De dag waarop het openbare leven stilviel, is in mijn geheugen gegrift: vrijdag 13 maart. In de straten van Linz was de sfeer om te snijden. Er hing “iets” in de lucht, en kort nadien volgde dan daadwerkelijk de lockdown.

De situatie voelde erg onwerkelijk aan. De tijd die we thuis zouden moeten doorbrengen, leek een eeuwigheid. Om deze tijd te doden, zijn we maar meteen met een grote schoonmaak begonnen. Langs de ene kant was alles bedreigend en gericht op terugtrekking uit het openbare leven, langs de andere kant viel er in de virtuele ruimte heel wat te beleven en werden talloze grappige posts gedeeld, waarschijnlijk om beter met de situatie om te kunnen gaan. Tijdens de lange telefoongesprekken met vrienden en familie ging het eigenlijk maar over één thema: corona. Voor mij waren vooral de wandelingen met de hond belangrijk. Zonder die wandelingen waren de muren waarschijnlijk op me afgekomen. Aangezien het mooie weer ook vele anderen naar buiten lokte, verkende ik nieuwe, meer afgelegen wandelpaden om voldoende “afstand te kunnen houden”. Wat me vooral opviel was het geluid van de tram, dat anders in het verkeerslawaai opgaat, en de rustig voortkabbelende Donau.

Die Arbeit im Homeoffice erinnerte mich an meine Studienzeit, wo ich ja auch zu Hause lernte bzw. arbeitete. Neu war allerdings die Dominanz der Online-Welt. Nach und nach trug ich in den Kalender Online-Sitzungen, Online-Veranstaltungen und sogar Telefontermine ein. Und die ohnehin schon zahlreichen E-Mails wurden nochmals mehr, während sich im Computer die verschiedenen Anwendungen für Telekonferenzen „türmten“. Ich hatte beruflich mindestens so regen Austausch mit Menschen, die tausende Kilometer entfernt waren, wie mit Menschen, die eine Straße weiter wohnen.

Ende Mai wurde der Lockdown in Österreich nach und nach aufgehoben, was aber mitunter holprig verläuft. Oft herrschte Ungewissheit über das, was nun eigentlich erlaubt war, ist oder sein wird. Die Rückkehr in die Welt „draußen“ war zunächst gewöhnungsbedürftig, zumal ja auch vieles anders ist als vorher. Desinfektionsmittel, Abstandsregeln, Masken, Gesichtsvisiere etc. prägten das Bild. Ich freute mich aber vor allem, wieder mit Menschen „real“ Kontakt zu haben.