EESC info

Cuirfear tús, ó mhí Aibreáin ar aghaidh, le sraith alt “Dessine-moi…*” agus iad curtha i dtoll a chéile ag comhaltaí CESE.

Is ar mhaithe le léitheoirí CESE info, agus tocht mór orainn, a fhoilsímid cuntais san eagrán seo ónár gcuid údar a thoiligh le léargas a thabhairt dúinn ar an tréimhse ann as seo a d’eascair as paindéim an choróinvíris. Mar chuid d’agallamh, de thuairim agus de theachtaireacht a dhéantar amhlaidh.

Gabhaimid buíochas leis na daoine seo a leanas as a gcuid cuntas: Isabel Caño Aguilar, Leas-Uachtarán atá freagrach as an gcumarsáid, Milena Angelova, Leas-Uachtarán atá freagrach as an mbuiséad, agus na comhaltaí seo a leanas: Helena de Felipe Lehtonen ó Ghrúpa na bhFostóirí, Adam Rogalewski ó Ghrúpa na nOibrithe agus Giuseppe Guerini ón ngrúpa "Éagsúlacht Eoraip". (ehp)

 ̽Antoine de Saint-Exupery: Le Petit Prince

Le Isabel Caño Aguilar

Táimid ag gabháil trí imthosca atá eisceachtúil agus neamhghnách.

Ar thaobh amháin, táimid ag fanacht amach ó dhaoine inár dtíortha féin, faoi bhaile, agus ar an taobh eile, tuigimid go leanann an saol ar aghaidh gan stad agus go leanann an tsochaí shibhialta d’éirí gach maidin agus de dhul i mbun na hoibre.

De dheasca na staide seo nach bhfacthas a leithéid riamh roimhe seo, tá ualach trom orainn go léir.

Agus is deacair a shamhlú cad a bheidh romhainn de thoradh gach lae nua. Tá gach gné dár saol gairmiúil agus príobháideach thíos leis an staid seo.

Ar dtús, ba bhreá liom na seirbhísí poiblí a lua, go háirithe na daoine a thugann aire dár sláinte – gairmithe díograiseacha atá ag tabhairt faoina gcúraimí go cróga, iad i mbun ragoibre agus ag déanamh a seacht ndícheall lena sheachaint go mbeidh gach rud sa mhullach ar na hospidéil agus go dtifeadh na seirbhísí sláinte as a chéile. Ón 15 Márta i leith, bhí mé páirteach leis na sluaite ag bualadh bos ar na balcóiní ag a hocht a chlog gach oíche. Tríd an méid sin a dhéanamh, ní hé amháin go gcuirim mo bhuíochas in iúl as an gcúram ollmhór seo, táim ag tacú le héileamh sainráite: tá níos mó acmhainní de dhíth ar ár gcórais sláinte!

Go háirithe, ba bhreá liom mo bhuíochas a ghabháil leis an bhfoireann cúraim sláinte uile sa Roinn Obstatraice agus Gínéiceolaíochta ag Ospidéal Ollscoile Cliniciúil San Celio in Granada, as ucht a gcuid iarrachtaí agus ba bhreá liom na hiarrachtaí sin a chur i bhfios daoibh. Ba iadsan a roinn linn na grianghraif atá foilsithe san eagrán seo de EESCinfo.

D’fhonn cothrom lae 200 bliain bhreith Florence Nightingale, bunaitheoir na haltrachta nua-aimseartha, a chomóradh, tá Bliain an Altra agus na Mná Cabhrach á céiliúradh ag an Eagraíocht Sláinte Dhomhanda in 2020. Tá ról ríthábhachtach ag na fir agus na mná sin agus seirbhísí fíor-riachtanacha á soláthar acu, rud a leanann siad á dhéanamh le linn ghéarchéim seo an choróinvíris (COVID-19).

Ní hiadsan amháin atá i gceist. Uaireanta déanaimid dearmad ar earnáil atá chomh tábhachtach céanna, earnáil inar oibrigh mé féin agus ar rud é as a bhfuilim bróidiúil. Tá na mílte mac léinn gaibhnithe sa bhaile agus ní bheidís in ann leanúint den fhoghlaim murach an tacaíocht leanúnach dhochloíte a fhaigheann siad ó oibrithe oideachais.

Ní raibh obair na n-earnálacha seo chomh mór sin i mbéal an phobail riamh roimhe seo agus, ó mo thaobh féin de, ba cheart an t-aitheantas sin a iompú ina ghealltanas ón Aontas Eorpach go gcuirfear deireadh leis na bearta déine a d’fhág go raibh siad tearcmhaoinithe, agus ina ionad sin bearta sonracha a thabhairt isteach lena leithdháilfear buiséid níos mó orthu.

Ní thiocfaidh linn an ghéarchéim seo a shárú gan eagraíochtaí na sochaí sibhialta a bhíonn ag obair ar an láthair lá ina dhiaidh lae, ach tá gníomhaíocht chinntitheach ón Aontas de dhíth orainn.

Agus cothrom lae 70 bliain Dhearbhú Schuman á chéiliúradh i gceann cúpla lá, tá gá againn anois níos mó ná riamh, le spreagadh láidir agus gealltanas ón Aontas Eorpach. Ní mór na bearta cearta agus an ghníomhaíocht cheart a dhéanamh, lena n-áirítear a mhéid a bhaineann leis an mbuiséad, ionas gur léir do shaoránaigh AE gur tionscadal spleodrach fós é an AE seachas díreach giorrúchán.

Sa tréimhse dheacair seo, a mbeidh tionchar buan aici ar an tsochaí, ní mór dúinn, that gach rud eile, an smaoineamh a chur i bhfios, go bhféadfadh Eoraip eile, Eoraip a bheadh níos láidre agus níos fearr a bheith ann.

Le Milena Angelova

Tá COVID-19 ar an dúshlán is mó a tháinig romhainn an céad seo go n-uige seo. Ní dhíreoidh mé ar na héifeachtaí diúltacha atá aige sin ar an saol, ar chearta agus saoirsí bunúsacha, ar an ngeilleagar, ar an dea-bhail. Ina ionad sin, féachfaidh mé le dearcadh dearfach praiticiúil a thabhairt ar an gcaoi a bhféadfaimid an oiread tairbhe is féidir a bhaint as an staid reatha. Is féidir linn déileáil leis seo le chéile, má leanaimid de bheith dírithe, má oibrímid le chéile mar fhoireann agus má bhímid freagrach.

Gnó níos éifeachtaí ná mar is gnách

Ní áras cónaithe, agus é sin amháin, an baile anois dúinn: comhlíonann sé gach feidhm dá bhfuil againn – is ann atá an oifig, an scoil, ionaid chumarsáide, láithreacha siamsaíochta agus is ann a chaithimid na béilí a d’ithimis amuigh roimhe sin... Tugann sin deis uathúil do theaghlaigh a bheith níos aontaithe ná mar a bhí agus tairbhe a bhaint as bheith le chéile agus as gníomh neartaithe foirne a dhéanamh chun a áirithiú go bhfuil gach uile dhuine den teaghlach sách ullmhaithe leis na hoibleagáidí laethúla atá air nó uirthi a chomhlíonadh go héifeachtúil – an obair, ranganna, an chumarsáid, an spórt. D’éirigh le mo theaghlach féin, mar shampla, dhá sheomra scoile a chur ar bun (ceann an duine dár mbeirt mhac araon), dhá oifig baile agus ionad ilmheán, áit a bhfreastalaím ar chruinnithe ó chian agus a ndéanaim agallaimh do na meáin, agus déanann m’fhéile céile amhlaidh. Ina theannta sin, d’éirigh linn ionad aclaíochta seiftithe a chur ar bun ionas gur féidir linn leanúint de bheith aclaí d’ainneoin go bhfuilimid faoi ghaibhniú sa bhaile. Tá ranganna uile na bpáistí le fáil ar líne – na dreasa traenála cearáité san áireamh!

An misneach a choinneáil agus tráthanna aoibhne a aimsiú

Bíodh is go gcuirtear isteach ar na saoirsí bunúsacha atá againn uile agus muid faoi ghaibhniú – a bheith saor le dul pé áit is mian linn, le taisteal agus obair a dhéanamh agus le caitheamh aimsire gníomhach a bheith againn – is féidir linn a bheith dearfach go fóill féin agus sult a bhaint as na tráthanna aoibhne a bhíonn againn gach lá. Is cinnte go gcuidíonn sé linn a bheith dírithe agus spreagtha ach struchtúr a bheith ar an lá. Ó mo thaobhsa de, tá sceideal an-dian agam ós rud é go mbíonn orm mo chuid ama a roinnt idir aire a thabhairt do na páistí agus aclaíocht a dhéanamh (gan chomhréiteach – 90 nóiméad ar a laghad san ionad aclaíochta gach lá). Anuas air sin, bíonn orm am a chur i leataobh chun oibriú do Chomhlachas Caipitil Tionsclaíoch na Bulgáire (BICA) – tá cuid mhór caibidlíochta á déanamh againn faoi láthair le rialtas na Bulgáire maidir le bearta frith-ghéarchéime chun tacú le gnólachtaí agus leis an bhfostaíocht. Agus, ar ndóigh, an meall mór ar deireadh, bíonn orm am a chur i leataobh chun oibriú do CESE freisin. Ó tharla nach féidir liom cumarsáid a dhéanamh le mo chuid comhghleacaithe ach ó chian, bíonn breis ama agus dua de dhíth chun ullmhúchán a dhéanamh d’ábhar na bpléití agus chun comhordú a dhéanamh air sin, agus cuirtear le castacht na gcúraimí is fusa dá bhfuil ann, fiú amháin, toisc go bhfuilimid scartha ó chéile. Ach, nuair a éiríonn linn an sprioc a bhaint amach, is amhlaidh a bhíonn níos mó tairbhe agus sásaimh fós le baint as sin.

Níl a fhios ag aon duine cá fhad a mhairfidh an staid seo, ná cén uair a bheimíd in ann filleadh ar an saol mar a bhí. Ach cloífimid an phaindéim seo le chéile, ar ais nó ar éigean, agus fillfimid ar an ngnáthshaol socair, gan srianta ná eagla. Go n-uige sin, seasfaimid le chéile agus leanfaimid ar aghaidh lenár gcuid oibre agus gnáthamh gach lá, agus taitneamh á bhaint againn as tráthanna aoibhne go fóill féin, ós rud é gurb amhlaidh gur gné dár saol é a bheith faoi ghaibhniú agus – dá mbreathnóimis air sin de mheon dearfach – d’fhéadfadh sin tráthanna áthais a thabhairt dúinn.

 

Agallamh le Giuseppe Guerini

A Chomhairleoir Guerini, conas tá ag éirí leat le linn an drochshaoil seo?

Braithim go bhfuil brú an-mhór orm de thoradh teannas oibre, ar bhonn pearsanta agus ar leibhéal na mothúchán. Tá cónaí orm in Bergamo, an ceantar is mó atá buailte ag an eipidéim san Iodáil, agus tá néal anuas orainn i ngeall ar a bhfuil fulaingthe ag daoine, gan trácht ar a bhfuil de dhaoine básaithe san áit, rud a fhágann buairt sheasta orainn agus sinn ag titim i ndímrí de shíor. Is aithnid dúinn uile cara, comhghleacaí nó duine dár lucht aitheantais a buaileadh; ní hamháin daoine a fuair bás den choróinvíreas ach daoine eile freisin atá thíos leis agus iad ag streachailt leo sna haonaid dianchúraim.

 

Mar uachtarán ar chomhlachas comharchumann, cén modh oibre a bhíonn agat agus tú i mbrollach an chatha, mar a déarfá?

Ó thaobh an róil atá agam féin, is éard is cúram domsa aghaidh a thabhairt ar an iliomad éigeandálaí a bhfuil na comharchumainn atá faoi mo chúram ag plé leo ón 23 Feabhra seo caite i leith. B’in an uair a thuigeamar go raibh an víreas ag leathadh leis agus bhí orainn cinntí a dhéanamh, tráth a bhí éiginnteacht mhór ann, faoin gcineál cur chuige ab fhearr a d’oirfeadh don iliomad seirbhísí a bhainistímid. Fostaíonn ár gcomharchumainn in Bergamo os cionn 9,000 duine atá ag saothrú i seirbhísí sóisialta agus sláinte agus bainistíonn siad seirbhísí cúraim agus cúram baile, fara ionaid chónaithe agus lae do dhaoine scothaosta agus do dhaoine faoi mhíchumas. Shocraíomar cuid díobh sin a dhúnadh, ach ansin chuir na húdaráis áitiúla bagairt orainn óir ba éard a bhí uathu ná go leanfaí de na seirbhísí a chur ar fáil. Bhíomar faoi theannas mór an uair sin. Le linn na laethanta agus na seachtainí ina dhiaidh sin tháinig méadú de shíor ar an teannas agus ar an bhfaitíos: bhí luas mire fúinn ag iarraidh feistí cosanta a fháil dár n-oibrithe, agus bhí imní orainn ag iarraidh leanúnachas seirbhísí cúraim agus cúnaimh áirithe a ráthú. Ba mhóide an imní sin mar bhí ganntanas acmhainní agus uirlisí ann, gan trácht ar an eagla a bhí orainn go mb’fhéidir go mbuailfí oibrithe agus úsáideoirí ár seirbhísí breoite. Ar an drochuair, tháinig an tuar faoin tairngreacht sin, go háirithe i gcás tithe cónaithe do dhaoine scothaosta. 

 

Mar sin, ar lean na comharchumainn de bheith ag feidhmiú, nó ar cuireadh iallach ar chuid díobh a gcuid gníomhaíochtaí a chur ar fionraí?

Déanta na fírinne, sa bhreis ar bheith ag troid ar an bhfronta a luaigh mé thuas, b’éigean dúinn aghaidh a thabhairt ar fhadhb eile freisin, is é sin na gníomhaíochtaí go léir nár mhór a stopadh de réir a chéile: thosaíomar leis na scoileanna agus le gníomhaíochtaí oideachais, agus ansin i ndiaidh a chéile b’éigean dúinn earnálacha eile a dhúnadh. Dá bhrí sin, is amhlaidh atá níos mó ná 180 comharchumann ann a raibh orthu “líonta sábháilteachta sóisialta” a ghníomhachtú chun an ghoimh a mhaolú do thart ar 2,500 duine agus tá baol mór ann ina gcás siúd nach mbeidh mórán díobh in ann tosú i mbun gnó athuair: tá buille tubaisteach buailte ag an ngéarchéim ar earnálacha na turasóireachta agus an chultúir. Is é an dála céanna é freisin ag na comharchumainn a bhíonn ag plé le claochlú táirgí talmhaíochta agus táirgí déantúsaíochta. Mar uachtarán ar chomhlachas comharchumann, mar sin, ní foláir dom freastal ar thaobh amháin ar na daoine sin atá i bponc toisc ualach oibre ollmhór a bheith orthu in earnáil an chúnaimh agus na seirbhísí riachtanacha, agus atá i mbaol mór an galar a thógáil, agus ar an taobh eile ní foláir dom freastal orthu sin atá lán d’eagla agus faoi theannas de dheasca iad a bheith as obair.

 

Sa fhreagairt uaibh ar ghéarchéim an choróinvíris, cad iad na gnéithe di ar éirigh leo?

Ba éard a d’oibrigh, inár gcás ar aon chuma, ná an spiorad mór dlúthpháirtíochta agus an cumas láidir chun dul i mbun gnímh atá ag pobail áitiúla, ag cumainn dheonacha agus ag na heagraíochtaí sóisialta éagsúla, ar éirigh leo éachtaí a dhéanamh i dtaca le síntiúis a bhailiú agus i dtaca le gníomhaíochtaí a dhéanamh ar an láthair. B’iontach mar a léirigh na hoibrithe sóisialta agus sláinte neamhleithleasacht. Chinntigh siad – dochtúirí agus altraí mar aon le líon mór oideoirí agus cúramóirí freisin – go mbeadh fáil ar sheirbhísí agus rinne siad amhlaidh bíodh is go raibh riosca mór ann dóibh féin. Agus ansin tharla an slógadh ginearálta. Laistigh de 10 lá i gcathair Bergamo (tharla a leithéid chéanna i gcathracha eile freisin) cuireadh ospidéil mhachaire ar bun i bpubaill aontaí; gan mórshlua oibrithe deonacha a tháinig chugainn agus a d’oibrigh de ló is d’oíche gan oiread is pingin chúitimh a lorg, ní éireodh linn sin a dhéanamh. Is dochtúirí agus altraí ó eagraíochtaí neamhrialtasacha atá ina mbun den chuid is mó, agus d’éirigh linn iad a mhaoiniú le síntiúis a cuireadh chugainn. In Bergamo, rith linn freisin, laistigh de chúpla lá, trí óstán ina bhfuil níos mó ná 300 leaba a réiteach agus a chur ar fáil d’othair a scaoileadh amach as an ospidéal a luaithe a bhí bail sheasmhach orthu ionas gurbh fhéidir leapacha a chur ar fáil go grod sna hotharlanna. Sna hóstáin seo, is iad ár gcomharchumainn shóisialta a chinntíonn an cúram a dhéantar de na hothair. Bhí tréaniarracht ag teastáil chuige sin ach ba thábhachtach an ní an tseirbhís sin a chur ar fáil.

 

Cad iad na gnéithe nár éirigh leo sa fhreagairt uaibh?

Thar aon rud eile, tharla mífheidhmiú ar na leibhéil institiúideacha, óir níor éirigh leo cinntí tráthúla soiléire a dhéanamh agus níor éirigh leo ach oiread pleanáil ná gníomhú le linn na héigeandála le haontacht cuspóra: ina ionad sin, is é a tharla ná go ndearnadh cinntí contrártha idir na córais riaracháin stáit áitiúla, réigiúnacha agus náisiúnta. Ina theannta sin, tá cuid den locht ar an rómhaorlathas mar ba é ba rogha leis a réimse cumhachta féin a dhearbhú agus é féin a chosaint; in ionad a fhreagrachtaí a chomhlíonadh, freagrachtaí a fágadh faoi na hoibreoirí in go leor cásanna. Ar shlí eile, tharla sin ar fud an bhaill, ní hamháin san Iodáil agus in Bergamo, ach i mbeagnach gach tír in iarthar an domhain. 

 

Cén míniú a bheadh agat ar an gcineál sin cur chuige ar na leibhéil éagsúla riaracháin sin?

Sílim nár thógamar ceann ceart dá raibh ag tarlú sa tSín, amhail is gur cheapamar, sinne in iarthar an domhain, gurbh fhearr as sinn, ar chuma éigin, toisc go bhfuil ardchóras sláinte againn, sárchórais teicneolaíochta agus ospidéil an-nua-aimseartha. Amhail is gur cheap an iomarca ceannairí, chomh maith le feidhmeannaigh cuideachtaí agus saoránaigh freisin, go ndéanfadh stíl bheatha an Iarthair sinn a chosaint agus rinne siad talamh slán de go mbeimis in ann brath ar ospidéil agus saoráidí sláinte ar ardchaighdeán. Sna laethanta tosaigh, nuair a bhris an eipidéim amach sa Lombaird, rinneadh ceap magaidh díobh siúd a thóg an gháir. B’fhéidir gurb é an frása is mó a thugann léargas ar an gcaoi ar mheasamar, in iarthar an domhain, a bheith chun tosaigh ar dhreamanna eile ná an ráiteas cáiliúil sin a rinne uachtarán réigiúnach de chuid na hIodáile nuair a mhaígh sé “gur beag an bhuairt a chuireann an sláinteachas pearsanta ar mhuintir na Síne agus gur nós leo lucha beo a ithe”. Tuairim is ea í sin a fhaightear go rómhinic i ngach ceann de na haicmí sóisialta san Iarthar. Go dtí cúpla lá ó shin bhí an dearcadh sin le sonrú i measc ceannairí polaitiúla eile san Eoraip agus ar fud an domhain, bíodh is nach ionann foirm de i gcónaí. Go deimhin, is léir anois go bhfuil ospidéil, a sholáthraíonn seirbhísí sláinte iontacha agus nuálacha amhail cineálacha éagsúla trasphlandaithe orgán agus ardteiripí ailse, is léir go bhfuil siad an-leochaileach i ndáiríre agus go bhfuil siad i mbéal cliseadh i ngeall ar an eipidéim víreasach seo. B’fhearr a d’fhéadfaí an eipidéim sin a choinneáil faoi smacht ach na hospidéil a choinneáil glan air, a mhéid is féidir. In Bergamo, ar a laghad, tharla sé, dá n-ainneoin féin, gur ionad scaipthe na heipidéime a bhí sna hospidéil. 

 

Cad déarfá leis na bearta a glacadh ar leibhéal na hEorpa?

Táimse ar dhuine díobh sin a chreideann go ndearna an tAontas Eorpach agus a chuid institiúidí go leor le linn na tréimhse seo, in ainneoin deacrachtaí agus rialacha contrártha is eol do chách faoi seo a bheith le sárú acu: ó shásraí casta cinnteoireachta go dtí an cás ina bhfuil gach Ballstát ag tochras rómhór ar a cheirtlín féin. Feictear dom go raibh an Coimisiún Eorpach agus Parlaimint na hEorpa in ann cinntí tábhachtacha a dhéanamh laistigh de mhí agus go bhfuil bearta eacnamaíocha á gcur i bhfeidhm acu nár glacadh riamh cheana. Is léir anois, i bhfianaise a thábhachtaí atá an geilleagar agus a thábhachtaí a bheidh ról na mbeart eacnamaíoch a chuirfear i bhfeidhm, chun dul i ngleic leis an éigeandáil nó chun iarracht a dhéanamh cúrsaí gnó a athmhúscailt a luaithe a thráfaidh an éigeandáil, gurb éard atá fós ar iarraidh san Eoraip ná an deis idirghabháil a dhéanamh le huirlisí, acmhainní agus cumhachtaí in earnálacha eile seachas iad sin a bhaineann le rialáil margaidh agus eacnamaíoch amháin. 

 

An bhfuil gá againn, mar sin, le hEoraip níos aontaithe?

Is léir go dteastaíonn an Eoraip uainn anois níos mó ná riamh. Dealraím an cás againn le cás othair a fuair amach tráth go raibh sé thar a bheith tinn agus nach bhféadfadh aon duine cabhrú leis go díreach cé is moite d’airgead a thabhairt dó nó é a fhágáil faoin othar féin dul chun an ospidéil, agus nach bhféadfadh aon duine aire a thabhairt dó ná é a chosaint ar bhealach ar bith. Tá a fhios againn go léir, i ndáiríre, go bhfuil an t-airgead ríthábhachtach i dtreo is gur féidir leat cóir leighis a fháil, ach má thugtar airgead duit agus tú amuigh san fhásach, is cinnte nach féidir leat tú féin a leigheas le cabhair an airgid sin. Creidim gurb é an ceacht atá le foghlaim againn de thoradh na géarchéime ollmhóire seo a thionscain an eipidéim ná má theastaíonn uainn dáiríre Aontas Eorpach a bheith againn go gcaithfimid a bheith sásta i bhfad Éireann níos mó a chur i gcrích seachas an margadh aonair agus an t-aontas baincéireachta agus airgeadaíochta, agus ár ndícheall a dhéanamh chun Aontas de Stáit a chur ar bun a bheidh dírithe ar bheartais pholaitíochta chomhordaithe agus aontaithe don Eoraip trí chéile.

Conas is féidir linn go léir ár gcion féin a dhéanamh agus cén cineál cabhrach a theastaíonn?

Is féidir linn infheistíocht a dhéanamh i gcónaí chun an bharrshamhail atá againn d’Eoraip aontaithe a chur i gcrích, chun cultúr na dlúthpháirtíochta agus an chomhtháthaithe a chur chun cinn i gcónaí, agus chun cur i gcoinne an leithleachais agus cúinge meoin, toisc gur léire ná riamh nach rithfidh le haon duine é féin a shábháil gan chabhair agus nach bhfuil de rogha ann ar an dlúthpháirtíocht agus ar an gcomhroinnt fhrithpháirteach i measc an chine dhaonna agus ar fud na hEorpa ach go dtitfimis faoi tháir agus faoi éadóchas go tine ifrinn de chogaí nua. 

Ar mhothaigh tú gur léiríodh spiorad na dlúthpháirtíochta i leith na hIodáile?

Mhothaíomar go leor dlúthpháirtíochta ó na líonraí caidrimh shóisialta, mar shampla ó eagraíochtaí an gheilleagair shóisialta, agus chuir cairde agus institiúidí in go leor tíortha teachtaireachtaí tábhachtacha dáimhe agus tacaíochta chugainn. Fuair mé teachtaireachtaí luachmhara tacaíochta freisin ó chomhghleacaithe in CESE. Is mór an trua é, áfach, tuairimí diúltacha a chloisteáil i mbéal polaiteoirí ó stáit éagsúla san Eoraip: chrom siad láithreach bonn ar an Iodáil a cháineadh agus iad ag iarraidh beartais leithleacha agus dhúra dá gcuid féin a chur chun cinn, agus bhí tuairim dhiúltach acu freisin faoin ról a d’fhéadfadh a bheith ag an Aontas Eorpach. Ar an drochuair, ba é an dála céanna ag cuid de na polaiteoirí san Iodáil é agus fonn rómhór orthu an ghéarchéim a cháineadh nó a chur chun sochair dóibh féin d’fhonn spriocanna polaitiúla dá gcuid féin a bhaint amach agus chun tacaíocht a fháil go héasca agus go réidh ó phobal na hIodáile a bhí scanraithe agus trína chéile. Déarfainn sa chás seo, mar sin, go bhfuil an dlúthpháirtíocht le sonrú san Eoraip agus pobal acmhainneach daoine inti atá i gcumas dul chun cinn a dhéanamh as a stuaim féin agus nithe dearfacha a thógáil agus go bhfuil, ar an taobh eile, súmairí agus fir faille ann atá ag iarraidh, i dtráthanna géarchéime agus cogaidh, rud éigin a fháil a rachaidh chun a leasa féin. (mp)

 

Le Adam Rogalewski

Tiocfaidh athrú mór ar an saol mar gheall ar an ráig den choróinvíreas (COVID-19). Ina theannta sin, tiocfaidh athrú ar ár gcuid tíortha, ar an ngeilleagar agus ar an tsochaí. De bharr an choróinvíris, tuigimid cheana féin cé chomh leochaileach atáimid ainneoin na bhfeabhsuithe móra atá tagtha ar ár gcuid dálaí maireachtála i gcaitheamh na mblianta, agus an dul chun cinn teicniúil, an digiteáil agus an intleacht shaorga san áireamh. Trí fhanacht amach ó dhaoine faoi bhaile, tá tuiscint faighte againn freisin ar an tábhacht nach beag atá le daoine eile agus leis an tsochaí don saol laethúil. Is ríléir go gcuireann an coróinvíreas insint nualiobrálach ó mhaith, is é sin, nach bhfuil a leithéid de rud ann agus an tsochaí. Ag tráthanna géarchéime cosúil leis an gceann seo againne, is í an tsochaí, nó i bhfocail eile, dlúthpháirtíocht na ndaoine, atá in ann muid a chosaint ó éifeachtaí an víris.

Tá athrú tagtha ar an dearcadh atá againn ar an obair mar gheall ar an bpaindéim. Tuigimid anois gurb amhlaidh go bhfuil oibrithe agus gairmeacha áirithe, a measadh roimhe sin nach raibh chomh tábhachtach céanna, ríthábhachtach d’fheidhmiú an gheilleagair. Orthu sin tá oibrithe sláinte atá ag cur a mbeatha i mbaol agus ag obair ó mhaidin go hoíche chun cúram a sholáthar mar aon le cúramóirí atá ag tabhairt aire do dhaoine aosta. Ach ní hamháin sin, ina measc freisin tá oibrithe eile nach bhfuil chomh cáilithe céanna, más fíor, amhail oibrithe siopaí grósaera, tiománaithe, glantóirí agus oibrithe talmhaíochta a sholáthraíonn earraí agus seirbhísí riachtanacha dúinn. Is imircigh iad go leor de na daoine sin a measadh gur ualach ar an tsochaí iad agus a ndearna go leor páirtithe pobalacha ceap milleáin díobh in go leor tíortha. Ach mar sin féin, tuigimid anois nach mbeadh an tsochaí in ann dul i ngleic leis an bpaindéim dá n-uireasa.

Tá deireadh curtha le difríochtaí idir gnáthoibrithe, oibrithe neamhghnácha agus oibrithe féinfhostaithe mar gheall ar an ráig den choróinvíreas. Táimid tagtha ar an tuiscint go bhfuil gach cineál oibre riachtanach agus go rannchuidíonn gach oibrí, micrifhiontraithe fiú, leis an ngeilleagar agus go bhfuil tacaíocht stáit ag teastáil uathu ar an dóigh chéanna.

Tá ról an-tábhachtach ag an idirghabháil sin ón stát chun dul i ngleic leis an bpaindéim agus oibrithe agus fiontraithe a chosaint. Murab ionann agus riamh, is éard atá uainn ná stát láidir faoi rialú daonlathach atá in ann seirbhísí poiblí a sholáthar agus an geilleagar a chosaint. Ba cheart béim a chur ar stát faoi rialú daonlathach agus ar a rialtas chun cás cosúil leis an gceann san Ungáir a sheachaint, áit nach féidir a ráthú, de thoradh bearta a glacadh le déanaí lena mbunaítear staid éigeandála, go gcloífear le bunphrionsabail an daonlathais. Ina theannta sin, léirigh an ghéarchéim an ról riachtanach atá ag na comhpháirtithe sóisialta chun beartais a fhorbairt le dul i ngleic leis an ráig den choróinvíreas. Faraor, i mo thír dhúchais féin, is cosúil go ndearna teachtaí parlaiminte dearmad air sin nuair a ghlac siad gníomh le déanaí trína dtugtar isteach rialacháin nach mbaineann leis an bpaindéim ach atá dírithe ar ról an idirphlé shóisialta agus neamhspleáchas na gcomhpháirtithe sóisialta a shrianadh.

De bharr an choróinvíris, tá an tAontas Eorpach níos freagrúla do riachtanais an phobail. Mar shampla, mhol an Coimisiún ionstraim le déanaí ar fiú EUR 100 billiún í chun tacú le socruithe oibre gearrthéarmacha agus rioscaí dífhostaíochta a mhaolú (SURE). Mar sin féin, tá baol ann go mbeidh forlámhas ag leasanna aonair na mBallstát ar dhlúthpháirtíocht an Aontais. Tá tábhacht ar leith leis sin do na tíortha nach bhfuil geilleagar chomh forbartha céanna acu agus nach bhfuil líontáin sábhála shóisialta acu, agus a mbeidh níos mó tacaíocht eacnamaíoch ag teastáil uathu.

Mar a léirítear thuas, bhí deis againn athmheasúnú a dhéanamh ar an tsochaí, ar an ngeilleagar agus ar institiúidí an Aontais Eorpaigh mar gheall ar an ráig den choróinvíreas, rud nach mbeadh indéanta murach sin. Tá an tábhacht atá le gach oibrí aitheanta againn, fiú amháin na hoibrithe sin a mheastar nach bhfuil chomh cáilithe céanna. Ina theannta sin, tá an tábhacht atá leis an tsochaí, ainneoin a dtugann idé-eolaíochtaí indibhidiúlacha nualiobrálacha le fios, aitheanta againn freisin mar aon leis an tábhacht atá le hinfheistíocht a dhéanamh san earnáil phoiblí agus, ar deireadh, le ról ríthábhachtach an daonlathais agus an idirphlé shóisialta. Creidim go diongbháilte nach ndéanfaimid dearmad ar na ceachtanna a d’fhoghlaimíomar sa ghéarchéim seo agus go múnlóimid todhchaí níos fearr tar éis an choróinvíris, todhchaí a fhágann gur fearr an áit í an Eoraip do chách agus gur mar sin freisin don domhan.

por Helena De Felipe Lehtonen

Ante esta pandemia que nos está afectando, sobre todo a nuestros mayores y a nuestros conciudadanos de salud más precaria, plantearía una pregunta sobre si el virus es un producto de laboratorio que ha sido o no intencionadamente liberado. Siendo esto una incógnita para los ciudadanos de a pie, y sin descartar que tengamos una vacuna para otoño de 2021, ¿quién nos dice que no nos encontraremos el invierno que viene con otro virus con parecidas consecuencias al actual? (remontémonos a la gripe española de 1918).

Ante esta incógnita, ¿es el cierre de la economía y el uso masivo de los fondos de reserva de casi todos los países la vía para mantener el empleo y la economía productiva? ¿O quizá tendríamos que poner todos nuestros esfuerzos logísticos y económicos en dotar a nuestras sanidades de los recursos para analizar y atender las infecciones de nuestros ciudadanos y ciudadanas que lo requieran sanitariamente?

No creo que las economías mundiales puedan afrontar en 2021 una situación parecida ni remotamente, ni por los rescates ni por los endeudamientos, ya que las economías productivas caerán y con ello el empleo, y quizá nos encontraremos en un ciclo en el que los Estados tendrán que tomar el mando de la sociedad civil porque no habrá economía privada que lo pueda afrontar.

A la Unión Europea, que debería ejercer un liderazgo claro orientando el camino a seguir a sus miembros ante esta pandemia tanto a nivel sanitario como económico y social, ya no se la espera. Cada país ha tomado medidas de manera individualizada solo considerando las premisas de la OMS que, desde luego, de economía no sabe. Este es otro planteamiento de fondo para valorar el liderazgo de la UE.

Como una de las representantes en el Comité Económico y Social Europeo de las pymes europeas y españolas, que en nuestro tejido productivo implica una media de 2/3 trabajadores por pyme, considero que el daño emocional, económico y personal es irreversible. Conviene, por tanto, pensar en el futuro a corto y medio plazo, sin copiar las políticas sanitarias de países totalitarios que en nada se ajustan a una economía de libre mercado.

 

 

Ursula von der Leyen, Uachtarán an Choimisiúin Eorpaigh:

Bainfimid leas as gach uirlis atá ar fáil dúinn chun srian a choinneáil ar leathadh an choróinvíris (#coronavirus), cuidiú a thabhairt d’othair agus chun a chinntiú go dtabharfaidh geilleagar na hEorpa na cosa leis.
Tá mé suite de gur féidir leis an Aontas an fód a sheasamh in aghaidh an tsuaite atá á bhualadh ar ár gcóras sláinte agus ár ngeilleagar. Mar sin féin, ní mór do na Ballstáit uile freagracht iomlán a ghlacadh orthu féin. Ina theannta sin, ní mór don Aontas ina iomláine a bheith diongbháilte, comhordaithe agus aontaithe.

Charles Michel, Uachtarán na Comhairle Eorpaí:

Chun dul i ngleic le dúshlán #COVID-19, tá níos mó den Eoraip ag teastáil uainn, is é sin Eoraip a sheasfaidh leis na Ballstáit d’fhonn srian a choinneáil ar leathadh an víris, trealamh leighis a ráthú agus bearta a chomhaontú chun laghdú a dhéanamh ar an tionchar diúltach eacnamaíoch agus sóisialta ar ár saoránaigh.

Tugtar tacaíocht iomlán do na hoibrithe sláinte atá ag obair de lá agus d’oíche chun géarchéim #COVID-19 a chomhrac. Beidh sé deacair agus glacfaidh sé roinnt ama orainn ach is le chéile a sheasaimid sa chomhrac seo.

David Sassoli, Uachtarán Pharlaimint na hEorpa:

Is tréimhse íogair í seo dár nAontas agus dár ngeilleagar. Ní hé seo an t-am le fuighle fáis. Tá pacáiste nua de bhearta á ullmhú ag institiúidí an Aontais chun tacú le tíortha agus daoine atá i ngátar. Ní hé seo an t-am le gníomhaíochtaí aontaobhacha, ach le comhar domhanda níos fearr.

Luca Jahier, Uachtarán Choiste Eacnamaíoch agus Sóisialta na hEorpa:

San am i láthair, is Aontas muid, sin nó dada. Ní mór do na Ballstáit uile teacht le chéile agus gníomhaíocht chomhbheartaithe, chomhleanúnach a dhéanamh. Is é an t-aon dóigh éifeachtach le dul i ngleic leis an ngéarchéim seo, a bhfuil tionchar aici orainn ar fad, ná gníomhaíocht a dhéanamh go tapa agus i gcomhar le chéile. Is air sin atá sláine an Aontais Eorpaigh ag brath. #Whateverittakes (ar ais nó ar éigean)

Apostolos Tzitzikostas, Uachtarán Choiste Eorpach na Réigiún:

Ní mór don Aontas a aontacht a léiriú agus cuidiú le réigiúin agus cathracha atá ag comhrac i gcoinne an choróinvíris (#coronavirus) sa líne thosaigh. Ní mór do Shásra AE um Éigeandáil Sláinte a bheith ina chuidiú ag pobail áitiúla chun gur féidir leo dochtúirí nua a earcú, feistí leighis a cheannach agus tacaíocht a thabhairt do sheirbhísí dianchúraim.

Molaim na ceannairí áitiúla/réigiúnacha uile sa líne thosaigh a bhfuil gairmiúlacht, dúthracht agus misneach á léiriú acu sa chomhrac i gcoinne #COVID-19. Tá an-trua agam dóibh siúd atá buailte go pearsanta aige seo.

Christine Lagarde, Uachtarán an Bhainc Ceannais Eorpaigh:

Tá an Banc Ceannais Eorpach tiomanta a chion a dhéanamh chun tacú le gach saoránach sa limistéar euro ag an tráth an-dúshlánach seo.

Teastaíonn bearta urghnácha le linn tréimhse urghnách. Níl aon teorainn leis an tiomantas atá againn don euro. Táimid meáite ar lántairbhe a bhaint as na huirlisí atá againn, de réir an tsainordaithe atá tugtha dúinn.

Josep Borrell Fontelles, Ardionadaí an Aontais do Ghnóthaí Eachtracha agus don Bheartas Slándála:

Tá gá le freagairt dhomhanda ar ghéarchéim an choróinvíris (#Coronavirus). Ní hamháin go bhfuil an dlúthpháirtíocht i gceist agus muid ag iarraidh tacaíocht a thabhairt dár gcomhpháirtithe, go háirithe san Afraic, mar aon le cuidiú a thabhairt do na daoine is leochailí, is chun ár leasa é freisin. Ní féidir linn réiteach a fháil ar an bpaindéim inár dtír féin amháin, ach i ngach tír ar domhan. Mura ndéanaimid amhlaidh, beimid buailte aige arís.

Tá níos mó tábhachta ná riamh ag gabháil leis an iarraidh a rinne Ardrúnaí na Náisiún Aontaithe, António Guterres, go mbeadh sos cogaidh domhanda ann láithreach. Ní féidir linn bua a fháil ar phaindéim dhomhanda an choróinvíris (#coronavirus) ach amháin má oibrímid i gcomhar le chéile ar bhealach síochánta. Sin é an fíorchomhrac ar cheart dúinn aghaidh a thabhairt air sa lá atá inniu ann. Is iad an t-aontacht agus an dlúthpháirtíocht na hairm atá againn. (mr)