys. pracowników w sektorze usług socjalnych i opieki zdrowotnej oraz zarządzają usługami w zakresie opieki i pomocy domowej, a także placówkami opieki i ośrodkami dziennymi dla osób starszych i niepełnosprawnych. W niektórych przypadkach zdecydowaliśmy się je zamknąć, lecz później spotkały nas za to groźby ze strony władz lokalnych, które oczekiwały utrzymania ciągłości usług. Był to okres wielkiego napięcia. W kolejnych dniach i tygodniach wciąż narastały napięcie i niepokój: toczył się straszny i szaleńczy wyścig o pozyskanie dla naszych pracownic i pracowników środków ochrony w połączeniu z troską o zagwarantowanie ciągłości niektórych usług opiekuńczych i zdrowotnych, niedoborem środków i instrumentów oraz obawą, by usługodawcy i usługobiorcy nie zachorowali. Obawa ta, niestety, zwłaszcza w domach opieki dla starszych osób, okazała się w dramatyczny sposób realna i uzasadniona. 

 

Czy spółdzielnie wciąż kontynuowały działalność, czy niektóre były zmuszone ją zawiesić?

Istotnie oprócz opisanej powyżej walki musieliśmy stawić czoła sytuacji, w której wiele rodzajów działalności musiało zostać stopniowo zawieszonych. Zaczęło się od szkół i działań edukacyjnych, a następnie stopniowo zamknięte musiały zostać inne sektory. Ponad 180 spółdzielni musiało zatem podjąć działania kompensacyjne w zakresie bezpieczeństwa socjalnego dla około 2500 osób i obecnie istnieje duże ryzyko, że nie będą w stanie ponownie uruchomić działalności. Kryzys dotknął szczególnie silnie sektory turystyki i kultury. Dotyczy to jednak również spółdzielni zajmujących się przetwarzaniem produktów rolnych i wytwórstwem. Jako przewodniczący stowarzyszenia spółdzielni muszę zatem z jednej strony stawić czoła kryzysowi, w którym znajdują się osoby zmagające się z dużym obciążeniem pracą w sektorze opieki i usług podstawowych, narażone w dużym stopniu na zachorowanie, a z drugiej – obawom i napięciom, które towarzyszą osobom bez pracy.

 

Jakie działania okazały się skuteczne w reakcji na kryzys wywołany przez koronawirusa?

Przynajmniej w naszym przypadku sprawdziły się silny duch solidarności oraz ogromna zdolność reagowania ze strony społeczności lokalnych, stowarzyszeń wolontariackich i całego środowiska organizacji społecznych, które dokonały nadzwyczajnych rzeczy zarówno w zakresie zbierania darów, jak i wdrażanych działań. Byliśmy świadkami niesamowitego poświęcenia ze strony pracowników socjalnych i pracowników służby zdrowia. Nie tylko lekarze i pielęgniarki, lecz również wielu nauczycieli i opiekunów świadczyło usługi kosztem olbrzymiego ryzyka osobistego. Kolejnym osiągnięciem była ogólna mobilizacja społeczeństwa. W ciągu 10 dni w mieście Bergamo (lecz miało to miejsce również w innych miastach) dzięki szerokiej mobilizacji wolontariuszy, którzy pracowali dniami i nocami bez wynagrodzenia, utworzono szpitale polowe, wykorzystując stoiska targowe. Zarządzaniem zajmują się w dużej mierze lekarze i pielęgniarki z organizacji pozarządowych, podczas gdy wsparcie finansowe pochodzi z darowizn. W Bergamo w zaledwie kilka dni przygotowaliśmy również trzy hotele na ponad 300 łóżek. Przebywają w nich pacjenci wypisani ze szpitali, których stan zdrowia właśnie się ustabilizował, co pozwala zwolnić łóżka na oddziałach szpitalnych. W tych hotelach opiekę nad pacjentami sprawują nasze spółdzielnie socjalne. Był to ogromny wysiłek, ale i istotne zadanie.

 

Co natomiast nie zdało egzaminu?

Nie zdały egzaminu przede wszystkim instytucje, które nie potrafiły podejmować jasnych decyzji w odpowiednim czasie i które nie umiały ani zaplanować działań, ani działać w sytuacji kryzysowej w sposób jednomyślny. Organy administracji lokalnej, regionalnej i krajowej podejmowały sprzeczne decyzje. Struktury biurokratyczne nadmiernie starały się ugruntować swą własną pozycję władzy i uciec przed odpowiedzialnością, którą w zbyt wielu przypadkach przerzucano na pracowników. Jest to w mniejszym czy większym stopniu powszechne zjawisko nie tylko we Włoszech i w Bergamo, lecz we wszystkich krajach zachodnich. 

 

Jak można wyjaśnić takie postępowanie na różnych szczeblach administracji?

Uważam, że powszechnie bagatelizowano wydarzenia, które miały miejsce w Chinach, tak jakbyśmy – ludzie Zachodu – czuli się lepsi, ponieważ mamy zaawansowaną służbę zdrowia, bardzo rozwiniętą technologię oraz nowoczesne szpitale. Tak jakby zbyt wielu przywódców, ale również dyrektorów przedsiębiorstw i obywateli, było przekonanych, że ochronią nas zachodni styl życia i wynikające z niego założenie, że można polegać na wysokim poziomie szpitali i placówek opieki zdrowotnej. W pierwszych dniach, po wybuchu epidemii w Lombardii, wyśmiewano zaniepokojone osoby, które wszczynały alarm. Być może najbardziej wymowne zdanie na temat „wyższości” padło z ust włoskiego przewodniczącego regionu podczas jego sławetnego oświadczenia, w którym oskarżył Chińczyków, że „nie dbają zbytnio o higienę osobistą i jedzą żywe myszy”, i komentarzem tym wyraził powszechne przekonanie panujące we wszystkich warstwach społeczeństwa zachodniego. Jeszcze parę dni temu podejście to w różnych formach dominowało również wśród innych przywódców politycznych w Europie i na świecie. Szpitale, które świadczą nadzwyczajne i innowacyjne procedury opieki zdrowotnej, takie jak przeszczepy wielonarządowe i zaawansowane terapie leczenia nowotworów, okazały się słabe i znalazły się na skraju zapaści wskutek pandemii, którą można było lepiej opanować, powstrzymując ją jak najdalej od szpitali. Przynajmniej w Bergamo szpitale stały się mimowolnie ośrodkami rozprzestrzeniania się epidemii. 

 

Jak ocenia Pan środki przyjęte na szczeblu europejskim?

Należę do tych, którzy uważają, że w tym okresie Unia Europejska i jej instytucje dołożyły wielu starań, choć odbywało się to z trudem i towarzyszyły temu dobrze znane sprzeczności: od skomplikowanych mechanizmów decyzyjnych po nadmierny izolacjonizm państw członkowskich. Wydaje mi się, że w ciągu miesiąca Komisja Europejska i Parlament Europejski potrafiły podjąć ważne decyzje i wprowadzają środki gospodarcze, które nigdy wcześniej nie zostały przyjęte. Choć gospodarka jest niezbędna, a wdrażane środki gospodarcze będą odgrywać ważną rolę, zarówno w celu stawienia czoła kryzysowi, jak i podjęcia próby ożywienia działalności zaraz po załagodzeniu kryzysu, okazuje się, że w Europie wciąż brakuje możliwości interweniowania za pomocą instrumentów, środków oraz uprawnień w sektorach innych niż regulacja rynku i gospodarka. 

 

Czy potrzebna jest nam zatem bardziej zjednoczona Europa?

Wydaje się oczywiste, że jeszcze bardziej potrzebujemy Europy. To tak, jakbyśmy pewnego dnia poważnie zachorowali i można by nam było pomóc wyłącznie, oferując pieniądze lub pozostawiając swobodę udania się do szpitala, lecz nie można by było zająć się bezpośrednio naszą opieką lub ochroną. Wszyscy wiemy, że pieniądze są ważne, by się wyleczyć, lecz jeżeli dadzą ci pieniądze, gdy znajdujesz się na pustyni, to na pewno się nie wyleczysz. Uważam, że ogromny kryzys wywołany przez epidemię pokazuje, że jeżeli chcemy naprawdę Unii Europejskiej, to musimy pójść znacznie dalej w ramach jednolitego rynku oraz unii bankowej i walutowej, by zadbać o stworzenie unii państw, które realizują skoordynowaną i jednomyślną politykę kontynentalną.

Jak możemy się wszyscy w to włączyć i jakiego rodzaju pomocy potrzeba?

Możemy nadal inwestować w realizację ideału zjednoczonej Europy, propagując nieustannie kulturę solidarności i integracji, dążąc do przezwyciężenia partykularnych interesów i izolacjonizmów, gdyż coraz bardziej oczywiste staje się, że nikt samodzielnie się nie uratuje, a dramatyczną alternatywą dla solidarności oraz wzajemnej wiary we wspólnotę losów ludzkości i Europy będzie katastrofalne i rozpaczliwe pogrążenie się w piekle nowych wojen. 

Czy spotkał się Pan z wyrazami solidarności dla Włoch?

Spotkaliśmy się z dużą solidarnością w mediach społecznościowych, np. między organizacjami gospodarki społecznej, a także napłynęły do nas istotne świadectwa serdeczności i bliskości ze strony przyjaciół i instytucji w wielu krajach. Od kolegów w EKES-ie również otrzymałem wiele cennych wyrazów solidarności. Szkoda, że czasami słyszy się lekceważące uwagi ze strony niektórych polityków z państw europejskich, którzy chętnie krytykowali Włochy i prowadzili egoistyczną i nierozważną politykę, również w odniesieniu do potencjalnej roli Unii Europejskiej. Niestety nie różni się to od postępowania wielu włoskich polityków, którzy są zdolni jedynie krytykować, wykorzystywać ten kryzys do oportunistycznych kalkulacji politycznych i dążyć do łatwego konsensusu między zastraszonymi i zdezorientowanymi obywatelami. W związku z tym chciałbym powiedzieć, że również w tym przypadku istnieją z jednej strony solidarna i odporna Europa i ludzkość, które potrafią nieść wzajemną pomoc i działać konstruktywnie, a z drugiej – szakale i oportuniści, którzy w sytuacjach kryzysu i wojny małodusznie dążą do uzyskania wyłącznych korzyści. (mp)

 

Adam ROGALEWSKI

Wybuch epidemii koronawirusa (COVID-19) dogłębnie zmieni nasze życie oraz nasze kraje, gospodarki i społeczeństwa. Zdaliśmy sobie sprawę z tego, jak jesteśmy bezbronni mimo ogromnej poprawy warunków życia na przestrzeni lat i mimo postępu technologicznego, w tym cyfryzacji i sztucznej inteligencji. Siedząc w domu, zobaczyliśmy też, jak ważni są w naszym codziennym życiu inni ludzie i społeczeństwo. Kryzys wywołany przez koronawirusa wyraźnie podważa neoliberalną narrację o nieistnieniu społeczeństwa. W czasach kryzysu, np. takiego jak ten, którego jesteśmy obecnie świadkami, to społeczeństwo, czyli inaczej mówiąc solidarność międzyludzka, może chronić nas przed skutkami wirusa.

Pandemia zmieniła nasze spojrzenie na pracę. Zdaliśmy sobie sprawę, że niektórzy pracownicy i niektóre zawody, wcześniej postrzegane jako mniej istotne, są w istocie kluczowe dla funkcjonowania naszych gospodarek. Wśród nich znajduje się nie tylko personel medyczny, który z narażeniem życia pracuje bez wytchnienia, zapewniając nam pomoc, ale także opiekunki i opiekunowie zajmujący się osobami starszymi oraz tzw. mniej wykwalifikowani pracownicy sklepów spożywczych, kierowcy, sprzątacze i pracownicy rolni dostarczający nam podstawowych dóbr i usług. Wielu z nich to imigranci, których uważano za obciążenie dla społeczeństw i których wiele partii populistycznych w wielu krajach wykorzystywało do obwiniania za wszelkie niepowodzenia. Niemniej okazało się, że bez nich nasze społeczeństwa nie byłyby w stanie poradzić sobie z pandemią.

Pandemia zatarła różnice między standardowym i niestandardowym zatrudnieniem oraz osobami pracującymi na własny rachunek. Zrozumieliśmy, że każdy rodzaj pracy jest niezbędny i wszyscy pracownicy, nawet mikroprzedsiębiorcy, wnoszą wkład w nasze gospodarki i na równi potrzebują pomocy państwa.

To właśnie interwencja państwa, będącego w stanie chronić pracowników i przedsiębiorców, ma zasadniczą rolę w walce z pandemią. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy dziś silnego i demokratycznie kontrolowanego państwa, które jest w stanie świadczyć usługi publiczne i chronić gospodarkę. Nacisk należy położyć na demokratyczne mechanizmy kontroli państwa i rządu, by uniknąć sytuacji takiej jak ta na Węgrzech, gdzie niedawno przyjęte środki ustanawiające stan wyjątkowy nie gwarantują poszanowania podstawowych zasad demokracji. Kryzys pokazał również, że partnerzy społeczni odgrywają zasadniczą rolę w opracowywaniu strategii politycznych mających na celu stawienie czoła pandemii koronawirusa. Niestety w moim kraju posłanki i posłowie wyraźnie o tym zapomnieli, przyjmując ustawę wprowadzającą przepisy niezwiązane z pandemią, lecz mające na celu ograniczenie roli dialogu społecznego i niezależności partnerów społecznych.

Kryzys wywołany przez koronawirusa bardziej wyczulił Unię na potrzeby obywateli. Na przykład Komisja zaproponowała niedawno instrument o wartości 100 mld EUR mający wspierać modele skróconego czasu pracy oraz zmniejszać zagrożenie bezrobociem (SURE). Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że indywidualne interesy państw członkowskich przeważą nad solidarnością UE. Ma to szczególne znaczenie dla państw o słabszych gospodarkach i zabezpieczeniach społecznych, które będą potrzebować większego wsparcia gospodarczego.

Jak już wspomniałem, pandemia jest dla nas okazją do ponownej oceny naszych społeczeństw, gospodarek i instytucji unijnych, co w normalnych warunkach nie byłoby możliwe. Doceniliśmy znaczenie każdego pracownika, również tych postrzeganych jako słabo wykwalifikowani, znaczenie społeczeństwa jako przeciwwagi dla neoliberalnych ideologii, znaczenie inwestowania w sektor publiczny oraz kluczową rolę demokracji i dialogu społecznego. Jestem głęboko przekonany, że nie zapomnimy doświadczeń płynących z tego kryzysu i że zbudujemy lepszą przyszłość po pandemii – przyszłość, która sprawi, że Europa i świat staną się lepszym miejscem dla wszystkich.

Helena De Felipe Lehtonen

W związku z pandemią, która dotyka zwłaszcza osób starszych i współobywateli w gorszym stanie zdrowia, zadałabym pytanie, czy wirus nie został czasem stworzony przez laboratorium i celowo bądź nie wypuszczony na wolność. Dla zwykłych obywateli jest to jedna wielka niewiadoma. Nie można wykluczyć możliwości, że na jesień 2021 r. będziemy dysponować szczepionką, lecz jaką mamy pewność, że zimą nie pojawi się inny wirus, który wywoła podobne konsekwencje jak obecnie? Powróćmy myślą do hiszpanki w 1918 r.

Czy wobec tej niewiadomej zablokowanie gospodarki i masowe wykorzystanie funduszy rezerwowych przez prawie wszystkie kraje jest dobrym sposobem na utrzymanie miejsc pracy i gospodarki realnej? Czy być może powinniśmy podjąć wszelkie wysiłki logistyczne i ekonomiczne w celu zapewnienia służbie zdrowia środków na przeanalizowanie i wyleczenie infekcji tych obywateli i obywatelek, którzy potrzebują pomocy lekarskiej?

Moim zdaniem światowe gospodarki nie będą w stanie w żadnym razie podołać podobnej sytuacji w 2021 r. ani dzięki ratowaniu firm, ani udzielaniu kredytów, gdyż gospodarki realne i wraz z nimi zatrudnienie podupadną. Być może wpadniemy w cykl, w którym państwa będą musiały przejąć kontrolę nad społeczeństwem obywatelskim, ponieważ nie będzie sektora prywatnego, który mógłby stawić temu czoła.

Nie czeka się już na Unię Europejską, która powinna przyjąć na siebie wiodącą rolę, wytyczając dla swych członków drogę na przyszłość w obliczu pandemii zarówno pod względem zdrowotnym, jak i gospodarczym i społecznym. Każdy kraj podjął działania indywidualnie, wyłącznie w świetle założeń WHO, które oczywiście nie biorą pod uwagę gospodarki. Jest to inne zasadnicze podejście do oceny przywództwa UE.

Jako jedna z przedstawicielek europejskich i hiszpańskich MŚP w Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym, z których każde w naszej tkance produkcyjnej zatrudnia średnio dwóch lub trzech pracowników, uważam, że szkody emocjonalne, gospodarcze i osobiste są nieodwracalne. Dlatego też należy myśleć o przyszłości w perspektywie krótko- i średnioterminowej, nie powielając polityki zdrowotnej państw totalitarnych, które w żaden sposób nie są dostosowane do gospodarki wolnorynkowej.

 

 

Ursula von der Leyen, przewodnicząca Komisji Europejskiej:

Wykorzystamy wszystkie dostępne nam narzędzia, aby powstrzymać rozprzestrzenianie się #coronavirus, pomóc pacjentom i zapewnić, że europejska gospodarka przetrwa burzę.
Jestem przekonana, że UE wytrzyma szok, jakiego doznały nasze systemy opieki zdrowotnej i gospodarki. Każde państwo członkowskie musi jednak w pełni wywiązać się ze swoich obowiązków. Natomiast Unia Europejska jako całość musi wykazać się determinacją, koordynacją i jednością.

Charles Michel, przewodniczący Rady Europejskiej:

W obliczu takiego wyzwania jak #COVID19 potrzebujemy więcej Europy, zmobilizowanej wraz z państwami członkowskimi, aby powstrzymać rozprzestrzenianie się wirusa, zagwarantować sprzęt medyczny i uzgodnić działania mające zmniejszyć negatywne skutki gospodarcze i społeczne dla naszych obywateli.

Wyrażamy pełne wsparcie dla pracowników służby zdrowia zaangażowanych w dzień i w nocy w walkę z epidemią #COVID19. To trudne i wymaga czasu, ale wszyscy jesteśmy zjednoczeni w tej walce.

David Sassoli, przewodniczący Parlamentu Europejskiego:

Znajdujemy się w newralgicznym momencie dla naszej Unii i naszej gospodarki. Nie czas na puste słowa. Instytucje UE przygotowują nowy pakiet środków, by wesprzeć kraje i ludzi w potrzebie. To nie jest czas na działania jednostronne, ale na szerszą współpracę w skali globalnej.

Luca Jahier, przewodniczący Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego

Teraz albo będziemy unią, albo będziemy niczym. Wszystkie państwa członkowskie muszą połączyć siły i podjąć skoordynowane i spójne działania. Szybka wspólna akcja to jedyna skuteczna odpowiedź na kryzys, który dotyka nas wszystkich. Od tego zależy integralność Unii Europejskiej. #Whateverittakes #Wszystkocokonieczne

Przewodniczący Komitetu Regionów Apostolos Tzitzikostas

UE musi pokazać swoją jedność i pomóc regionom i miastom walczącym z #coronavirus na pierwszej linii frontu. Unijny mechanizm nadzwyczajny w dziedzinie zdrowia musi pomóc lokalnym społecznościom w zatrudnianiu nowych lekarzy, zakupie urządzeń medycznych i utrzymaniu oddziałów intensywnej terapii.

Jestem pełen uznania dla profesjonalizmu, poświęcenia i odwagi wszystkich lokalnych i regionalnych liderów, którzy bezpośrednio walczą z epidemią #COVID19. Moje myśli są z tymi, którzy płacą osobistą cenę.

Christine Lagarde, prezes Europejskiego Banku Centralnego

Europejski Bank Centralny angażuje się w działania, by wesprzeć obywateli strefy euro w tym niezwykle trudnym okresie.

Nadzwyczajne czasy wymagają nadzwyczajnych działań. Nasze zaangażowanie na rzecz euro nie ma ograniczeń. Jesteśmy zdeterminowani, by w ramach naszego mandatu wykorzystać pełen potencjał dostępnych narzędzi.

Josep Borrell Fontelles, wysoki przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa

Kryzys wywołany #Coronavirus wymaga globalnej odpowiedzi. Wsparcie dla partnerów, w szczególności dla Afryki, to nie tylko solidarność i pomoc dla ludzi w najtrudniejszej sytuacji, ale również działanie w naszym interesie. Nie możemy rozwiązać problemu pandemii wyłącznie u siebie, musimy rozwiązać ten problem wszędzie. Jeśli tego nie zrobimy, epidemia powróci.

Wezwanie sekretarza generalnego ONZ António Guterresa do natychmiastowego globalnego zawieszenia broni ma większe znaczenie niż kiedykolwiek. Tylko razem i w pokoju możemy przezwyciężyć międzynarodową pandemię #coronavirus. To jest prawdziwa walka, z którą musimy się dziś zmierzyć. Naszą bronią są jedność i solidarność. (mr)