EESC info

Vanaf april verschijnt de nieuwe rubriek “Dessine-moi ...”, met artikelen die door leden van het EESC zijn geschreven.

In aangrijpende interviews, opiniestukken en boodschappen vertellen leden u hoe zij aankijken tegen de huidige situatie als gevolg van de coronaviruspandemie, nu de tijd lijkt stil te staan.

Wij willen Isabel Caño Aguilar, vicevoorzitter belast met communicatie, Milena Angelova, vicevoorzitter belast met begroting, en de volgende leden bedanken voor hun bijdragen: Helena de Felipe Lehtonen van de groep Werkgevers, Adam Rogalewski van de groep Werknemers en Giuseppe Guerini van de groep Diversiteit Europa. (ehp)

 ̽Antoine de Saint-Exupéry: De kleine prins

door Isabel Caño Aguilar

We leven in ongewone en uitzonderlijke tijden.

Aan de ene kant zitten we in isolement in onze landen, in onze huizen. Aan de andere kant weten we zeker dat de wereld niet tot stilstand kan komen en dat de mensen in het maatschappelijk middenveld elke ochtend weer opstaan en aan de slag gaan.

De emotionele last die in deze ongekende situatie op eenieder van ons drukt, is enorm.

We weten niet wat de dag ons gaat brengen. We krijgen er in alle opzichten mee te maken, zowel in ons privéleven als in ons werk.

In de eerste plaats denk ik aan de openbare dienstverlening, en dan met name aan de mensen die in de gezondheidszorg werken: toegewijd als ze zijn, pakken ze hun verantwoordelijkheid op en draaien ze extra uren, waarbij ze alles op alles zetten om de ziekenhuizen en zorgverlening overeind te houden. Sinds 15 maart sta ik, net als vele anderen, elke avond om acht uur op mijn balkon te applaudisseren. Net als al die anderen geef ik op die manier blijk van mijn waardering voor de enorme inspanningen van het zorgpersoneel. Maar daarnaast sluit ik sluit me ook aan bij de luide roep om meer middelen voor onze zorgstelsels.

Mijn speciale dank gaat uit naar alle zorgmedewerkers van de afdeling Verloskunde en Gynaecologie van het universitair ziekenhuis San Cecilio in Granada, die keihard werken. De foto in deze EESCinfo is door hen gedeeld.

Ter herdenking van het feit dat Florence Nightingale, de grondlegger van de moderne verpleging, tweehonderd jaar geleden werd geboren, heeft de WHO 2020 uitgeroepen tot het Internationaal Jaar van verpleeg- en verloskundigen – mannen en vrouwen die ook in de huidige coronacrisis een cruciale rol vervullen en essentiële diensten verlenen.

En zij zijn niet de enigen. Laten we niet vergeten dat er een niet minder belangrijke sector bestaat, waarin ik met trots heb gewerkt: het onderwijs. Miljoenen studenten in heel Europa mogen hun huis niet uit en zouden hun lesprogramma’s niet kunnen volgen zonder de onaflaatbare en onvermoeibare ondersteuning van het onderwijspersoneel.

Nooit eerder is het werk in deze sectoren zo zichtbaar geweest, en ik vind dat de EU als blijk van erkenning moet afstappen van de bezuinigingsmaatregelen die deze sectoren armer hebben gemaakt, en dat zij met concrete maatregelen moet komen en meer geld moet uittrekken.

Zonder de maatschappelijke organisaties die dag in dag uit de handen uit de mouwen steken, kunnen we deze crisis niet te boven komen. De EU moet dan echter wel een krachtige impuls geven.

Binnenkort is het 70 jaar geleden dat de Schuman-verklaring werd ondertekend, en meer dan ooit moet de EU haar daadkracht en inzet tonen. De EU moet nu laten zien wat ze waard is: ze moet in actie komen en geld beschikbaar stellen. Alleen op die manier kan ze tot de verbeelding van haar burgers blijven spreken en voorkomen dat ze haar betekenis verliest.

In deze covid-19-tijden, die blijvende sporen in onze samenleving zullen nalaten, moeten we bovenal het signaal geven dat een ander Europa mogelijk is, een Europa dat sterker en beter is.

Door Milena Angelova

COVID-19 is de grootste uitdaging van deze eeuw. Ik zal niet ingaan op de negatieve gevolgen ervan voor ons leven, onze grondrechten en vrijheden, de economie en het welzijn. Wel zal ik proberen een positieve en pragmatische visie voor te stellen over de manier waarop we het beste kunnen halen uit de huidige situatie. We kunnen dit samen aanpakken als we gefocust blijven, in teamverband werken en onze verantwoordelijkheid opnemen.

Beter dan business as usual

‘Our home’ is nu niet meer alleen ‘our castle’: het is alles tegelijk – kantoor, school, communicatie- en ontspanningscentrum, restaurant... Dit biedt een unieke kans voor gezinnen om meer samen te zijn en deel te nemen aan een soort teambuildingsoefening om ervoor te zorgen dat elk lid van het gezin zijn of haar dagelijkse verplichtingen – werk, lessen, communicatie en sport – op comfortabele wijze kan uitvoeren. Mijn gezin is er bijvoorbeeld in geslaagd twee klaslokalen in te richten (één voor elk van onze twee zonen), twee thuiskantoren en een multimediacentrum – van waar mijn man en ik op afstand deelnemen aan vergaderingen en interviews geven aan de media – maar ook een geïmproviseerde gym om fit te blijven tijdens de lockdown. De kinderen volgen al hun lessen online – zelfs hun karatelessen!

Hou de moraal hoog en koester de mooie momenten

Hoewel de lockdown inbreuk maakt op de basisvrijheden van ons allemaal – vrij zijn om te gaan en staan waar we willen, om te reizen, te werken en actief te ontspannen – kunnen we toch positief blijven en mooie momenten vinden om elke dag van te genieten. Het geven van een structuur aan de dag helpt ons om gefocust en gemotiveerd te blijven. Persoonlijk hanteer ik een zeer strak schema, aangezien ik mijn tijd moet verdelen tussen de verzorging van de kinderen, tijd vrijmaken voor lichaamsbeweging (geen compromis – ten minste 90 min. gym per dag), mijn werk voor het BICA – we zijn momenteel druk aan het onderhandelen met de Bulgaarse regering over anticrisismaatregelen ter ondersteuning van het bedrijfsleven en de werkgelegenheid – en uiteraard, last but not least, mijn werk voor het EESC. Omdat ik nu alleen op afstand kan communiceren met mijn collega’s kost het meer tijd en moeite om de inhoud van de discussies te coördineren en voor te bereiden, en zelfs de eenvoudigste taken worden gecompliceerd door de afstand. Maar des te groter is de voldoening als er succes wordt geboekt.

Niemand weet hoe lang de huidige situatie zal voortduren of wanneer we ons normale leven weer terugkrijgen. Maar wat er ook voor nodig is, we zullen deze pandemie samen overwinnen en terugkeren naar ons normale, ongestoorde leven, vrij van beperkingen en angst. Tot die tijd zullen we onze inspanningen bundelen en onze dagelijkse werkzaamheden en routines blijven uitvoeren en nog steeds genieten van mooie momenten, omdat zelfs de lockdown een deel van ons leven is en – als we er positief mee omgaan – momenten van geluk kan opleveren.

 

Interview met Giuseppe Guerini

Mijnheer Guerini, hoe komt u deze moeilijke dagen door?

Het leven is zeer zwaar, zowel door de werkdruk als op persoonlijk en emotioneel vlak. Ik woon in Bergamo, in het epicentrum dus van de epidemie in Italië, en het gevoel meegesleurd en overweldigd te worden door het lijden en het grote aantal sterfgevallen maakt dat we in voortdurende angst en hulpeloosheid leven. Ieder van ons telt onder vrienden, collega's of kennissen wel slachtoffers, ofwel onder de doden ofwel onder degenen die op de intensive care nog voor hun leven vechten.

 

Wat kunt u als voorzitter van een vereniging van coöperaties aan de frontlinie doen?

Gezien de rol die ik speel moet ik vanuit de voorhoede de vele noodsituaties onder ogen zien die coöperatieve ondernemingen, die ik vertegenwoordig, onder controle proberen te krijgen sinds afgelopen 23 februari, toen we ons realiseerden dat het virus zich verspreidde en we in een context van grote onzekerheid moesten beslissen welke aanpak te hanteren m.b.t. de vele diensten die we beheren. Onze coöperaties in Bergamo hebben meer dan 9 000 werknemers in dienst in sociale en gezondheidsdiensten en beheren thuiszorg en assistentiediensten, woon- en dagverblijven voor ouderen en gehandicapten. In sommige gevallen hebben we besloten de diensten te sluiten, maar daarna werden we daarvoor terechtgewezen door lokale autoriteiten die aandrongen op continuïteit van de dienstverlening. Het waren momenten van grote spanning. In de daaropvolgende dagen en weken zijn de spanning en angst nog voortdurend toegenomen: er was de verschrikkelijk hectische wedloop om beschermingsmiddelen voor onze werknemers te pakken te krijgen, de stress om de continuïteit van sommige zorg- en hulpdiensten te garanderen, het tekort aan middelen en instrumenten, en de angst dat zorgverstrekkers en gebruikers ziek zouden kunnen worden. Een angst die helaas, met name in woonzorgcentra voor ouderen, op dramatische wijze reëel en gegrond is gebleken. 

 

Zijn de coöperaties dan ook doorgegaan met hun activiteiten, of werden sommige gedwongen hun activiteiten op te schorten?

Tegen de zojuist beschreven achtergrond hebben we inderdaad de situatie onder ogen moeten zien en veel activiteiten geleidelijk aan moeten opschorten: het is begonnen met scholen en onderwijsactiviteiten, daarna moesten geleidelijk aan ook diensten in andere sectoren sluiten. We hebben thans dus meer dan 180 coöperaties die “sociale schokdempers” hebben moeten activeren voor ongeveer 2 500 mensen en die nu in hoge mate het risico lopen niet opnieuw te kunnen opstarten: in de toeristische en culturele sector is de crisis desastreus. Hetzelfde geldt echter ook voor coöperaties die landbouwproducten verwerken en coöperaties in de maakindustrie. Als voorzitter van een vereniging van coöperaties word ik dus enerzijds geconfronteerd met de nood van degenen die gebukt gaan onder een enorme werklast in de sector van de hulp- en essentiële dienstverlening, met daarbij een sterke blootstelling aan besmettingsrisico's, en anderzijds met de angst en de spanningen van degenen die zonder werk zitten.

 

Welke reactie op de coronaviruscrisis was efficiënt?

Wat althans in ons geval heeft gewerkt, was de grote solidariteitsdrang en het krachtige reactievermogen van lokale gemeenschappen, vrijwilligersorganisaties en allerhande sociale organisaties, die buitengewone dingen hebben gerealiseerd, door zowel donaties in te zamelen als activiteiten op te zetten. De zelfopoffering van sociale en gezondheidswerkers is ongelooflijk. Niet alleen artsen en verpleegkundigen maar ook een groot aantal opvoeders en zorgmedewerkers hebben diensten verleend en daarbij grote persoonlijke risico's genomen. En dan was er ook de algemene mobilisatie. In 10 dagen tijd werden in de stad Bergamo (maar ook in andere steden) veldhospitalen opgezet met behulp van tenten van beurzen en is er een grote mobilisatie van vrijwilligers op gang gekomen die dag en nacht gratis hebben gewerkt. De leiding zal grotendeels in handen zijn van artsen en verpleegkundigen van ngo's, terwijl de financiering door donaties wordt ondersteund. In Bergamo hebben we ook in een paar dagen tijd drie hotels heringericht en meer dan 300 bedden in gereedheid gebracht waarin patiënten, zodra ze gestabiliseerd zijn en uit ziekenhuizen worden ontslagen, worden opgevangen, zodat bedden op ziekenhuisafdelingen kunnen worden vrijgemaakt. In deze hotels wordt de patiëntenzorg verzekerd door onze sociale coöperaties. Het is een enorme inspanning geweest, maar het gaat om belangrijke dienstverlening.

 

Wat is er niet gelukt?

Voor wat niet heeft gewerkt moeten we vooral kijken naar onze overheidsinstanties, die geen tijdige en duidelijke besluiten konden nemen en niet in staat waren om in deze noodsituatie eensgezind plannen of acties op te zetten. Door lokale, regionale en nationale overheden werden immers tegenstrijdige besluiten genomen. Deze bureaucratie was er te veel om bekommerd haar macht te consolideren en zich af te schermen voor verantwoordelijkheden, die in te veel gevallen werden afgewenteld op de mensen in het veld. Algemeen hebben we dit in verschillende mate niet alleen in Italië en Bergamo gezien, maar ongeveer in alle westerse landen. 

 

Hoe is deze houding van de verschillende bestuursniveaus te verklaren?

Ik denk dat er algemeen onderschat werd wat er in China aan het gebeuren was, een beetje alsof we ons in het Westen superieur voelden omdat we toch over een geavanceerd gezondheidssysteem beschikken, met spitstechnologie en zeer moderne ziekenhuizen. Alsof in de hoofden van te veel leiders, maar ook van bedrijfsleiders en burgers, de overtuiging leefde dat we beschermd zouden worden door de westerse manier van leven en dat we zouden kunnen rekenen op onze hoogstaande ziekenhuizen en zorginstellingen — een waangedachte. In het begin, bij het uitbreken van de epidemie in Lombardije, werd er gelachen om degenen die bezorgd alarm sloegen. Dit gevoel van superioriteit komt misschien wel het best tot uiting in de veelbesproken verklaring van een Italiaans regiovoorzitter die de Chinezen beschuldigde “van slechte persoonlijke hygiëne en het eten van levende muizen”, een opvatting die maar al te wijd verspreid was in alle lagen van de westerse bevolking. Tot voor kort deed deze houding in verschillende vormen ook opgeld onder andere politieke leiders in Europa en de wereld. Ziekenhuizen, die buitengewone en innovatieve gezondheidsdiensten aanbieden zoals meervoudige orgaantransplantaties en geavanceerde kankertherapieën, zijn in feite uiterst kwetsbaar gebleken en stonden op het punt in te storten als gevolg van een virusepidemie die beter onder controle had kunnen worden gehouden was ze zo ver mogelijk van de ziekenhuizen vandaan gehouden. In ieder geval waren de ziekenhuizen hier in Bergamo, in weerwil van zichzelf, verspreidingscentra van de epidemie. 

 

Hoe beoordeelt u de maatregelen die op Europees niveau worden genomen?

Ik behoor tot degenen die menen dat de Europese Unie en haar instellingen in deze periode heel wat hebben gedaan, zij het moeizaam en met de welbekende tegenstrijdigheden; ik denk dan aan zowel de complexe besluitvormingsmechanismen als de neiging van de lidstaten om alleen aan zichzelf te denken. Het lijkt mij dat de Europese Commissie en het Europees Parlement in een maand tijd belangrijke besluiten hebben kunnen nemen en nooit eerder geziene economische maatregelen hebben getroffen. Hoe fundamenteel de economie ook is en hoe belangrijk de genomen economische maatregelen ook zijn, zowel om de noodsituatie het hoofd te bieden als om straks zodra de crisis afzwakt, te proberen de draad opnieuw op te nemen, alles wijst er toch op dat Europa nog steeds niet beschikt over mogelijkheden om ook op andere gebieden dan marktregulering en economie in te grijpen met instrumenten, middelen en bevoegdheden. 

 

Hebben we daarom een meer verenigd Europa nodig?

Het is duidelijk dat we Europa nog meer nodig hebben. Het is net alsof we plots ernstig ziek zijn en iemand ons alleen maar kan helpen door ons geld te geven of ons naar het ziekenhuis te laten gaan, maar ons op geen enkele manier rechtstreeks kan verzorgen of beschermen. We weten allemaal dat geld belangrijk is om te kunnen genezen, maar als je geld gegeven wordt in een woestijn, dan zul je met dat geld niet kunnen genezen. Ik denk dat de enorme crisis die door de epidemie is veroorzaakt, ons leert dat als we echt een Europese Unie willen, we veel verder moeten gaan dan de interne markt en de banken- en monetaire unie en echt moeten kijken naar een Unie van Staten met een gecoördineerd en eenvormig beleid voor het hele continent.

Hoe kunnen we ons allemaal nuttig maken en wat voor hulp is er nodig?

Wat we kunnen doen is blijven investeren in de verwezenlijking van het ideaal van een verenigd Europa, door altijd een cultuur van solidariteit en integratie te bevorderen en door te proberen egoïsme en uitsluiting tegen te gaan. Het wordt immers steeds duidelijker dat niemand zich alleen zal kunnen redden en dat solidariteit en het wederzijds en gemeenschappelijk delen van het lot van de mensheid en van Europa slechts één vreselijk alternatief hebben: een mensonwaardige en wanhopige val in de hel van nieuwe oorlogen. 

Hebt u solidariteit met Italië kunnen vaststellen?

We hebben veel solidariteit gevoeld op sociale netwerken, bijv. via de organisaties van de sociale economie, en vrienden en instellingen in vele landen hebben ruimschoots blijk gegeven van hun medeleven en verbondenheid. Ook van collega's van het EESC heb ik waardevolle steunberichten ontvangen. Jammer genoeg moet soms echter worden vastgesteld hoe sommige politici van Europese landen met minachting op Italië neerkijken en geen tijd verloren hebben laten gaan om ons te bekritiseren. Zij sturen aan op egoïstische en kortzichtige maatregelen, ook met betrekking tot de mogelijke rol van de Europese Unie... en helaas verschilt dit niet zozeer van wat tal van Italiaanse politici willen, die in deze crisis alleen maar kritiek leveren of de situatie uitbuiten vanuit opportunistische politieke berekeningen en om onder de angstige en gedesoriënteerde bevolking een gemakkelijke consensus te bewerkstelligen. Volgens mij is er dan ook in dit geval sprake van enerzijds een Europa en een mensheid die solidair en veerkrachtig zijn, elkaar helpen en opbouwend werken, en anderzijds een aantal aasgieren en opportunisten die in crisis- en oorlogssituaties op een bekrompen manier alleen aan hun eigen voordeel denken. (mp)

 

Door Adam Rogalewski

Na de covid-19-pandemie zal niets ooit nog hetzelfde zijn. Niet alleen ons leven, maar ook ons land, onze economie en onze samenleving: alles zal er totaal anders uitzien. Inmiddels beseffen we hoe kwetsbaar we zijn, ondanks het feit dat onze levensomstandigheden in de loop der tijd fors zijn verbeterd en ondanks de technologische vooruitgang die we, bijvoorbeeld in de vorm van digitalisering en kunstmatige intelligentie, hebben meegemaakt. Door thuis te blijven zijn we er ook achter gekomen hoe belangrijk andere mensen zijn in ons dagelijks leven en welke rol de samenleving speelt. Als we iets geleerd hebben in deze coronacrisis, dan is het wel dat het neoliberale discours (“er bestaat niet zoiets als een samenleving”) niet klopt. In crisistijden zoals deze is het de samenleving of, met andere woorden, de solidariteit tussen mensen die ons kan beschermen tegen de gevolgen van een virus.

De pandemie heeft onze blik op werk veranderd. We hebben ons gerealiseerd dat bepaalde werknemers en beroepen die vroeger als minder belangrijk werden beschouwd, in feite cruciaal zijn voor het functioneren van onze economie. Het gaat daarbij niet alleen om de mensen in de gezondheidszorg – die hun leven op het spel zetten en de klok rond werken om zorg te bieden – en het personeel in de ouderenzorg, maar ook om zogeheten ‘laagopgeleiden’, zoals supermarktpersoneel, chauffeurs, schoonmakers en landbouwmedewerkers, die ons essentiële goederen en diensten leveren. Velen van hen zijn migranten, die als een last voor de maatschappij worden gezien en in veel landen en door veel populistische partijen als zondebok worden gebruikt. Ondertussen weten we dat onze samenleving zonder hen niet in staat zou zijn om de pandemie het hoofd te bieden.

Door de uitbraak van het coronavirus is het onderscheid tussen reguliere arbeidskrachten, flexwerkers en zelfstandigen verdwenen. Het is duidelijk geworden dat alle vormen van werk belangrijk zijn en dat alle werkenden, ook micro-ondernemers, een bijdrage leveren aan onze economie en allemaal in aanmerking komen voor staatssteun.

En het is deze hulp van de staat, die werknemers en ondernemers kan beschermen, die een cruciale rol speelt in de bestrijding van deze pandemie. We hebben meer dan ooit behoefte aan een sterke en democratisch gecontroleerde staat die openbare diensten kan leveren en de economie kan beschermen. De nadruk moet liggen op democratische controle van de staat en de regering om een situatie zoals in Hongarije te voorkomen, waar onlangs de noodtoestand is uitgeroepen en niemand kan garanderen dat de grondbeginselen van democratie nog worden nageleefd. De crisis heeft ook aangetoond dat de sociale partners een essentiële rol spelen in de keuze van de beleidsmaatregelen ter bestrijding van het coronavirus. Helaas leken de parlementsleden van mijn eigen land dat vergeten te zijn toen ze onlangs een wet goedkeurden die niets te maken heeft met de pandemie, maar die de rol van de sociale dialoog en de onafhankelijkheid van de sociale partners aan banden wil leggen.

Door de coronacrisis heeft de EU meer oog gekregen voor de behoeften van de burger. Zo heeft de Commissie onlangs een nieuw instrument in het leven geroepen (SURE) om voor 100 miljard EUR steun te verlenen voor arbeidstijdverkorting en preventie van werkloosheid. Het gevaar bestaat echter dat lidstaten hun individuele belangen laten prevaleren boven solidariteit binnen de EU. Dit is met name van belang voor landen met een minder ontwikkelde economie en minder uitgebreide sociale vangnetten, die meer economische steun nodig hebben.

Zoals gezegd heeft de covid-19-uitbraak onze blik op de samenleving, de economie en de EU-instellingen veranderd. Zonder deze crisis was dat nooit gebeurd. We zien nu in dat elke werknemer ertoe doet – ook de werknemer die als laagopgeleid te boek staat – en we zijn ons bewust geworden van het belang van de samenleving (tegen alle neoliberale ideeën over individualisme in), het belang van investeren in de publieke sector en, tot slot, de cruciale rol van democratie en sociale dialoog. Ik ben er stellig van overtuigd dat we de lessen die we in deze crisis hebben geleerd, niet zullen vergeten en dat we na de coronacrisis gaan werken aan een betere toekomst, een toekomst die van Europa en de wereld een betere plek maakt voor iedereen.

Door Helena De Felipe Lehtonen

Midden in deze pandemie die ons allen treft, maar vooral ouderen en mensen met een zwakkere gezondheid, vraag ik me af of het virus niet in een laboratorium is ontstaan en al dan niet per ongeluk is vrijgekomen. Aangezien dat voor gewone burgers waarschijnlijk altijd een raadsel zal blijven en er wellicht pas tegen het najaar van 2021 een vaccin beschikbaar zal zijn, is het niet uitgesloten dat we de komende winter met een ander virus te maken krijgen dat vergelijkbare gevolgen heeft (denk maar aan de Spaanse griep van 1918).

Is het stilleggen van de economie en het massaal inzetten van reservemiddelen in bijna alle landen dan wel de beste manier om de werkgelegenheid en de reële economie in stand te houden? Of is het misschien beter om al onze logistieke en economische inspanningen aan te wenden om onze gezondheidszorg de middelen te verschaffen om burgers die besmet zijn geraakt te testen en zo nodig te behandelen?

Ik denk namelijk dat de wereldeconomie zoiets in 2021 helemaal niet aankan, ondanks alle noodhulp en leningen, omdat de reële economie zal instorten – en de werkgelegenheid dus ook. De kans bestaat dat we op een punt belanden waarop de staat de leiding over het maatschappelijk middenveld moet overnemen, omdat de particuliere sector daartoe niet meer in staat is.

Er wordt niet meer gewacht op het moment dat de Europese Unie duidelijk leiderschap aan de dag legt en de lidstaten vertelt welke stappen zij moeten zetten in de strijd tegen deze pandemie, zowel op het vlak van volksgezondheid als op economisch en sociaal vlak. Elk land heeft zijn eigen maatregelen genomen en zich daarbij louter gebaseerd op de veronderstellingen van de WHO, die uiteraard geen rekening houdt met de economie. Ook dit is een fundamenteel uitgangspunt om de leidende rol van de EU te beoordelen.

Als lid van het EESC en vertegenwoordigster van de Europese en Spaanse kleine en middelgrote ondernemingen, die gemiddeld twee of drie werknemers in dienst hebben, denk ik dat de emotionele, economische en persoonlijke schade onomkeerbaar is. Het is daarom tijd voor een visie op korte tot middellange termijn, waarin geen plaats is voor het soort gezondheidsmaatregelen dat in totalitaire landen wordt genomen en die zich absoluut niet lenen voor een vrijemarkteconomie.

 

 

Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie

We zullen alle beschikbare instrumenten gebruiken om de verspreiding van het #coronavirus in te dammen, patiënten te helpen en ervoor te zorgen dat de Europese economie deze storm doorstaat.
Ik ben ervan overtuigd dat de EU de dreun aankan die onze zorgstelsels en economieën nu krijgen. Maar elke lidstaat moet zijn volledige verantwoordelijkheid nemen. En de Europese Unie als geheel moet zich vastberaden, gecoördineerd en verenigd tonen.

Charles Michel, voorzitter van de Europese Raad

Om #COVID19 te kunnen aanpakken, hebben we meer Europa nodig en een EU die zich samen met de lidstaten mobiliseert om de verspreiding van het virus in te dammen, te zorgen voor medische apparatuur en om maatregelen te nemen teneinde de negatieve economische en sociale consequenties voor de burgers te beperken.

Onze volle steun verdienen de gezondheidswerkers die dag en nacht de #COVID19-crisis bestrijden. Het zal een moeilijk en langdurig gevecht worden, maar we strijden allemaal eensgezind voor hetzelfde.

David Sassoli, voorzitter van het Europees Parlement

We maken een hachelijke tijd mee voor onze Unie en onze economie. Er is geen tijd voor loze woorden. De EU-instellingen werken aan een nieuw pakket maatregelen om landen en mensen in nood te helpen. Het is nu niet het moment voor unilateraal optreden, maar juist voor grootschalige algehele samenwerking.

Luca Jahier, voorzitter van het Europees Economisch en Sociaal Comité

Nu moeten we één Unie vormen, anders stellen we niets voor. Alle lidstaten moeten zich verenigen en moeten gecoördineerd en coherent optreden. Snel en gezamenlijk handelen is het enige doeltreffende antwoord op een crisis die ons allemaal treft. De integriteit van de Europese Unie staat op het spel. #Whateverittakes

Apostolos Tzitzikostas, voorzitter van het Europees Comité van de Regio’s

De EU moet laten zien dat het een eenheid is en regio’s en steden helpen, die bij de bestrijding van het #coronavirus in de frontlinie staan. Een EU-mechanisme voor noodsituaties op gezondheidsgebied moet lokale gemeenschappen helpen bij de inschakeling van extra artsen, de aanschaf van medische apparatuur en de ondersteuning van intensivecarediensten.

Ik roem alle lokale en regionale leiders die met professionalisme, toewijding en moed in de frontlinie strijden tegen #COVID19. Mijn gedachten gaan uit naar hen die daarvoor een persoonlijke prijs betalen.

Christine Lagarde, voorzitter van de Europese Centrale Bank

De Europese Centrale Bank zal haar bijdrage leveren om elke burger van de eurozone te helpen deze zeer moeilijke tijd door te komen.

Uitzonderlijke tijden vragen om buitengewone maatregelen. Onze inspanningen voor de euro kennen geen grenzen. We zijn vastbesloten om, binnen onze bevoegdheden, alle mogelijkheden van ons instrumentarium te benutten.

Josep Borrell Fontelles, hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid

De #Coronavirus-crisis vraagt om een mondiale aanpak. We steunen onze partners, met name in Afrika, niet alleen uit solidariteit en om de meest kwetsbaren te helpen, maar ook in ons eigen belang. We moeten de pandemie niet alleen hier in Europa, maar overal ter wereld oplossen. Doen we dat niet, dan ondervinden we daarvan de gevolgen.

De oproep van VN-secretaris-generaal António Guterres om onmiddellijk in de hele wereld de wapens neer te leggen, is belangrijker dan ooit. Alleen samen en in vrede kunnen we de #coronavirus-pandemie overwinnen. Dat is de echte strijd die we nu moeten aangaan. Eenheid en solidariteit zijn onze wapens. (mr)