από τον Ionuţ Sibian, μέλος της ΕΟΚΕ, Ρουμανία
Στη Ρουμανία, πολυάριθμες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, μεταξύ των οποίων η FONSS, η Afterhills, η Parentis και η Our Smile Group, ένωσαν τις δυνάμεις τους με το Δήμο Ιασίου για τη λειτουργία κέντρου προσφύγων για τους Ουκρανούς που φεύγουν λόγω του πολέμου. Η ακόλουθη ιστορία, που διηγήθηκε η συνάδελφός μου Mihaela Muntean, είναι μία από τις πολλές συγκινητικές εμπειρίες που βιώνουμε.
Η πρώτη πρόσφυγας που έφτασε στο Κέντρο Ανθρωπιστικής και Κοινωνικής Βοήθειας για τους Πρόσφυγες CTR στη Νικολίνα του Ιασίου ήταν η δύο εβδομάδων Ιοβάνα – μικροσκοπική και ήσυχη στην αγκαλιά της μητέρας της, που ήταν επίσης ήσυχη και χλωμή, έχοντας γεννήσει σε καταφύγιο και περιπλανηθεί επί 21 ημέρες. Ακολούθησε ο ψηλός Ρόμαν, πατέρας του μωρού, η μητέρα του και ο 86χρονος παππούς του. Τέσσερεις γενιές ανθρώπων βγήκαν από το φορτωμένο αυτοκίνητο και άρχισαν να περπατούν αργά προς τον χώρο υποδοχής.
- Από πού ήρθατε;
- Από το Χάρκοβο!
Η λέξη ακουγόταν οδυνηρή, σαν να μιλούν για μια καταδίκη.
Δεν είχαμε ακόμη ανοίξει επίσημα, αλλά ένας συνάδελφός μου με είχε καλέσει από το τελωνείο και με ρώτησε εάν θα μπορούσαμε να τους φιλοξενήσουμε, για αυτό τους βάλαμε στους δύο ορόφους για ευπαθή άτομα.
Το κοριτσάκι γεννήθηκε σε συνθήκες πολέμου, τρεις ημέρες αφότου είχαν εγκαταλείψει το σπίτι τους. Τι τρόμο πρέπει να βίωσε η νεαρή μητέρα... Ο Ρόμαν πρέπει να αισθανόταν διχασμένος: από τη μία το καθήκον του να πολεμήσει και, από την άλλη, να προστατέψει τα ευάλωτα μέλη της οικογένειάς του.
Όταν βγήκαν από το αυτοκίνητο με τις βαλίτσες τους, το μόνο που ήθελαν ήταν να κοιμηθούν. Μετά την πρώτη νύχτα, μου είπαν ότι το σπίτι ήταν πολύ ήσυχο. Το κοριτσάκι όμως ήταν ανήσυχο, και ο ηλικιωμένος, η όραση του οποίου χειροτέρευε, δε μιλούσε σε κανέναν. Ως έφηβος είχε βιώσει τον πόλεμο, Τώρα, στηριζόμενος στο μπαστούνι του υπό το βάρος της ηλικίας και των εμπειριών μιας ζωής που δεν μπορούσε να αποχωριστεί, μετακινούνταν αμήχανα από καναπέ σε καναπέ.
Η πρώτη ημέρα στο κέντρο ήταν αφιερωμένη στη φροντίδα της Ιοβάνα με μπάνιο και μασάζ από την ομάδα της Parentis. Όλες μας οι προσπάθειες είχαν επικεντρωθεί σε αυτήν την οικογένεια. Το επόμενο πρωί ήταν πιο ξεκούραστοι μετά από έναν ολονύχτιο ύπνο όπου η μικρή δεν είχε καν ξυπνήσει για να τραφεί.
Έπειτα, ακολούθησαν μερικές ήσυχες ημέρες – με μια ομιλητική και γλυκιά γιαγιά, μια διακριτική και ευχάριστη μαμά και ένα αξιαγάπητο νεογνό. Ο Ρόμαν σύντομα άρχισε να βοηθά άλλους πρόσφυγες, με όποιον τρόπο μπορούσε, νιώθοντας πιθανώς ότι ανταπέδιδε το καλό που είχε δεχτεί. Μαζί πλέναμε και απλώναμε ρούχα, λέγαμε ιστορίες. Ο ηλικιωμένος αναθάρρησε αρκετά ώστε να απαντά στους χαιρετισμούς και να παρουσιάζεται ακριβώς στην ώρα του στο τραπέζι.
Μετά από μερικές ημέρες, η ισορροπία διαταράχτηκε για ακόμη μία φορά όταν η μητέρα, η γυναίκα και η κόρη του Ρόμαν προσπάθησαν να φύγουν για το Βέλγιο. Στο αεροδρόμιο διαπίστωσαν ότι μόνο η μητέρα του μπορούσε να αναχωρήσει. Η σύζυγός του δεν είχε ηλεκτρονικό διαβατήριο.
Δεν θέλω να ξέρω πώς αισθάνθηκε η γυναίκα όταν αναγκάστηκε να αφήσει πίσω της τον γιο, την εγγονή και τον πατέρα της. Όταν ο Ρόμαν επέστρεψε και πάλι με το παιδί στα χέρια του, όλοι ταραχτήκαμε. Τελικά, η νεαρή μητέρα και το κοριτσάκι κατάφεραν επίσης να φύγουν. Μόνον οι άνδρες παρέμειναν. Σιωπηλοί, αποκαρδιωμένοι, καθένας μόνος του με τις σκέψεις και την ανημποριά του. Σύντομα συνέχισαν το ταξίδι τους. Άφησαν πίσω την ανάμνηση ενός πρόσφυγα που έγινε για λίγο συνάδελφος, τη χαρά που νιώσαμε όλοι το πρωί που η μητέρα μας είπε πως το κοριτσάκι είχε ηρεμήσει και κοιμήθηκε αδιάκοπα, και το ευχαριστήριο σημείωμα του Ρόμαν που εξέφρασε την τεράστια χαρά του να βιώσουν το θαύμα που λεγόταν Ιοβάνα, το παιδί που επέμεινε να γεννηθεί όταν άλλοι σκοτώνονταν.