EESC info

Tijdens de periode van social distancing heb ik verschillende gemoedstoestanden doorgemaakt, zoals een eerste fase van grote bezorgdheid over de gevolgen van de pandemie in mijn land en, een paar weken later, in de rest van de Europese Unie, en een tweede fase van reflectie over hoe we dit drama, waarvan ik nooit had gedacht dat ik het in mijn leven zou moeten meemaken, het beste zouden kunnen aanpakken.

Toen ik in die dagen zag hoeveel mensen werden geraakt door het virus en hoeveel van hen het leven lieten, vroeg ik me af waarom we geen echt gemeenschappelijk gezondheidsbeleid hebben. De ongelooflijke coördinatieproblemen op EU-niveau, verergerd door het gebrek aan solidariteit, bevestigden mijn overweging.

De komende weken zullen we weten of de lidstaten het nationale egoïsme opzij hebben kunnen zetten vanuit het algemene belang om goede antwoorden te geven op de objectieve sociale en economische behoeften van burgers en bedrijven van de Europese Unie. We moeten concrete oplossingen bieden voor mensen die hun baan hebben verloren of dreigen te verliezen.

Maar de uiterst moeilijke situatie heeft ook het strategisch belang van allerlei beroepen aangetoond: ik denk aan artsen, aan verplegend personeel, aan de politie, aan de burgerbescherming, en aan de boeren en de voedselvoorzieningsketen, die ervoor hebben gezorgd dat er geen tekort was aan een basisbehoefte zoals voedsel – een tekort dat er juist wel was aan maskers, tests en beschermingsmiddelen voor personeel in de ziekenhuizen en in het land.

Als ik meer specifiek over mijn gevoelens in de dagen van isolement spreek, moet ik zeggen dat ik mijn familie, mijn werk, dat bestaat uit interpersoonlijke relaties, en mijn vrienden heb gemist. Maar het gaf me ook de gelegenheid om na te denken over de werkelijke waarden van het leven, die ik vaak over het hoofd heb gezien, en ze op waarde te schatten. Als we kunnen terugkeren naar een normaal leven, zal ik eerst denken aan mijn dierbaren, of het nu familieleden zijn of vrienden.

De pandemie zal niet alleen aanzienlijke economische gevolgen hebben, maar ook de levenskwaliteit van de burgers aantasten; daarom zullen we moeten zoeken naar een betere en duurzamere manier om met de nieuwe werkelijkheid om te gaan. Dat zijn we verplicht aan onszelf, maar nog meer aan al degenen die er vanwege het coronavirus niet meer zijn en naar wie terecht mijn laatste gedachte uitgaat.

 

De afgelopen weken heb ik als uniek en heel bijzonder ervaren — net als de meeste mensen, denk ik.

Op 11 maart kwam ik ’s avonds laat uit Brussel terug. Ik weet nog dat ik erg moe was. Toen was al duidelijk dat we een paar dagen niet mochten reizen vanwege de nog onbekende gevaren van COVID-19. Eigenlijk was ik wel blij dat ik een paar ongestoorde dagen op mijn kantoor kon doorbrengen. Dat pakte echter heel anders uit.

Een van mijn dochters vroeg of zij en haar man en drie jonge kinderen een paar weken in ons vakantiehuisje (zodanig afgelegen dat het landweggetje er zelfs doodloopt) in Zuid-Bohemen mochten blijven. Het bedrijf van haar man was in lockdown gegaan en hij ging de komende drie maanden thuiswerken. Ik vond het wel een geruststellende gedachte dat ze daar veilig zouden zijn. Mijn man en ik besloten om ze daar op te zoeken. We hadden alleen het weekend willen blijven om wat klusjes te doen, maar uiteindelijk zijn dat zeven weken geworden.

Mijn tweede dochter heeft ons ook nog een poosje gezelschap gehouden, samen met haar zoontje.

Daar zaten we dan: vijf volwassenen, van wie er drie moesten werken, en vier kinderen in een klein huisje met maar één verwarmde kamer en drie koude slaapkamers. Dat was niet altijd even makkelijk. In de loop van die lange, intense maar toch ook lome dagen ben ik tot een paar belangrijke inzichten gekomen:

• Wanneer je thuis werkt, zijn dikke sokken onmisbaar in je werkgarderobe.
• We moesten ineens vanalles digitaal doen, en dat werkte wonderwel.
• Goulash die iets van vijf uur in een houtoven heeft staan sudderen, smaakt verrukkelijk.
• In zulke zware tijden is het erg moeilijk, zo niet onmogelijk, om een goed evenwicht te bewaren tussen werk en privé en om dingen los te laten; daar moeten we ons nog in bekwamen.
• Virtuele borrels zijn heel gezellig.
• Vakbonden hebben momenteel hun handen vol en hun werk is belangrijker dan ooit.
• We hebben heel veel telefoontjes en berichten van vrienden gehad die vooral wilden weten of alles goed ging met ons.
• Waarom moeten er zoveel mensen in Europa sterven voordat we toegeven dat gezamenlijke Europese oplossingen een goede stap voorwaarts kunnen zijn?
• Virtuele vergaderingen kunnen een goed alternatief zijn, maar er gaat toch niets boven persoonlijke ontmoetingen.
• Het is nuttig om af en toe je bedverhaaltjes en kinderliedjes op te halen.
• Als ik denk aan al die mensen in mijn land die blijk hebben gegeven van solidariteit, menselijkheid en saamhorigheid, moet ik een traantje wegpinken.

Toen ik half mei weer op kantoor was, besefte ik dat het zware werk nog maar net was begonnen. De gezondheidscrisis is hopelijk snel over, maar de economische crisis heeft zich al aangediend. Elke dag komen er nieuwe mensen bij die hun baan kwijtraken en bedrijven die hun deuren moeten sluiten. Uiteraard gaan we geen enkele inspanning uit de weg om de economie weer op gang te brengen en alle mensen weer aan werk en een inkomen te helpen. Maar moeten we tegelijkertijd ook niet hard gaan werken aan een gezamenlijke en eerlijke toekomst in een Europa waar mensen veilig, gezond en solidair met elkaar kunnen samenleven, waar ze een fatsoenlijk bestaan met een eerlijk inkomen kunnen opbouwen?

 

Mijn eerste bekommernis was om mijn gezin bijeen te krijgen. Mijn oudste zoon moest bijvoorbeeld overkomen uit de Verenigde Staten, waar hij studeert. Het familiale weerzien was zeer stimulerend. Omdat onze levens aanvankelijk stilvielen, konden de familieavonden weer van onder het stof, compleet met films en spelletjes. Maar alles was omgeven door angst. Madrid was op dat moment een van de zwaarst getroffen Europese steden, het gezondheidsstelsel was ingestort. Artsen in mijn vriendenkring zagen zich door het gebrek aan medisch materieel verplicht om hun mondmaskers te wassen. Reserve-exemplaren waren er niet. Zij en hun families raakten snel besmet. Toch overheerste het gemeenschapsgevoel. Iedere avond om klokslag acht uur klonk luid applaus van de Madrileense balkonnen.

Vanaf het begin van de lockdown kwam een krachtige respons op gang. Ikzelf werd al snel aan boord gehesen – door wie anders dan onze dynamische vicevoorzitter Isabel Caño – om vanuit het EESC steun te verlenen aan de Europese Alliantie tegen het coronavirus, die op ieder moment op de gulle, wendbare en toekomstgerichte ondersteuning van het Europese netwerk van clusters kon rekenen.

In deze open en horizontale structuur kwamen de eerste reacties van het bedrijfsleven naar boven, samen met initiatieven van de ‘makers’ en waardevolle initiatieven vanuit de gemeenschap zoals “Frena la curva” (“vlak de curve af”). Dit alles was gekoppeld aan een meer strategische functie: vooruitdenken over de Europese ecosystemen en in samenwerking oplossingen bedenken, vanuit drie pijlers voor ieder toekomstig optreden: ecologie, digitalisering en veerkracht.

Tegelijk is deze crisis een ernstige waarschuwing om als samenleving onze levensstijl onder de loep te nemen, hoe graag sommigen ook naar het verleden zouden willen terugkeren.

“Business as usual” is alvast geen optie. Nu slim handelen betekent samenwerkingsmodellen omarmen en brede allianties smeden. Die moeten ons op weg helpen naar het inclusieve, sociale, menselijke en ethische Europa waar we al zo lang van dromen, nadat zovele strategieën en maatregelen halverwege zijn gestrand.

Een opsteker is alvast dat we de voorbije drie maanden meer vooruitgang hebben geboekt dan in de tien jaar na de grote recessie van 2008.

Ik ben teleurgesteld over de institutionele respons van mijn land, dat gebukt gaat onder politieke verdeeldheid en een gebrek aan coördinatie. De reactiecapaciteit van de Europese instellingen – de Europese Commissie, de Europese Investeringsbank en de Europese Centrale Bank voorop – stemt mij daarentegen hoopvol. Als zij hier zo’n uitstekende rol spelen, is dat omdat zij niet langer zelfvoldaan navelstaren; ze hebben begrepen dat interactie en alliantievorming – op basis van transparantie en vertrouwen (twee zijden van eenzelfde munt) – de beste garanties voor de toekomst bieden.

Laten we de door hen uitgezette koers volgen, met de Europese Green Deal en de doelstellingen voor duurzame ontwikkeling als kompas. Now is the time!

 

De afgelopen weken heb ik meer meegemaakt dan ik misschien wilde. Ik heb nog steeds heel gemengde gevoelens en de talloze aspecten van COVID-19 schreeuwen elk om aandacht in mijn hoofd, maar dat is misschien wel heel normaal in de huidige situatie. Toen de pandemie begon, nam ik die niet heel serieus. Ik bleef mezelf wijsmaken dat het slechts een ernstige griep was. Op 10 maart sloten alle scholen en dacht ik nog dat dit maar voor twee weken zou zijn. Ik weigerde iets anders te geloven. Op 15 maart riep Slowakije de noodtoestand uit. Toen realiseerde ik me dat het niet makkelijk zou worden. Er werden maatregelen genomen waar we ons naar moesten schikken. Je kon alleen maar naar buiten met een mondkapje op, maar die waren nergens te krijgen. De straten liepen leeg en theaters, bioscopen en scholen sloten hun deuren. Alleen voedingswinkels en apotheken bleven open. Daar golden speciale regels, wat betekende dat er maar één persoon per 25m² in de winkel werd toegelaten en je bij de ingang telkens met desinfectiemiddel je handen moest reinigen. Op bepaalde tijden mochten alleen gepensioneerden gaan winkelen. Mensen die uit het buitenland kwamen, werden door de overheid in quarantaine geplaatst. Ik zag dat de eigenaars, verhuurders en personeelsleden achter de gesloten deuren niet alleen bang waren voor het virus, maar ook voor hun baan. Aan de ene kant waren we allemaal bang om besmet te raken, aan de andere kant beseften we dat sommige werkgevers het niet zouden redden in deze situatie en dat er daardoor banen verloren zouden gaan. Dat was een van de vele problemen waarmee we op ons werk werden geconfronteerd. En we werkten meer dan anders. Want werkgevers hadden met allerlei zaken hulp nodig. Het leek alsof we verdeeld waren in een groep die overspoeld werd met werk en een groep die heel graag had willen werken maar dat niet kon. Onze vereniging hamerde er al vanaf het begin van de uitbraak van de COVID-19-pandemie op dat er snel maatregelen genomen moesten worden om werkgevers en ondernemers te helpen de economische gevolgen van het coronavirus op te vangen. We zijn meteen actief op de gepresenteerde voorstellen gaan reageren en we zijn ook met veel eigen ideeën gekomen. We proberen die maatregelen te ondersteunen en te promoten waarmee wordt beoogd de levensvatbaarheid van ondernemingen en de werkgelegenheid te beschermen. Ons gezamenlijke doel moet zijn om zo veel mogelijk banen te behouden, vooral omdat de dreiging van massaontslagen nog nooit zo groot en zo reëel was. Het is voor ons absoluut noodzakelijk dat de sociale dialoog in Slowakije optimaal functioneert en op nationaal niveau wordt gedragen door het overleg tussen regering, werknemers en werkgevers. Iedere regering zou moeten streven naar behoud van de sociale harmonie en we vinden het met name in deze moeilijke tijd uiterst belangrijk dat een voor zowel werknemers als werkgevers verantwoord en evenwichtig beleid wordt gevoerd, niet alleen in elk land maar ook op Europees niveau.

 

 

De dag waarop het openbare leven stilviel, is in mijn geheugen gegrift: vrijdag 13 maart. In de straten van Linz was de sfeer om te snijden. Er hing “iets” in de lucht, en kort nadien volgde dan daadwerkelijk de lockdown.

De situatie voelde erg onwerkelijk aan. De tijd die we thuis zouden moeten doorbrengen, leek een eeuwigheid. Om deze tijd te doden, zijn we maar meteen met een grote schoonmaak begonnen. Langs de ene kant was alles bedreigend en gericht op terugtrekking uit het openbare leven, langs de andere kant viel er in de virtuele ruimte heel wat te beleven en werden talloze grappige posts gedeeld, waarschijnlijk om beter met de situatie om te kunnen gaan. Tijdens de lange telefoongesprekken met vrienden en familie ging het eigenlijk maar over één thema: corona. Voor mij waren vooral de wandelingen met de hond belangrijk. Zonder die wandelingen waren de muren waarschijnlijk op me afgekomen. Aangezien het mooie weer ook vele anderen naar buiten lokte, verkende ik nieuwe, meer afgelegen wandelpaden om voldoende “afstand te kunnen houden”. Wat me vooral opviel was het geluid van de tram, dat anders in het verkeerslawaai opgaat, en de rustig voortkabbelende Donau.

Die Arbeit im Homeoffice erinnerte mich an meine Studienzeit, wo ich ja auch zu Hause lernte bzw. arbeitete. Neu war allerdings die Dominanz der Online-Welt. Nach und nach trug ich in den Kalender Online-Sitzungen, Online-Veranstaltungen und sogar Telefontermine ein. Und die ohnehin schon zahlreichen E-Mails wurden nochmals mehr, während sich im Computer die verschiedenen Anwendungen für Telekonferenzen „türmten“. Ich hatte beruflich mindestens so regen Austausch mit Menschen, die tausende Kilometer entfernt waren, wie mit Menschen, die eine Straße weiter wohnen.

Ende Mai wurde der Lockdown in Österreich nach und nach aufgehoben, was aber mitunter holprig verläuft. Oft herrschte Ungewissheit über das, was nun eigentlich erlaubt war, ist oder sein wird. Die Rückkehr in die Welt „draußen“ war zunächst gewöhnungsbedürftig, zumal ja auch vieles anders ist als vorher. Desinfektionsmittel, Abstandsregeln, Masken, Gesichtsvisiere etc. prägten das Bild. Ich freute mich aber vor allem, wieder mit Menschen „real“ Kontakt zu haben.

Er zijn drie maanden verstreken sinds de lockdown werd ingevoerd. Nu steden langzamerhand weer van het slot gaan, is het een goed moment om stil te staan bij wat er is gebeurd. Het virus, dat zich zo snel verspreidde, is immers van invloed geweest op alle aspecten van ons privéleven en ons sociale leven.

Drie maanden geleden was alles normaal. Ik werkte in mijn kantoor en reisde regelmatig naar Brussel. Na het uitbreken van de pandemie werden vluchten plotseling geannuleerd en werden de nieuwe COVID-19-maatregelen dagelijks aangepast. Dat bracht de nodige veranderingen met zich mee, zowel voor mijn werk als voor mijn privéleven.

Mijn organisatie moest diverse evenementen die reeds waren voorbereid afgelasten of uitstellen, en half maart zijn we gaan thuiswerken. Hoewel we allemaal gebukt gingen onder deze aanpassingen besloten we de tijd te benutten om nieuwe ideeën voor projecten te ontwikkelen en met behulp van online tools nieuwe partnerschappen op te zetten. We hebben een aantal online-evenementen georganiseerd en onderwijsinstrumenten op het gebied van duurzame ontwikkeling ontwikkeld die in het onderwijs op afstand gebruikt kunnen worden.

Maar onze grootste angst is en blijft hoe maatschappelijke organisaties het hoofd boven water kunnen houden. Er is immers minder geld voor ons werk. De Kroatische regering heeft bepaalde maatregelen genomen om banen te helpen behouden, maar maatschappelijke organisaties vallen daarbij buiten de boot.

In mijn privéleven moest ik de quarantaine helaas zonder mijn man doorbrengen: net als veel andere Europeanen kon hij niet terugkeren uit het buitenland. Hij had geen andere keuze dan daar te blijven, ver weg van ons gezin, meer dan 90 dagen lang.

Net toen we dachten dat het niet erger kon, werden we op zondag 22 maart om 6.24 uur in Zagreb wakker geschud door een vreselijke aardbeving. Eerst was er paniek, toen een shock en daarna angst en onzekerheid. Het historische centrum van Zagreb werd zwaar getroffen, de wederopbouw en het herstel van gebouwen en infrastructuur wordt een complex en langdurig proces.

Ook dat hebben we overleefd. Belangrijk is dat we hebben aangetoond dat we niet zonder elkaar kunnen, niet zonder solidariteit en vrijwilligers, en ook niet zonder solide zorgstelsels, die we niet alleen in stand moeten houden, maar nog verder moeten versterken.

Heeft de crisis al met al ook iets positiefs opgeleverd? Er zijn enkele specifieke veranderingen die van mij mogen blijven. Ik ben begonnen met het beoefenen van de Feldenkrais-methode via Zoom en ik ben ook regelmatig gaan koken.

Het is een voorrecht om vanuit huis te kunnen werken, niet meer te hoeven pendelen naar het werk, meer te kunnen slapen en minder gestrest te zijn. Maar miljoenen mensen die hun baan hebben verloren, zouden willen dat ze meer konden werken, niet minder.

Mijn woonplaats lijkt nu een COVID-19-vrije zone te zijn. Ik hoop dat we door de gebeurtenissen van 2020 onze vrijheid meer zullen waarderen en inzien hoe fijn het is om een normaal leven, met al zijn routines en dagelijkse beslommeringen, te kunnen leiden. En natuurlijk hoop ik ook dat 2020 een keerpunt zal inhouden, het begin van de transformatie van onrechtvaardige, destructieve en onmenselijke systemen.

 

Journalisten hebben de Fransen duidelijk gemaakt dat, naarmate de lockdown zich in de Europese Unie uitbreidde , Frankrijk zich moest voorbereiden.

Mijn boerderij werd niet getroffen door de maatregelen, we moesten blijven werken en al onze klanten blijven bedienen, weliswaar met inachtneming van social distancing. Wanneer ik mijn leveringen ging doen zag ik dat de straten leeg waren, dat er parkeerplaatsen vrij waren, dat mensen de sociale-afstandsmaatregelen echt toepasten: slechts één persoon per winkel, afstand in de wachtrijen, enz. Alle beelden uit Italië hadden de Franse consumenten getoond welke goede praktijken zij moesten volgen.

We verloren alle klanten uit de horeca, maar de verkoop op de boerderij verdubbelde en ook de verkoop in de slagerij nam met 50% toe. Eigenlijk hebben we meer verkocht dan in gewone omstandigheden. Er is een aantal maanden nodig voor de ontwikkeling van de producten, die just in time worden geleverd. Pas nu is er weer sprake van een normale consumptie ten opzichte van ons productieniveau.

Ik vond het erg prettig om meerdere van mijn kinderen thuis te hebben, en onze medewerkers waren blij dat ze konden blijven werken terwijl de helft van de Franse werknemers gedeeltelijk werkloos was.

Ik werkte fulltime op onze boerderij en deed fysiek en niet alleen intellectueel werk, waardoor ik een paar kilo's heb kunnen kwijtraken.

Het leek een beetje op de kerstvakantie, waar iedereen elkaar terugziet en het fijn vindt om samen te zijn. Toch waren we alleen met de naaste en niet met de verre familie samen, we zagen geen vrienden en gaven geen knuffels - dat was wel triest. Ik dacht aan collega's die in afgelegen gebieden wonen en die het hele jaar door op afstand van anderen moeten leven.

Ik ontdekte telewerk, alsook de voordelen ervan voor werkgevers en werknemers. Ik maak me grote zorgen over de vervoerssector, de bars, hotels, restaurants, de evenementensector, het zakelijk vastgoed, of ook nog sectoren als die van vlas, paarden, cider... we moeten rijkdom blijven creëren.

 

Zal de EU deze crisis aanpakken op een manier die strookt met haar initiële project en structuur, die gebaseerd zijn op een set waarden, een interne markt en een monetaire zone waar de meeste van haar lidstaten deel van uitmaken? Die vraag heeft mij de voorbije maanden bezig gehouden. Zal eindelijk het besef gaan doordringen dat, zoals Aristoteles reeds zei, een munt cruciaal is voor het gemeenschapsgevoel? Ik herlees boeken over het mislukte antwoord van de Unie op de crisis van 2008, analyseer artikels en voorstellen die wijzen op de urgentie om anders, sneller en vooral coherenter en met een langetermijnvisie op deze zeer ontwrichtende crisis te reageren, ik wissel meningen uit met vrienden en met leiders van de vakbondsorganisatie waar ik deel van uitmaak. Het is nu levensbelangrijk om te breken met het decennialang heersende dogma van radicaal bezuinigen, en om een positief verband te leggen tussen begrotingsbeleid en monetair beleid. Ik heb ook geschreven over wat er naar mijn mening absoluut moet gebeuren opdat de EU op politiek en economisch vlak niet te laat komt met haar respons en de sprong naar een federale unie waagt. Op die manier heb ik ook geprobeerd om mijn steentje bij te dragen aan een evolutie in die richting.

Natuurlijk heb ik, zoals iedereen neem ik aan, gelezen en nagedacht over hoe de situatie eruit zal zien na deze aanvankelijke strijd tegen de pandemie. In het slechtste geval schuiven we op naar identitaire en autoritaire reflexen, naar een soort latente oorlog van iedereen tegen iedereen op het collectieve toneel, waar het neoliberalisme reeds voor pleitte op het niveau van het individu. Daarentegen kunnen we ook het pad inslaan naar een mondialisering met meer multilateraliteit, leefbaarder op menselijk vlak en rechtvaardiger op sociaal vlak.

Deze crisis legt ook feilloos bloot hoe we nu opdraaien voor het gebrek aan democratische planning – niet alleen in de gezondheidssector maar ook onder meer in het bedrijfsleven – en voor de dalende waardering voor het publieke goed, een gevolg van de neoliberale ideologie (bijna een geloof), die de pijlers van de verzorgingsstaat op losse schroeven heeft gezet. Deze crisis heeft zeer duidelijk gemaakt dat alle collectieve goederen, van gezondheidszorg en onderwijs tot infrastructuur, de ware rijkdom van naties zijn, iets wat we opnieuw moeten koesteren en in ere houden.

Als plattelandsbewoner en hobbytuinier moet ik toegeven dat ik niet al te zeer heb geleden onder de lockdown, behalve dan dat ik mijn vrienden en familie niet meer kon zien.

Persoonlijk zou ik drie lessen trekken uit deze crisis. Hoewel de EU uiteindelijk een begrotingsoplossing heeft gevonden om bij te dragen aan het herstel, was er in eerste instantie een betreurenswaardig gebrek aan overleg tussen de lidstaten over de levering van medische uitrusting op het meest acute moment van de crisis, en over de maatregelen tijdens de lockdown. Meer samenhang zou de burgers het nut van de EU beter hebben laten inzien..

La seconde leçon, en fonction de ce que j’ai vécu dans mon pays: plutôt que les dysfonctionnements manifestes de certains responsables dans la gestion de la crise en ce qui concerne la communication et la fourniture de matériel de protection, je retiendrai surtout le dévouement de nombreuses personnes tout au long de la crise, dans le domaine de la santé bien sûr, mais pas uniquement. En fait, ce sont les services publics, parfois tant décriés par d’aucuns, qui ont permis à toute notre société de traverser cette crise; sans oublier les nombreuses mobilisations citoyennes de solidarité.

Enfin la troisième leçon, selon moi, c’est la résilience et la discipline dont est capable le citoyen quand c’est nécessaire. Bien entendu, ici c’est la santé qui était en jeu; face à un virus peu connu, sans remède disponible.

Si je pouvais exprimer un souhait, c’est que, comme on a écouté les experts dans la gestion de cette crise sanitaire, on suive également l’avis des climatologues et autres experts dans la gestion de la transition climatique en lien avec la relance. 

Dans le secteur de l’agriculture, si les travaux de printemps ont pu s’effectuer dans de bonnes conditions, le confinement et la fermeture des entreprises et du secteur de l’Horeca ont entraîné une baisse de la demande, qui s’est traduite par une pression sur les prix de certains produits comme le lait, les porcs, certaines catégories de bétail ou encore, pour la Belgique en particulier, les pommes de terre à la suite de l’arrêt des usines de transformation, grandes exportatrices en temps normal.

Le secteur de l’horticulture a énormément souffert aussi du confinement ainsi que du manque de main d’œuvre saisonnière pour la cueillette des petits fruits. Relevons toutefois un point positif pour les fermiers qui ont fait le choix de la vente directe à l’exploitation.

Les consommateurs se sont vraiment recentrés sur la production locale, tant dans les secteurs de la viande et des produits laitiers, que dans ceux des fruits et légumes. Puisse cette tendance perdurer à l’avenir!

 

Ik vond het niet bepaald moeilijk om in huis te blijven. Er waren veel dingen die ik al jaren had laten versloffen. Zo kon ik me hiermee bezighouden en ik ben blij dat ik ze heb kunnen regelen.
De ongeordende familiefoto’s, de erfstukken die ik uit de huizen van onze overleden ouders had verzameld, hebben weer een plaatsje gevonden. Het opruimen leidde tot intense emoties. Ik hield me bezig met dingen die ik mis, zoals handwerken, zoetigheid maken, koken, ik maakte traditionele Griekse likeur, marmelade en ingemaakte vruchten, dingen waar ik dus niet aan toe kom in het jachtige dagelijks leven.

Anderzijds was het natuurlijk heel intens dat de kinderen er niet waren; ze wonen immers niet bij ons. Onze jongste zoon kwam onder het balkon staan en zo konden we elkaar van een afstand zien. Dat was een groot en gevoelig gemis. Met mijn zoon in Engeland verliep het contact elektronisch. Maar de behoefte om vaker met elkaar te praten, al was het elektronisch, was er.

Ik heb de indruk dat we ons weer waarden herinnerden die we vergeten waren, zoalssolidair zijn, goedemorgen zeggen tegen de naaste buren en die we niet meer groetten, en glimlachen vanaf het balkon tegen iemand
die op straat voorbijkomt. Tijdens de pandemie kwamen weer gevoelens boven die we inderdaad waren vergeten. Dankbaarheid waren we vergeten. Gezondheid leek ons vanzelfsprekend. We hadden ons nooit kunnen voorstellen dat in 2020 een virus zo veel schade zou toebrengen, dat het ons zou beroven van onze geliefden, dat er in een buurland zoveel mensen zouden sterven en mensenlevens verloren zouden gaan. Daardoor word je toch aan het denken gezet, en kijk je opnieuw naar de waarden in je dagelijks leven.

Dankzij de pandemie beseften we ook weer welke belangrijke plaats wetenschap in ons leven moet innemen. Er moet een debat op gang komen om te zien welke landen meer getroffen werden en waarom, om de rol van populisme en samenzweringstheorieën te onderzoeken, en ook de anti-vaccinatiebeweging in deze landen. Het draagvlak en het vertrouwen van politici en burgers ten opzichte van de wetenschap heeft een aantal landen beschermd, zoals Griekenland. Volgens mij moeten we het ook over de rol van de kerk hebben, de rol van de sociale media en die van bekende personen tijdens de pandemie.

Het is heel belangrijk dat in alle landen de nationale gezondheidsstelselshun waarde  hebben getoond. De laatste tijd immers, met de globalisering en de oriëntatie van samenlevingen
op verrijkingsmethoden beseffen we dat sommige diensten niet in de logica van winst thuishoren. We hadden de nationale gezondheidsstelsels veronachtzaamd, en nu beseften we hoe ze moeten functioneren, niet alleen in geval van een pandemie, maar altijd.
Een enorm “dankjewel” zijn we verschuldigd aan het personeel van de nationale gezondheidszorg, dat, ondanks alle moeilijkheden, vooraan stond in de strijd.

Ik wil één paragraaf toevoegen over de consumenten. Helaas is door de pandemie in veel lidstaten de bescherming van de consument, en met name van de passagiers en reizigers, verslechterd. Hoewel de bevoegde Europees commissaris de lidstaten heeft aanbevolen de wetgeving ter bescherming van de consument voor vluchten, pakketreizen en voorvervoer niet op te schorten, zijn veel lidstaten helaas hiertoe overgegaan. Zo krijgen we, in plaats van ons geld terug  te krijgen als we een ticket annuleren, een voucher die, als de onderneming waarmee we reizen failliet gaat, niet eens gegarandeerd is en die 12 tot 18 maanden geldig is. Als we die voucher
binnen die periode niet gebruiken, kunnen we ons geld terugkrijgen. Dit is een renteloze lening aan de reisondernemingen op
kosten van de consument, die ook door deze pandemie is getroffen. Ik ken mensen die de voucher niet nodig hebben, omdat ze diede komen de 12 of 18 maanden zeker niet zullen gebruiken (bv. voor de schoolreis van een kind dat dit jaar de middelbare school afrondt). Dus voor 12 of 18 maanden verstrekt de ouder van dit kind een renteloze lening aan iemand die een dergelijke excursie organiseert. Het is onaanvaardbaar dat de rechten van de consument worden beperkt.

Aangezien we in een digitaal tijdperk leven en we allemaal thuiswerkten en veel meer internet gebruikten, is het ook zo dat er veel meer fraude via internet plaatsvond, zoals er ook veel meer nepnieuws werd verspreid, waaronder over samenzweringen.

Anderzijds moeten de verworven rechten van werknemers worden gewaarborgd als zij telewerken. Nader onderzoek verdient hoe de efficiëntie van een telewerker wordt bepaald en hoe hij moet worden geëvalueerd. In ieder geval moeten de arbeidsverhoudingen bij telewerk opnieuw tegen het licht worden gehouden.

Een ander belangrijk aspect waar het EESC al over nadenkt - en dat voorzitter Luca Jahier ondersteunt, ook via Twitter - is het voorstel van de Griekse premier voor de gezamenlijke aanschaf door de lidstaten van vaccins, therapeutisch materiaal, geneesmiddelen en coronatests, zodat elke lidstaat over deze levensbelangrijke middelen beschikt.

Het is een initiatief dat we samen als EESC moeten overnemen via een initiatiefadvies om er op aan te dringen dat de lidstaten gegarandeerd gelijke toegang hebben tot vaccins, therapeutische middelen en diagnostische tests. Ik moet zeggen dat het me een groot genoegen was toen ik dit voorstel aan onze voorzitter, Luca Jahier, voorlegde, alsook aan de BEUC, het Europees Bureau van Consumentenverenigingen. Beiden zegden toe het voorstel te steunen.

Een recente publicatie van het EESC bundelt alle adviezen en verslagen waarmee het EESC en maatschappelijke organisaties de afgelopen dertig jaar de participatiedemocratie hebben kunnen versterken en belangrijke spelers konden worden in de Europese besluitvorming.

Het compendium schetst de rol van het EESC bij het totstandkomen van een Europees openbaar forum en de ontwikkeling van de burgerdialoog binnen de EU, een belangrijke stap op weg naar een Europese publieke ruimte en, uiteindelijk, een Europese identiteit.

“Als belangrijke speler en creatieve kracht heeft het EESC de spelregels waarmee de burgerdialoog wordt gevoerd en vormgegeven ingrijpend gewijzigd”, aldus EESC-voorzitter Luca Jahier in de inleiding.

Het compendium benadrukt de bijdrage van het EESC aan de redactie van artikel 11 van het Verdrag van Lissabon, dat een rechtsgrondslag vormde voor de uitbreiding van de participatiedemocratie, en onderstreept de voortdurende inzet van het EESC voor het welslagen van een van de meest veelbelovende innovaties van dit Verdrag, het Europees burgerinitiatief.

Vanuit dit verleden richt het EESC de blik op de toekomst in het licht van de ingrijpende veranderingen die zich in onze samenleving voltrekken en de uitdagingen waarmee de EU wordt geconfronteerd, en ziet het voor zichzelf een belangrijke rol weggelegd om op veranderingen in te spelen en iets te doen aan het gebrek aan vertrouwen van de burgers in de EU. De conferentie over de toekomst van Europa biedt het EESC de gelegenheid om zijn rol als hoeksteen van de civiele dialoog te bevestigen en zich tegenover de andere instellingen te laten gelden.

Participatiedemocratie - Een succesverhaal van de hand van het EESC is online beschikbaar op https://bit.ly/2UdMA6n.