Vrede verdient het om elke dag voor te vechten.
De belangrijkste bestaansreden van de Europese Unie was altijd dat de EU al meer dan zeven decennia de vrede onder haar leden heeft weten te bewaren. Een ander overtuigend argument vóór Europa is dat het de landen van het voormalige Oostblok heeft geholpen bij de herintegratie in het Westen, iets wat zonder de Unie op zo korte termijn nooit mogelijk zou zijn geweest.– De Europese Unie geeft de mensen het gevoel erbij te horen en bevordert een Europese identiteit.
Maar vrede is niet iets vanzelfsprekends; en oorlog is de meest verschrikkelijke ervaring die mensen kunnen meemaken. Voor mensen zoals ik, geboren in de jaren zestig, is oorlog nog steeds erg aanwezig. Wij herinneren ons de verhalen van onze grootouders en overgrootouders over wreedheden in de oorlog en de verhalen van onze ouders over naoorlogse armoede, waardoor wij ons schaamteloos bevoorrecht voelden in vergelijking met hen. Als wij niet naar school wilden gaan, zouden ze zeggen dat ze wilden dat zij de kans hadden gehad om een opleiding als wij te krijgen.
Het heeft twee generaties geduurd om Europa zoals wij het kennen op te bouwen. Nu plukken we allemaal - in verschillende mate - de vruchten van Europa.
Vandaag de dag lijkt oorlog een ver verwijderd vooruitzicht in de Europese Unie. Maar we mogen niet aannemen dat oorlog onmogelijk is. Oorlog komt niet als een donderslag bij heldere hemel. We hoeven alleen maar terug te kijken in de geschiedenis - naar de financiële crisis van de jaren ‘30 die de depressie veroorzaakte, miljoenen mensen in armoede stortte en de nazi's, die hun kans grijpen om de joden van alles de schuld te geven. Elke gelijkenis met echte gebeurtenissen die nu plaatsvinden, is ...nu ja, iets om over na te denken.
Vrede is breekbaar. Armoede, of de angst ervoor, kan mensen ontvankelijk maken voor de valse boodschappen van verleiders.
Het is ieders plicht om deze demagogen en xenofoben te trotseren: hen te tarten, maar ook om echte antwoorden te geven op de uitdagingen die voor ons liggen: digitalisering, robotisering, klimaatverandering en migratie.
Voor oplossingen is een cultuur van compromissen nodig. Het zoeken naar compromissen veronderstelt dat je naar elkaar luistert en met elkaar spreekt, elkaars standpunt begrijpt en tegenover argumenten betere argumenten stelt, maar ook dat je concessies doet.
In het Comité staan compromissen centraal in ons werk. Dit garandeert dat de standpunten en zorgen van alle burgers - werkgevers en werknemers - worden gerespecteerd.
Politici in de lidstaten en op EU-niveau moeten ook bevorderen wat verenigt, niet wat scheidt, en zoeken naar compromissen die in hun land en op Europees niveau aanvaardbaar zijn. Dit vereist een cultuur van wederzijds respect en respect voor de waarden van Europa.
Ik ben ervan overtuigd dat we goede compromissen kunnen bereiken die stroken met onze Europese waarden, of het nu gaat om interne EU-kwesties, ons nabuurschapsbeleid of onze positie in de wereld.
Zonder vrede is er geen groei en zonder groei geen duurzame ontwikkeling. Laten we vrede niet voetstoots aannemen, maar samen werken aan het behoud ervan door bruggen te bouwen: iedereen wint als we in vrede leven.
Luca Jahier
Voorzitter van het EESC
Minder